Fighting numbness

Σήμερα, χθες, την προηγούμενη βδομάδα, τον τελευταίο μήνα, μπορώ να ομολογήσω ότι τα νεύρα μου είναι λίγο τεντωμένα....Καλά, όχι λίγο! Πολύ! :/ Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ευτυχώς δεν τρελάθηκα ακόμα, γιατί έχω λόγο που είμαι έτσι. -.- Όπως όλοι μπορούν να καταλάβουν από τα προηγούμενα ποστς, περνάμε οικογενειακή κρίση, σοβαρή κ γι' αυτό μετακομίζουμε. Όχι, όχι, δεν χωρίζουν οι δικοί μου. Απλά, ας πούμε ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που μας αναγκάζουν να φύγουμε. Η μητέρα μου τον τελευταίο καιρό είναι πολύ στεναχωρημένη με την κατάσταση και φοβερά αγχωμένη με το πώς θα τα βγάλουμε πέρα με αυτή την αιφνιδιαστική αλλαγή. Ο πατέρας μου ανησυχεί ότι όλο αυτό θα μας επηρεάσει αρνητικά ενώ δεν πρέπει. Ναι, οκ, δεν θα έπρεπε να μας επηρεάζει, αλλά διάολε, δεν είμαστε αναίσθητες. Νιώθουμε... Ή τουλάχιστον,έτσι λέμε.... Εγώ προσωπικά, είμαι ράκος τις τελευταίες μέρες. Μου ήρθαν πολλά μαζεμένα προφανώς. Νταξ, το θέμα της μετακόμισης ήταν μεγάλο παλούκι. Αλλά μπορώ να πω ότι σχεδόν το ξ

Φεύγω Δεν ξέρω αν θα έρθω ξανά Μην με περιμένεις απόψε Δεν θα δειπνήσουμε μαζί Πάει καιρός που δεν μ' αγαπάς πια Φεύγω Μην με αναζητήσεις Είμαι σίγουρη ότι ούτε καν θα προσπαθήσεις Σε ξέρω Σε έμαθα πλέον Δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις Η μάσκα σου δεν με ξεγελά Ούτε με τρομάζει όπως πάντα ήθελες Κάποτε είχα διαβάσει κάτι Πρέπει να κόψεις ό,τι δεν σε αφήνει να πετάξεις Κι εσύ πάντα με κρατούσες στο χρυσό κλουβί σου Έρμαιο της ζήλιας και του μίσους σου Όχι πια  Φεύγω Όλες οι αναμνήσεις Όλες οι στιγμές που είχαμε μαζί Ξεθωριάζουν με μιας Καθώς μαζεύω τα πράγματά μου Καθώς ψάχνω την ψυχή μου για να φύγω Τα δάκρυα στέρεψαν Δεν έχω άλλη υπομονή για να σε δικαιολογήσω Δεν θέλω Πρέπει να φύγω Πρέπει να σε αφήσω Κουράστηκα την μιζέρια σου Σταμάτα να μου κρατάς το χέρι Η απόφασή μου είναι οριστική Το τέλος ήρθε Θα μείνεις μόνος με την μοναξιά σου Έτσι όπως διάλεξες Όχι, δεν θέλω κρασί Σου είπα ότι θα φύγω Οοο...σταμάτα να κλαις Αυτά τα κροκοδιλένια

Χαμένες σκέψεις, κρυμμένα συναισθήματα Προσπαθείς να μην γίνεις ευάλωτος Να μην αφήσεις κανέναν να σε πλησιάσει Αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που ζεις είναι ένα όνειρο Κανείς δεν μπορεί  να σου δώσει μια σίγουρη απάντηση Ποιος άλλωστε ξέρει;;… Βασανίζεις το μυαλό σου με αναπάντητα ερωτηματικά Τόσο πεισματάρης για να τα παρατήσεις Τόσο απελπισμένος για να δεχτείς ότι έχασες Κι όμως, δεν χάνεις… Πάντα κερδίζεις… Κερδίζεις την μέρα, το φως, το χαμόγελο, την ζεστασιά του ήλιου Κερδίζεις το φιλί, την αγάπη, μια αγκαλιά, μια τρυφερή λέξη… Σ’ αγαπώ… Κερδίζεις την νύχτα, το φεγγάρι, τα ποτά, την παρέα, μια μαγική βραδιά Τόσα πολλά συναισθήματα για να τα αγνοήσεις Ζήσε… Κι ας είναι ένα όνειρο…

Λίγο άκυρη και μπερδεμένη η σημερινή ανάρτηση. Άλλωστε δεν συμβαίνει και τίποτα ξεκάθαρο τον τελευταίο καιρό. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μάτσο, δακρύζω με το παραμικρό και η καρδιά μου χτυπά δυνατά όταν σκέφτομαι ότι μετακομίζω. Ναι... Πώς ήταν ποτέ δυνατόν; Αφού όλα ήταν καλά. Καλά με την έννοια ότι υπήρχε το υλικό μέρος της υπόθεσης. Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για το συναισθηματικό... Τελοσπάντων. Το γεγονός είναι ότι όντως μετακομίζω. Καλά, μην φανταστείς, εδώ πιο κάτω πάω. Επιφανειακά δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Αλλά στην ουσία αλλάζουν πολλά. Και αυτό σημαίνει ότι κάνουμε μια γενναία προσπάθεια να βρούμε την οικογενειακή μας ηρεμία και γαλήνη και αυτό το βήμα είναι πολύ καθοριστικό. Το ξέρω, θα είμαστε καλύτερα εκεί, το πιστεύω. Αλλά πιάνεται η καρδιά μου όταν αναλογίζομαι τον λόγο που μας αναγκάζει να φύγουμε. Ακόμα δεν έχω αρχίσει να μαζεύω τα πράγματά μου. Είναι αρκετά νωρίς ακόμα. Μπήκε ο Δεκέμβρης και είμαστε ακόμα εδώ. Σε αυτό το απαίσιο σκοτεινό και γεμάτο μίσος σπίτι. Κ

Je suis si vide. Qui sera trouvé pour combler mes lacunes? Pour marcher dans mes pensées? Pour couvrir mes blessures? Pour me dire "Je t'aime"? Noël. Il a été ma saison préférée. Avec la neige, du chocolat chaud, un arbre de Noël simple de milliers de lumières ... Et je les regarde le soir, quand tout le monde dort. Tout est perdu cette année. Il ne sera jamais comme avant. Cela peut être bon pour nous, on ne sait jamais. Mais je ne serai jamais plus la même ...

1ον : Το αν είμαι καλή φίλη δεν το ξέρετε. Και δεν φαίνεται στο αν συμμετέχω σε μια βόλτα ή οτιδήποτε. Φαίνεται στο πόσο έχω στηρίξει τα άτομα που θεωρώ φίλους μου. 2ον : Αν έχεις κάποιο παράπονο, παρακαλώ να μου το λες γιατί μπορεί να κάνω κάτι που σε ενοχλεί χωρίς απαραίτητα κι εγώ να το θεωρώ ενοχλητικό. Ευχαριστώ. 3ον : Βαρέθηκα να προσπαθείτε να με βάλετε σε καλούπια καλής φίλης, καλής γκόμενας, καλής κόρης, καλής αδελφής, καλής φοιτήτριας, καλής γενικώς. 4ον : Δεν είμαι μέντιουμ. -.- 5ον : Καλό σας απόγευμα.

Isolée et malheureuse. Sans une trace de soins et d'amour. Je me bats pour me sauver de ma solitude. Je me bats avec moi-même. De toute façon, je suis perdue.

  Αι στα διάλα πια. Γιατί δεν μπορώ να βγω; Πες μου έναν λόγο μόνο. ΕΝΑΝ. Τι φταίω εγώ; Όχι, πες μου. Γιατί να μην βγω; Πόσο θα σας πάρει δηλαδή να με πάτε μέχρι εκεί;; Έτσι έγινε κ την προηγούμενη φορά και έκανα 15 μέρες να δω τον Λευτέρη. :( Κ πες, πάει στο διάλο, φταίω κι εγώ για αυτή την γαμημένη κατάσταση. Εκείνος τι φταίει; :(:( Θέλω να τον δω! Θέλω να βγω! Θε΄λω να ξεφύγω λίγο από την σκατιένια καθημερινότητα μου που είναι γεμάτη με κ*λολεωφορεια και ηλίθιους καθηγητές κ ΕΣΕΝΑ –.- Πες μου γιατί το κάνεις όλο αυτό; Γιατί μας γαμάς την ζωή ρε; Γιατί μας χαλάς την ψυχολογία; Γιατί μου καταστρέφεις τα παιδικά μου χρόνια κ όλα όσα περάσαμε μαζί; Ίσως δεν νοιάστηκες ποτέ πραγματικά για μας. Απλά ήθελες να υπερηφανεύεσαι και να λες ότι σε βγάζουμε ασπροπρόσωπο. Ναι, κρύβω μέσα μου απεριόριστο θυμό και αν σε ξαναδώ θα γυρίσω απ’ την άλλη το κεφάλι μου και θα κάνω πως δεν σε ξέρω, πως δεν σε γνώρισα ποτέ. Και δεν είναι επειδή δεν μ’ αφήνουν να βγω γιατί έχουν τρεξίματα… Είναι γιατί ΕΣ

    I found god On the corner of first and Amistad Where the west was all but won All alone, smoking his last cigarette I Said where you been, he said ask anything Where were you? When everything was falling apart All my days were spent by the telephone It never rang And all I needed was a call That never came To the corner of first and Amistad Lost and insecure You found me, you found me Lying on the floor Surrounded, surrounded Why’d you have to wait? Where were you? Where were you? Just a little late You found me, you found me In the end everyone ends up alone Losing her, the only one who’s ever known Who I am, who I’m not, who I want to be No way to know how long she will be next to me Lost and insecure You found me, you found me Lying on the floor Surrounded, surrounded Why’d you have to wait? Where were you, where were you? Just a little late You found me, you found me Early morning, City breaks I’ve been calling for years and years and years and years And you never left m

πριν πέσω για ύπνο! 1) Τις τελευταίες μέρες δεν έχω καθόλου μα καθόλου χρόνο. Δεν προλαβαίνω με τίποτα. Σήμερα έγραψα τεστάκι στην Βοτανική ( :@ ανάθεμά σε Κατσαρέ! -.-) κ ενώ είχα μια ολόκληρη κενή βδομάδα για να διαβάσω τέλεια κ να σκίσω, εγώ ως γνωστή τεμπέλα το κωλοβαρούσα. Χμ... Κ αύριο γράφω τεστ στην Οργανική Χημεία. -.- Σκέψου πόσο θα γράψω πάλι... 2) Άλλο θέμα, πόσο δύσκολο είναι να το βουλώσεις ρε ηλίθιε?? Σταμάτα να λες βλακείες από την στιγμή που δεν έχεις αποδείξεις. Ξεκόλλα επιτέλους κ σταμάτα να μας γαμάς την ψυχολογία. Έλεος... Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. 3) Μου λείπει το παρεάκι μου. =[ Θέλω να τους βλέπω πιο συχνά όλους ρε γαμώτο. Αλλά όλοι έχουμε πολύ πιεσμένο πρόγραμμα. Πφφ... 4) Μισώ το πήγαινε-έλα στην σχολή. 2,5 ώρες διαδρομή!! Το πιστεύεις?? Πίστεψέ το!! Παίρνω 2 λεωφορεία (εκ των οποίων το ένα είναι το 250, κοινώς λεγόμενο "εύκολος θάνατος από ασφυξία"! :Ο), ηλεκτρικό και μετρό! Ναιιιιι! Γιούπι! :Ρ 5) Αύριο θα πάω να δηλώσω συμμετοχή στο

Σε κοιτώ χωρίς να μιλάω Η σιωπή καλύπτει τα μάτια μου Εξερευνώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου Χωρίς να σε αγγίζω Με κοιτάς κι εσύ Ξαφνικά με κάνεις τόσο ευάλωτη Τόσο γυμνή μπροστά σου Τα βλέμματά μας διασταυρωμένα Οι ανάσες μας φωτιά Μην χαλάς την σιωπή Σε νιώθω τόσο κοντά μου τώρα Ακούς; Αυτή είναι η καρδιά μου Κάντην δική σου Μετέτρεψέ την σε κάτι που να αξίζει Γιατί μέχρι τώρα Δεν ήταν τίποτα Τίποτα χωρίς εσένα Τίποτα χωρίς την δική σου πνοή Συνεχίζεις να με κοιτάς Τόσο διαπεραστικά Λες και παραβίασες την πόρτα του εγώ μου Λες και τώρα δεν υπάρχει κάτι να σου κρύψω Είμαι εκτεθειμένη Μόνο με μια ματιά σου Ντρέπομαι Φοβάμαι Δεν θέλω να δεις πόσο άδεια Δεν θέλω να καταλάβεις Χαμηλώνω τα μάτια μου Καταπίνω ένα δάκρυ Κρύβω ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου Σε αγγίζω Το δέρμα σου είναι τόσο απαλό Κάτω από τα δικά μου μαχαίρια Προσπαθώ να μην σε πληγώσω Μα τα χέρια μου είναι τόσο άγρια Ματώνεις Καταπίνω κι άλλο δάκρυ Πας να μιλήσεις Σσσσ....Ησυχία...

Καιρό έχω να γράψω εδώ. Μια η σχολή και το διάβασμα, μια η βαρεμάρα, το ξέχασα τελείως το μπλογκάκι μου. Και είναι πραγματικά το μόνο που με ακούει χωρίς να παραπονιέται. Υπομένει τις νωχελικές ή άλλοτε νευρικές κινήσεις των δακτύλων μου και εκφράζει τις σκέψεις μου. Να 'ναι καλά το κακόμοιρο. Προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι σήμερα δεν θα ακουστεί κάτι χαρούμενο και όπως προβλέπω μάλλον δεν θα ακουστεί για πολύ καιρό ακόμα. Λοιπόν, συγχωρέστε με προκαταβολικά. Ξεκινάω... Αυτή η εβδομάδα δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Με ακυρώνεις συνεχώς, με κάνεις ένα σκουπίδι για το τίποτα. Λες και νοιάστηκες ποτέ πραγματικά για μένα. Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ που με διέλυσες, γιατί τόσα χρόνια σε είχα συνηθίσει. Συνήθισα και την απογοήτευση στο βλέμμα σου Και την αυστηρότητά σου Ακόμα και την απότομη συμπεριφορά σου. Και τώρα ξαπλωμένη στο παγωμένο κρεβάτι μου Προσπαθώ να θυμηθώ μια στιγμή χαράς μαζί σου... Τι ειρωνεία ε; Κάθε φορά που κάτι νομίζω πως θυμάμαι Τα χαρτομάντηλα παίρν

Παγιδευμένη στο εγώ μου Αμφιταλαντεύομαι με τα σύννεφά σου κάθε στιγμή Με πνίγεις με την βροχή σου,  πιστεύοντας ότι είναι κάτι σωστό Χτύπα κι άλλο, με δύναμη Όσο πιο πολύ μπορείς Γιατί αυτό θες Γιατί μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις Γιατί ποτέ σου δεν προσπάθησες  να μ' αγκαλιάσεις με τις ακτίνες σου  και με τα λαμπερά μαλλιά σου Ποτέ... Όσο ζω κι αναπνέω Θα με φέρνεις πίσω Για να βουλιάξω μαζί σου Για να μην προχωρήσω ποτέ Πες μου...Τι καταφέρνεις με το χιόνι σου; Μου φωνάζεις "Μείνε εδώ, για πάντα" Δεν θέλω. Κουράστηκα πια. Φτάνει. Με μηδενίζεις συνέχεια Και πάντα παραμένω ένα μηδέν Ανήμπορη να σταθώ στα πόδια μου Αλλά πάντα θα κάνεις κάτι Και θα ξανακολλάω μαζί σου... Γιατί τόσος εγωισμός; Κάθομαι υπομένοντας την μπόρα σου Μέχρι πόσο όμως; Σταμάτα, αλλιώς θα με χάσεις.. Με έχασες...

Νέα εμφάνιση και νέος τίτλος on the block ;) "Flames to dust..." Χμμμ....Ανανέωση ^.^ All good things come to an end... Έτσι είναι. Τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όσο καλό και να είναι. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χαίρεσαι που το έζησες. Ο αποχωρισμός είναι πάντα κάτι δύσκολο. Είτε αν αυτό που αποχωρίζεσαι είναι ένας σημαντικός άνθρωπος, είτε κάποιο μέρος, είτε τα συναισθήματά σου. Και τότε μένεις με τις αναμνήσεις. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές που αφήνει ένας χωρισμός. Στην ουσία μαθαίνεις να καλύπτεις τα κενά που σου άφησε αυτό που αγαπούσες όταν έφυγε. Μαθαίνεις να ζεις, με τα χίλια ζόρια ομολογουμένως, αλλά ζεις. Κάνεις προσπάθειες να επαναφέρεις τον εαυτό σου στην πραγματικότητα, στις παλιές σου συνήθειες. Αλλά στο τέλος τα καταφέρνεις. Πάντα τα καταφέρνεις. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν. Και μαζί τους παίρνουν πολλά. Γι' αυτό φρόντισε να μην πάρουν την καρδιά σου και το είναι σου μαζί τους κι εσύ μείνεις με το τίποτα σο

Ναι, δεν μας έφταναν όλα τα υπόλοιπα που έχουμε, έχουμε και τα κομματικά. Πολιτικοποιηθήκαμε, βλέπεις, και θέλουν να μας φακελώσουν από παντού. Η κατάσταση όμως έχει παρατραβήξει και τα νεύρα μου γίνονται κρόσσια μέρα με την μέρα. Να μου πεις τώρα, φίλε αναγνώστη, καλά όλα αυτά αλλά γιατί να ακούσω την μουρμούρα σου μωρή παραπονιάρα?? και δίκιο θα 'χεις... Αλλά κάτι που έχω κοιμηθεί 2 ωρίτσες για να τελειώσω την έκθεση για το εργαστήριο της ανόργανης, κάτι που έκανα συνεχόμενα 11 ώρες μάθημα χωρίς κανένα ουσιαστικό διάλειμμα, κάτι που μου λείπει ο Λευτέρης μου <3 ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ και κάπου πρέπει να ξεσπάσω. Ε, και καθότι μόνο αυτό το μπλογκίδιο με ακούει χωρίς να παραπονιέται, είπα κι εγώ σαν παιδί που είμαι (που λέει ο λόγος =] ) να γράψω εδώ και να βγάλω τα εσώψυχά μου στο κενό της σελιδούλας μέχρι να πατήσω το πορτοκαλί κουμπάκι. Λοιπόν, προσδεθείτε... Ξεκινάω. Η 4η βδομάδα στην σχολή μόλις ξεκίνησε. Ναι,ναι, βιολογία Αθήνας. Όχι η πρώτη επιλογή αλλά καλή σχολή.

Ανοίγω τα μάτια μου. Ταβάνι. Κόκκινοι τοίχοι. Κόκκινη καρδιά. Σηκώνομαι. Πονάω. Πιάστηκα; Μπα. Δεν πονάει το κορμί μου. Περπατάω. Ανοίγω την πόρτα. Φως. Κλείνω τα μάτια. Πφφφ... Ακόμη να το συνηθίσω. Δακρύζω. Πού είσαι να σκουπίσεις τα δάκρυά μου; Μου λείπεις. Κοιτάω το ρολόι. 12.30. Πανικός. Δεν προλαβαίνω. Ξεχάστηκα. Γυρίζω νωχελικά στο δωμάτιο. Ντουλάπα. Ρούχα. Παπούτσια. 12.50. Πώς περνάει έτσι η ώρα; Ξανά πανικός. Μου λείπεις. Χτενίζω τα μαλλιά μου. Βάζω λιποζάν. Κεράσι. Μμμ... Το αγαπημένο μου. =) Πάω να φύγω. Που πάω χωρίς κινητό; Μου έχεις πάρει το μυαλό. Έρωτας. Μου λείπεις. Κινητό. Κλείνω την πόρτα. Γεια σου μαμά, φεύγω. Επόμενο στενό. Τρέχω. Κεντρικός δρόμος. Πού είναι τα ταξί όταν τα χρειάζεσαι. 13.10. Δεν θα προλάβω. Κουνάω νευρικά τα χέρια μου. Συνήθεια. Ταξί. Φανάρι. Πάτα γκάζι άνθρωπε μου. Ανυπομονησία. Καρδιά. Χτυπάει δυνατά. Γρήγορα. Κι άλλο φανάρι. Θεέ μου. Δεν θα φτάσω ποτέ. Γκάζι λέμεεεεε. Θυμός. Βρισιές στον οδηγό. Επιτέλους. Σχολείο. Παιδιά. Άγνωστα και ασήμαντα

Ανάμεικτα συναισθήματα σήμερα. Χαρά, ευτυχία, ανακούφιση, έρωτας. Αλλά και θλίψη, θυμός, αγανάκτηση, μια θιγμένη προσωπικότητα, η δική μου. Αλλά ας τα πάρω ένα ένα. Ακολουθεί το πρώτο κομμάτι της σημερινής ανάρτησης, το "κόκκινο" κομμάτι...=) Ήρθες στην ζωή μου τόσο ξαφνικά, με έκανες να νιώσω σημαντική, ότι αξίζω. Μου ζήτησες μια ευκαιρία και στην έδωσα. Γιατί μου αρέσεις. Και το αξίζεις. Ξέρω ότι μπορώ να σου δώσω όσα χρειάζεσαι, είμαι έτοιμη να σε κάνω ευτυχισμένο. Τώρα, ξέρω ότι θα δεις την δημοσίευση και θα χαμογελάς...=) Ναι,ναι,είπαμε,είσαι το ναρκωτικό μου. <3 Κι αν είναι στο χέρι μου θα σε κρατήσω όσο με θες κι εσύ κι ακόμα περισσότερο. :* Είναι ακόμα πολύ νωρίς αλλά διαισθάνομαι ότι αυτή η σχέση έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις. Περνάμε καλά μαζί, έτσι δεν είναι babe;; ;);) Και στο υπόσχομαι, δεν θα είμαι τόσο σφιγμένη γενικά...u know what I mean...;);)  Σ' ευχαριστώ για όλα αγάπη μου... *Πφφ...το αγάπη μου ακούγεται λίγο κοινότυπο ε;; xD Και τώρα το δεύτερ

Ερωτική συμβατότητα Ζυγού - Δίδυμου  Όταν ο Δίδυμος συναντηθεί με τον Ζυγό, νιώθει ότι βρίσκεται μπροστά στον σύντροφο που περίμενε πάντα. Ζώδια του αέρα και τα δύο, μπορούν να συζητούν και να κάνουν σεξ όλη τη νύχτα. Ο Δίδυμος θα λατρέψει την ομορφιά και τη φυσική χάρη του Ζυγού, αναγνωρίζοντας σε αυτόν έναν ισότιμο σύντροφο με τον οποίο μπορεί να έχει μια μακροχρόνια σχέση. Ο Ζυγός λατρεύει τη συζήτηση, τις εξόδους και το σεξ με τον Δίδυμο. Πρόκειται για έναν πολλά υποσχόμενο συνδυασμό που αγαπά τις βόλτες, τις εκδρομές και τα ταξίδια. Ο Δίδυμος θα πρέπει να εκφράσει όλο τον ρομαντισμό του για να κρατήσει τον αισθησιακό Ζυγό. Ο Ζυγός απλά θα πρέπει να διατηρήσει τη χάρη και την ομορφιά του. Όσον αφορά το πώς προβλέπεται να πάει αυτή η σχέση, αυτό θα το δείξει μόνο ο χρόνος! Εάν πάντως το ζευγάρι αυτό βρει το δρόμο του, θα νιώσει ευτυχισμένο και ικανοποιημένο σε όλους τους τομείς. ^^^ Ζητείται πιστός Δίδυμος που να πέσει ξερός όταν με πρωτοδεί. Τιμή συζητήσιμη. Δεν δεχόμαστε μεταχε

Πφφ... Δεν ξέρω τι να κάνω. Άλλη μια μέρα θα περάσει με εμένα κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι, όχι το δικό μου αυτή την φορά. Ναι, ναι. Σε λίγη ώρα θα πάω στο σπίτι μιας φίλης για να την παρηγορήσω. Δύσκολος ο χωρισμός. Βέβαια, τώρα που το βλέπω από άλλη οπτική γωνία, είμαστε πολύ εγωιστές μερικές φορές. Χωρίσαμε. Ε, και; Αν άξιζε η σχέση δεν θα τελείωνε... Και πες ότι άξιζε. Νταξ, μπορεί να συμβεί κι αυτό. Αλλά τουλάχιστον πρέπει να το ξεπερνάμε και να σκεφτόμαστε ότι ήταν καλό όσο κράτησε. Γιατί τίποτα δεν κρατά για πάντα. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κρατήσουμε για πάντα κάποιον κοντά μας. People always leave... Και αν το έχουν αποφασίσει, δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε γνώμη και να τους αναγκάσουμε να μείνουν εδώ... ............. Χμμμ... Τι έλεγα; Α, για τους χωρισμούς... Ναι, Πάντα πονάνε, είτε το τέλος το λέει ο άλλος, είτε εσύ. Κι όταν μεν, δεν το αποφάσισες εσύ, πονάς, κλαις θυμώνεις, κατηγορείς τον εαυτό σου και ψάχνεις να βρεις τα ανύπαρκτα λάθη σου. Αλλά κάποτε το ξ

Μισή ώρα γράφω και σβήνω. Σβήνω και γράφω. Είμαι τόσο μπερδεμένη πλέον. Έχω τόσα να γράψω αλλά μάλλον δεν θα γράψω τίποτα τελικά. Μια άκυρη και χωρίς ουσία δημοσίευση, έτσι για να ξέρετε ότι ζω και ότι υπάρχω ακόμη. Η επιβίωση κατάντησε πολύ δύσκολη. Υπερβάλλω; Μπααα... Όλη μέρα κλεισμένη στους τέσσερις κατακόκκινους τοίχους του δωματίου μου, δεν έχω τι να κάνω. Έτσι σκέφτομαι. Κάτι τέτοιες μελαγχολικές και μοναχικές μέρες, αρχίζω την φιλοσοφία για την ζωή, τα λάθη, τις επιλογές και την αγάπη. Αγάπη... Παράξενη λέξη ε; Λατρεία, πόνος, θυμός, απογοήτευση, πάθος, εμμονή. * 3 τέταρτα αργότερα* Νιώθω τόσο απογοητευμένη που ούτε καν μπορώ να συνεχίσω το διαβολεμένο ποστ. -.- Λες και το πληκτρολόγιο αδρανεί κάτω από τα κρύα δάχτυλά μου. Λες κι αισθάνεται κι αυτό τόσο μόνο που αρνείται να υπακούσει στις ευγενικές διαταγές μου. Καληνύχτα, λοιπόν. Πάω να βυθιστώ στο κρεβατάκι μου. Πάω να ξεχάσω...

Πάλι σε σκέφτομαι. Ακόμα μια μέρα θα περάσει με το πρόσωπό σου παντού. Βυθίζομαι στα σκοτεινά κύματα της σελίδας πατώντας απάνω τους για να εκφράσω τι αισθάνομαι για σένα Αφού δεν γίνεται να σου πω τις σκέψεις μου. Αν τολμήσω να ξεστομίσω τι νιώθω για σένα, Αν ξεκινήσω να σου περιγράφω την  αγάπη μου Θα φύγεις μακρυά και το ξέρω. Θα φοβηθείς Θα απομακρυνθείς... Χωρίς να το θέλεις... Αλλά έτσι θα γίνει. Κι εγώ θα μείνω εδώ, Μόνη κι απροστάτευτη Απροστάτευτη και μόνη Να παρακαλάω να με προσέξεις Αλλά όχι, δεν θα μ' αγαπήσεις όπως σ' αγαπώ εγώ. Ποτέ... Είμαστε φίλοι άλλωστε. Έτσι θα υπομένω πάντα τις αγάπες σου, Τους ουτοπικούς και ανεκπλήρωτους έρωτες σου, Το πάθος σου για την δική σου Ωραία Ελένη, όχι για μένα... Θα υπομένω για σένα, μόνο για σένα. Γιατί σε λατρεύω κι ας μην το ξέρεις... Γιατί δεν ζω μακρυά σου κι ας μην το μάθεις ποτέ... * * Αυτό είναι αφιερωμένο στον γιατρουδάκο... Αν και προσπαθώ και  νομίζω ότι έχω ξεφύγει πλέον από αυτά που έν

Σε είδα... Συναντηθήκαμε με την παλιά αγαπημένη παρέα την προηγούμενη Δευτέρα. Αρχικά ήμασταν η Μαριλένα, η Μαρία κι εγώ. Μετά ήρθε ο Λ κ τελευταίος εσύ. Θυμάμαι που φώναζε η Μαριλένα στην Μαρία, πριν έρθεις, να αλλάξουμε θέσεις, για να μην καθήσω δίπλα σου, για να μην πάω το βράδυ στο σπίτι και γίνω χάλια ξανά. 'Έκανα την ήρεμη, ότι δεν με ενδιαφέρει, καθόμουν ψύχραιμη στην θέση μου κι αρνιόμουν να σηκωθώ. Είπα ότι θα είμαι μια χαρά αλλά μονό εγώ ήξερα πως έτρεμε το φυλλοκάρδι  μου από την αγωνία και τον φόβο ότι θα ξαναπέσω στην απελπισία και το άσπρο κενό του κακόμοιρου μπλογκ μου. Αλλά θα το ρίσκαρα. Γιατί έμαθα να ρισκάρω στην ζωή μου "αγάπη" μου... Έτσι κάθησα εκεί και περίμενα να έρθεις... Και ήρθες. Ήσουν όπως πάντα, όπως σε είχα συνηθίσει έναν ολόκληρο χρόνο. Χαρούμενος, χαμογελαστός, με την απίστευτα υπέροχη ειρωνεία σου και αυτό το βλέμμα σου... Ήρθες... Σηκώθηκα, με χαιρέτησες, με φίλησες, αγκαλιαστήκαμε. Και ξαφνικά, η καρδιά μου είναι ήρεμη ξανά. Δεν φοβάμ

Είδα για μια ακόμη φορά το λυκόφως. Δεν είναι καμιά ιδιαίτερη ταινία αλλά αυτό που με κάνει να την βλέπω ξανά είναι το πάθος του Έντουαρντ για την Μπέλλα. Η ανεξάντλητη αγάπη που νιώθει για εκείνην και ο τρόπος που την κοιτάζει είναι κάτι που με κάνει να λυγίζω. Ξέρεις, είχα κι εγώ μια τέτοια αγάπη κάποτε. Όχι πριν πολύ καιρό. Ήμουν η Μπέλλα του. Αλλά δεν ήταν ο Έντουαρντ μου δυστυχώς. Περάσαμε πολλές όμορφες στιγμές μαζί και του οφείλω πολύ περισσότερα πράγματα από μια απλή ανάρτηση στο μπλόγκι μου. Μου έδειξε πώς είναι ο κόσμος όταν είσαι ερωτευμένος. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ… Που ήθελα να καταλήξω όμως; … Εχμ, ούτε εγώ θυμάμαι… Τώρα μιλάω με την κολλητή μου, την Μαριλένα, στέλνουμε μηνύματα. Εκείνη στο εξοχικό της κι εγώ εδώ, σπίτι μου. Δεν βγαίνω πλέον έξω. Έτσι εξηγείται το ανοιχτό χρώμα του δέρματος μου ακόμα και τώρα, στο τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχω όρεξη πλέον να βγαίνω. Αλλά δεν μπορώ να χαθώ από τις παρέες μου, τις αγάπες μου. Το γλυκό Μαράκι με το χαμόγελο στα χείλη, τον

Τόσες μέρες λείπω. Λείπω από το σπίτι, από την ζωή μου, από τον έξω κόσμο. Είμαι μόνη μου παγιδευμένη σε μια παρωδία, σε έναν έρωτα που με διάλεξε, δεν τον διάλεξα. Αλλά έστω κι αν είχα την ευκαιρία να τον σβήσω από την καθημερινότητα και τις αναμνήσεις μου, δεν θα το έκανα. Γιατί απλά μ' αρέσει που είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω, όσοι έχουν παρακολουθήσει τα posts μου ή ακόμα και τα άτομα που με ξέρουν ( όπως εσύ Μαριλένα, που με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ;) ) ίσως πουν ότι είναι μάταιο και ανώφελο να παραμένω σε μια μονόπλευρη αγάπη που μόνο κακό μου κάνει. Αλλά διαφωνώ. Είναι ο τρόπος μου να επιβιώνω, να βελτιώνομαι, να βλέπω τα λάθη μου. Αν δεν σε είχα, αν δεν σε ήθελα τόσο πολύ, όλα θα ήταν γκρίζα, μουντά. Δεν θα είχα λόγο να προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο. Για την ακρίβεια δεν θα προσπαθούσα σχεδόν καθόλου. Αλλά για σένα θα έκανα τα πάντα. Μόνο για να μου πεις ότι ενδιαφέρεσαι τι κάνω και αν είμαι πραγματικά καλά. Μόνο για αυτό. Για τίποτα άλλο. Όμω

Είμαι στο μπαλκόνι κ κοιτάζω τα αστέρια μαζί με την αδελφή μου. Δεν μιλάμε, απλά παρατηρούμε τα περίεργα σχήματα και τους αστερισμούς που σχηματίζουν. Κάποια στιγμή, που το βλέμμα μου ξεστράτισε για να κοιτάξει το αυτοκίνητο που πέρασε βιαστικά τον δρόμο, η Φανή ( βλ. αδελφή μου ) φωνάζει : ''Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει, έπεσε!" Μια μικρή στιγμή απροσεξίας και χάνω το θέαμα ενός πεφταστεριού... Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ στεναχωρήθηκα που δεν έκανα ευχή... Θέλω απεγνωσμένα να ευχηθώ κάτι, κάτι πολύ συγκεκριμένο κ ουσιαστικό. Όμως δεν πρόλαβα να το δω, έτσι η ευχή παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού μου... *Περνά μια ώρα με εμένα να παρατηρώ όλα τα αστέρια προσεκτικά χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από τον μαύρο ουρανό* Θέλω να κάνω την ευχή. Θέλω η ευχή μου να γίνει πραγματικότητα. Θέλω να ευχηθώ να βρω έναν άνθρωπο, ένα αγόρι που να με νοιάζεται, να με αγαπάει και να είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Ζητάω πολλά ε; Μάλλον... Αλλά ζω με την ψευδαίσθηση ότι θα τον βρω κάποια

Χιχι! Μου έχει πάρει τα αυτιά! Τι; Ακόμη δεν κατάλαβες για ποιο τερατίνι μιλάω;;; Μα για αυτό που υπηρετεί με τόση πίστη την ζήλια... Ναι, ναι... Σοβαρολογώ. Ζηλεύω. Ποιον; Μάλλον τον Jacob Black. <3 Φίλος της Μπέλλα, την αγαπάει πολύ, πονάει που είναι με άλλον αλλά συνεχίζει να την αγαπά και να δίνει τα πάντα για να είναι εκείνη καλά. Η Μπέλλα τον αγαπά. Μόνο που τα συναισθήματα της για τον  Edward είναι πολύ πιο δυνατά και έντονα. Έχω ταυτιστεί πολλές φορές με τον Τζέικ. Βιώνω τον πόνο και την οδύνη του, το πόσο υποφέρει που βλέπει την αγαπημένη του με άλλον, το πόσο πεθαίνει μέσα του κάθε φορά που τον απορρίπτει. Μα τον ζηλεύω. Και τον ζηλεύω για την μία και μοναδική φορά που δεν τον απέρριψε, την μία και μοναδική φορά που του ζήτησε να την φιλήσει. Όταν το διάβασα στο βιβλίο, αλλά κ όταν είδα την ταινία, ένιωσα μια ανακούφιση αρχικά, επειδή όλη αυτή η απόγνωση στο βλέμμα του, ο πόθος του για κείνη, όλα τα βαθιά συναισθήματα που ένιωθε βρήκαν διέξοδο σε ένα μόνο φιλί... Έν

Άλλη μια νύχτα που περνάω ξάγρυπνη. Πφφ... Τι να κάνω ; Όλα τα δοκίμασα. Τι ζεστό γάλα, τι τσάι, τι κάτι βότανα που 'σου ηρεμούν τα νεύρα' ( όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η μάνα μου :Ρ ) , αλλά τίποτα. Ακόμη το μάτι μου είναι σαν αλανιάρα τρελή γαρίδα. Δεν λέει να κλείσει λιγουλάκι να ξεκουραστώ κι εγώ η έρμη . Αααχ....Κι εγώ που νόμιζα ότι με τόοοοοση κούραση από τις Πανελλήνιες θα έπεφτα ξερή για κανά μήνα. Μακάρι να κοιμόμουν  όλη μέρα! Τώρα κοιμάμαι στις 5, ξυπνάω στις μία το μεσημέρι (ναι, ναι, το ξέρω! κρεπάλη! ) κ σέρνομαι μέχρι το επόμενο βράδυ. Έτσι το πάω καθημερινά και , για να πω την αλήθεια, είναι κομματάκι κουραστικό όλο αυτό! Να μου πεις τώρα 'καλά ρε συ, πώς θες να κοιμηθείς ενώ έχεις ξυπνήσει το καταμεσήμερο;' και δίκιο θα έχεις κατά μία έννοια. Τι εννοώ; Είναι απολύτως λογικό να μην με παίρνει ο ύπνος στις 12 το βράδυ, αφού είμαι ξύπνια για λιγότερο από 11 ώρες. Έναν ολόκληρο χρόνο κοιμόμουν μόνο 4 - 5 ώρες την μέρα και τις υπόλοιπες 20 - 19 ώρες ήμουν

Πώς να πω ότι σε ξέχασα;  Πώς να πω ότι σε ξεπέρασα ή ότι δεν σε σκέφτομαι πλέον; Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα είμαι καλύτερα αν δεν πονάω πια για σένα. Προσπαθώ πραγματικά να απασχολώ το μυαλό μου όλη μέρα, ακόμα και την νύχτα. Μα κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.... Αρχικά, είμαι μόνη μου σε ένα σοκάκι, μάλλον κακόφημο. Κάθομαι κάτω, στο πεζοδρόμιο και κλαίω. Το αρρωστημένα καλοκαιρινό κίτρινο φως του στύλου πέφτει πάνω στα καστανά μαλλιά μου και τα κάνει να χρυσαφίζουν. Ο αέρας μπερδεύει τις καμπύλες της κόμης μου και παγώνει τα δάκρυα στα μάτια μου. Κρυώνω κι ας είναι καλοκαίρι. Ακούω βήματα, στην αρχή βιαστικά, βίαια, γρήγορα, αλλά μετά χαμηλώνουν τον ρυθμό τους. Είσαι εσύ. Τα θολά μου μάτια δεν κάνουν ποτέ λάθος, σε αναγνωρίζουν πάντα αμέσως. Ξαφνιάζεσαι που με βλέπεις έτσι. Κοιτάζεις τα χέρια και το στήθος μου και τρομοκρατείσαι. Χαμηλώνω το βλέμμα μου για να κοιτάξω αυτό που κοιτάς κι εσύ. Είμαι γεμάτη αίματα. Μα δεν νιώθω πόνο πια. Τρέχεις δίπλα μου, με αγκαλιάζεις

Έπιασα πάτο... Έφτασα τόσο κάτω μόνο για σένα. Ήσουν και είσαι χάλια, χαμένος σε μια ερωτική απογοήτευση, αφημένος σε μια κόλαση άγριων συναισθημάτων και πίκρας. Κι όμως δεν με άφησες να σε βοηθήσω, δεν άφησες κανέναν να το κάνει. Και δεν σε κατηγορώ γι' αυτό. Αλλά να, είναι που δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν παίζω κάποιο ρόλο στην ζωή σου, ότι δεν είμαι σημαντική για σένα.... Εγωισμός βλέπεις... Πάντα ήμουν εγωίστρια. Σε ήθελα δικό μου, μόνο δικό μου. Να σε αγγίζω, να σε νιώθω δίπλα μου συνέχεια, να μου λες τι σκέφτεσαι...   Να με ΑΓΑΠΑΣ.....   Αλλά αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, μου απέκλεισες αυτό το ενδεχόμενο από την πρώτη στιγμή... "Είμαστε φίλοι", μου είπες ψυχρά και μου έκοψες τα φτερά. Κι ως τώρα, ομολογώ  πως αυτή η δήλωσή σου δεν με σταμάτησε. Δεν με απέτρεψε από το να σε αγαπάω ειλικρινά, πιο δυνατά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Έκλαψα όσο δεν πάει, μόνο για σένα, μόνο για να μου δώσεις μια μικρή ευκαιρία να σε κάνω ευτυχισμένο. Θα 'θελα να σου κλέψω ένα φιλί... Αχ...

Βρίσκομαι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν διάλεξα και ποτέ δεν θα αγαπήσω... Κάνω αρκετές προσπάθειες να μεινω μέσα στα όρια που υπαγορεύει η κοινωνία. Προσπαθώ να είμαι τυπική στις υποχρεώσεις μου και να φέρομαι φιλικά στους γύρω μου. Πάντα ήμουν μια από τις καλύτερες μαθήτριες, η αγαπημένη δεκάδων καθηγητών και γι'αυτό καμάρωνα - ποιος άλλωστε δεν θα χαιρόταν για κάτι τέτοιο; - Αρχικά, ήταν η πίεση της μητέρας μου να διαπρέψω επειδή εκείνη δεν το κατάφερε ποτέ. Μετά, όμως, ήταν κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό και ουσιώδες. Η τελειομανία μου με οδηγούσε στην κορυφή. Τα βραβεία κάλυπταν και ακόμα συνεχίζουν να καλύπτουν τους τοίχους του δωματίου μου. Πτυχία ξένων γλωσσών, αγγλικά, γαλλικά. Αυτή η τάση μου να ξεπερνάω τον εαυτό μου με συντροφεύει ακόμα. Η μόνη πίκρα από την μέχρι τώρα ζωή μου είναι ότι δεν έχω προλάβει να ζήσω... Ίσως φαίνεται γελοίο. Ίσως και να 'ναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ακόμη δεν έχω κάνει στην ζωή μου, πράγματα που μπορεί κάποια μέρα να μετάν

Πόσο μου λείπεις.... Πόσο ελεεινά, τρισάθλια και απαίσια μπορεί να νιώθω μακρυά σου... Έχω να σε δω 18 μέρες..... 18 ολόκληρα μερόνυχτα είμαι μακρυά σου..... Μου λείπεις..... Πόσες φορές θα το πω μέχρι να βγω από αυτό το αδιέξοδο? Πόσες φορές θα μιλήσουμε κι ύστερα θα έχω αυτό το αρρωστημένα καταθλιπτικό συναίσθημα? Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Ειλικρινά στέρεψα από έμπνευση. Εσύ μου την πήρες... Εσύ τα πήρες όλα. Την καρδιά μου, το μυαλό μου, την ζωή μου, την όρεξη μου για νέα πράγματα.... Όλα εσύ.... Μα δεν φταις εσύ για αυτή την κατάσταση. Πώς μπορείς να φταις εσύ άλλωστε? Δεν με ανάγκασες να σε ερωτευτώ........... Αποσιωπητικά.... Γεμίζουν όλα τα κείμενά μου. Και την ύπαρξή μου ακόμα. Αποσιωπητικά για να δηλώσω πως δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, πως όταν γελάω, γελάω ψεύτικα. Για χάρη σου.... Μα δεν σε κατηγορώ. Είσαι τα πάντα για μένα. Κι ας μην το ξέρεις... Κι ας μην το μάθεις ποτέ.... Αν κοιτούσες για λίγο μέσα στην ψυχή μου.... Όχι για να σε αναγκάσω να με αγαπ

Καλό μήνα! Εύχομαι όλοι σας να έχετε ένα υπέροχο 30ήμερο γεμάτο μπανάκια και βόλτες! Για μένα πάντως δεν ξεκίνησε καλά.... ...Μιλήσαμε... Αυτό κανονικά θα έπρεπε να με κάνει τρισευτυχισμένη, όμως σ'αγαπάω πολύ για να χαίρομαι ενώ μου λες ότι είσαι χάλια... Το συζητήσαμε... Μου είπες τι σε απασχολεί. Δεν ήθελα να μου πεις τίποτα άλλο... Αυτό ήταν αρκετό για να καταρρεύσω... Ξέρεις, είναι δύσκολο να μου λες για την κοπέλα που θες και να παριστάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Όμως για χάρη σου το κάνω... Προσπαθώ να κρύψω αυτό που νιώθω για σένα... Κάνω τεράστιες προσπάθειες... Μόνο και μόνο για να μιλάμε, να είμαστε φίλοι και να μου λες τι σκέφτεσαι... Αλλά δεν το αντέχω όταν γίνεσαι έτσι, όταν δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις και κλείνεσαι στον εαυτό σου... Άνοιξε την καρδιά σου σε μένα... Μπορώ να την ακούσω ρε γαμώτο... Προσποιήσου ότι χαμογελάς... Έστω για μία στιγμή... Για να νιώσω κι εγώ καλά... Και μετά ας χαθείς... Να έχεις έναν υπέροχο μήνα.... Σ'αγαπώ........

Ένα ακόμη ποίημα από μένα. Γραμμένο στις 7 Ιουνίου του 2010. Αφιερωμένο σε όλους όσους νιώθουν όπως νιώθω εγώ τώρα... ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ Κάθομαι και κοιτάω  σιωπηλά το παράθυρο Τα φύλλα των δέντρων δεν τρέμουν, είναι ακίνητα Η θάλασσα ήρεμη και γαλήνια Ούτε ένα καράβι δεν σκίζει τα νερά της Ησυχία Προσπαθώ σκληρά να ανιχνεύσω κάποιου είδους κίνηση Μάταια όμως Όλα παραμένουν στην θέση τους Τα μάτια μου δακρύζουν από την προσπάθεια Τα βλέφαρά μου δεν ανοιγοκλείνουν Φοβάμαι μήπως χάσω την παραμικρή κίνηση Τίποτα απ' αυτά που βλέπω όμως δεν σείεται Σαν να παρατηρώ κάποιον πίνακα... Τώρα θυμήθηκα την "Νεκρή Φύση" κάποιου ζωγράφου Χμμ... Να και η δική μου Νεκρή Φύση λοιπόν Οι άκρες των χειλιών μου σηκώνονται προς τα πάνω Σε μια αναποτελεσματική προσπάθεια να σχηματίσουν χαμόγελο Ένα ειρωνικό και και κάπως μελαγχολικό χαμόγελο θα έλεγα Ανήκω κι εγώ σ' αυτή την Νεκρή Φύση Αν το επέλεξα ή με άφησαν εδώ δεν έχει σημασί

Είναι δυόμιση το ξημέρωμα και ακόμα να κοιμηθώ. Είναι αλήθεια ότι έπεσα για ύπνο αρκετά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα. Κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Όμως, ένας εφιάλτης με έδιωξε μακρυά από την αγκαλιά του Μορφέα. Σε είδα για μία ακόμη φορά στον ύπνο μου. Ήσουν χαμογελαστός αλλά κάτι ένιωθα ότι πήγαινε στραβά. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου, μιας και έχω πολύ καιρό να σε δω  χαρούμενο. Όμως μετά η όψη σου πάγωσε, έγινε άγρια, σκληρή, καθώς με κοιτούσες. Παρέλυσα. Κατάλαβα. Με κοιτούσες με νόημα, με μια απέχθεια, που προσπαθούσες να κρατήσεις κρυφή, όμως εγώ την έβλεπα. Ο, που να πάρει..... Είχες καταλάβει για μια ακόμη φορά πόσο πολύ σε χρειάζομαι. Πόσο πολύ θέλω να σε νιώσω δίπλα μου. Κάνω ένα βήμα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω ότι δεν περιμένω και δεν ζητώ τίποτα απολύτως. Η μόνη επιθυμία μου ήταν να σε βλέπω...  Κάνω, λοιπόν, το βήμα μου. Τότε, κάνεις κι εσύ το δικό σου. Μου γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις. Προσπαθώ να φωνάξω το όνομά σου, να σου ζητήσω μια ευ

Πριν πολύ καιρό είχα γράψει ένα ποίημα με ελεύθερο στίχο για κάποιον πολύ σημαντικό για μένα άνθρωπο. Το ποίημα έχει τίτλο "Δεν φάνηκες" και πήρε 3ο Βραβείο Ποίησης στον Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό φέτος. Γράφτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2009 και είναι φόρος τιμής σ' αυτό το άτομο, που στάθηκε δίπλα μου σε πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αναφέρεται σε μία περίοδο που ήμασταν χώρια... Και αποφάσισα να το παραθέσω εδώ γιατί δεν είμαστε για ακόμα μία φορά μαζί... Για σένα.... ΔΕΝ ΦΑΝΗΚΕΣ Δεν φάνηκες Το υγρό δάκρυ κυλά στο παγωμένο μάγουλο Δεν φάνηκες Πάλι χάνομαι στην λήθη της κόλασής μου Μιας κόλασης που εγώ έφτιαξα Μιας κόλασης που πια δεν μπορώ να φύγω Το όνειρό μου πάλι σε σκέφτεται Αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές του κονσέρτου μας Του κονσέρτου για πιάνο και βιολί Εσύ το πιάνο, γλυκό, ήσυχο, καρτερικό Κι εγώ το βιολί, που βαδίζει πάντα στο άπειρο Μα το βιολί χάθηκε 'Έσπασε Λύγισε από την τόση αφοσίωση Και τ

Όχι, όχι... Καμία σχέση με το υπέροχο τραγούδι του Dan Wilson... Απλά είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την κατάστασή μου αυτή την στιγμή. Τι την ήθελα την Στρατιωτική Ιατρική?? Από τότε που τελείωσα τις ενδοσχολικές, ξεκίνησα προπόνηση. Πρέπει να κάνεις 5 αθλήματα σου λέει. Άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, σφαίρα, τρέξιμο 1000 μ. και τρέξιμο 100 μ.για να περάσεις στον στρατό. Και να είσαι μέσα στα όρια, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι καθόλου της πλάκας. Φφφφ..... Κάνω προπόνηση παραπάνω από μια εβδομάδα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ουδέποτε είχα γυμναστεί συστηματικά στην ζωή μου, έκανα ότι μας έλεγαν οι γυμναστές στο σχολείο. Στο δημοτικό έτρεχα αρκετά, στο γυμνάσιο τα βρήκα σκούρα με το βόλεϋ και στο λύκειο δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε την απαιτούμενη διάθεση για να γυμναστώ. Έτσι τα παράτησα. Πίστεψα ότι δεν θα χρειαστώ άμεσα την εντατική γυμναστική αλλά και ότι αν ποτέ την χρειαζόμουν θα έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου για να εξασκηθώ. Και ξαφνικά