Fighting numbness

Ένα ακόμη ποίημα από μένα. Γραμμένο στις 7 Ιουνίου του 2010. Αφιερωμένο σε όλους όσους νιώθουν όπως νιώθω εγώ τώρα... ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ Κάθομαι και κοιτάω  σιωπηλά το παράθυρο Τα φύλλα των δέντρων δεν τρέμουν, είναι ακίνητα Η θάλασσα ήρεμη και γαλήνια Ούτε ένα καράβι δεν σκίζει τα νερά της Ησυχία Προσπαθώ σκληρά να ανιχνεύσω κάποιου είδους κίνηση Μάταια όμως Όλα παραμένουν στην θέση τους Τα μάτια μου δακρύζουν από την προσπάθεια Τα βλέφαρά μου δεν ανοιγοκλείνουν Φοβάμαι μήπως χάσω την παραμικρή κίνηση Τίποτα απ' αυτά που βλέπω όμως δεν σείεται Σαν να παρατηρώ κάποιον πίνακα... Τώρα θυμήθηκα την "Νεκρή Φύση" κάποιου ζωγράφου Χμμ... Να και η δική μου Νεκρή Φύση λοιπόν Οι άκρες των χειλιών μου σηκώνονται προς τα πάνω Σε μια αναποτελεσματική προσπάθεια να σχηματίσουν χαμόγελο Ένα ειρωνικό και και κάπως μελαγχολικό χαμόγελο θα έλεγα Ανήκω κι εγώ σ' αυτή την Νεκρή Φύση Αν το επέλεξα ή με άφησαν εδώ δεν έχει σημασί

Είναι δυόμιση το ξημέρωμα και ακόμα να κοιμηθώ. Είναι αλήθεια ότι έπεσα για ύπνο αρκετά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα. Κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Όμως, ένας εφιάλτης με έδιωξε μακρυά από την αγκαλιά του Μορφέα. Σε είδα για μία ακόμη φορά στον ύπνο μου. Ήσουν χαμογελαστός αλλά κάτι ένιωθα ότι πήγαινε στραβά. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου, μιας και έχω πολύ καιρό να σε δω  χαρούμενο. Όμως μετά η όψη σου πάγωσε, έγινε άγρια, σκληρή, καθώς με κοιτούσες. Παρέλυσα. Κατάλαβα. Με κοιτούσες με νόημα, με μια απέχθεια, που προσπαθούσες να κρατήσεις κρυφή, όμως εγώ την έβλεπα. Ο, που να πάρει..... Είχες καταλάβει για μια ακόμη φορά πόσο πολύ σε χρειάζομαι. Πόσο πολύ θέλω να σε νιώσω δίπλα μου. Κάνω ένα βήμα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω ότι δεν περιμένω και δεν ζητώ τίποτα απολύτως. Η μόνη επιθυμία μου ήταν να σε βλέπω...  Κάνω, λοιπόν, το βήμα μου. Τότε, κάνεις κι εσύ το δικό σου. Μου γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις. Προσπαθώ να φωνάξω το όνομά σου, να σου ζητήσω μια ευ

Πριν πολύ καιρό είχα γράψει ένα ποίημα με ελεύθερο στίχο για κάποιον πολύ σημαντικό για μένα άνθρωπο. Το ποίημα έχει τίτλο "Δεν φάνηκες" και πήρε 3ο Βραβείο Ποίησης στον Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό φέτος. Γράφτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2009 και είναι φόρος τιμής σ' αυτό το άτομο, που στάθηκε δίπλα μου σε πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αναφέρεται σε μία περίοδο που ήμασταν χώρια... Και αποφάσισα να το παραθέσω εδώ γιατί δεν είμαστε για ακόμα μία φορά μαζί... Για σένα.... ΔΕΝ ΦΑΝΗΚΕΣ Δεν φάνηκες Το υγρό δάκρυ κυλά στο παγωμένο μάγουλο Δεν φάνηκες Πάλι χάνομαι στην λήθη της κόλασής μου Μιας κόλασης που εγώ έφτιαξα Μιας κόλασης που πια δεν μπορώ να φύγω Το όνειρό μου πάλι σε σκέφτεται Αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές του κονσέρτου μας Του κονσέρτου για πιάνο και βιολί Εσύ το πιάνο, γλυκό, ήσυχο, καρτερικό Κι εγώ το βιολί, που βαδίζει πάντα στο άπειρο Μα το βιολί χάθηκε 'Έσπασε Λύγισε από την τόση αφοσίωση Και τ

Όχι, όχι... Καμία σχέση με το υπέροχο τραγούδι του Dan Wilson... Απλά είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την κατάστασή μου αυτή την στιγμή. Τι την ήθελα την Στρατιωτική Ιατρική?? Από τότε που τελείωσα τις ενδοσχολικές, ξεκίνησα προπόνηση. Πρέπει να κάνεις 5 αθλήματα σου λέει. Άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, σφαίρα, τρέξιμο 1000 μ. και τρέξιμο 100 μ.για να περάσεις στον στρατό. Και να είσαι μέσα στα όρια, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι καθόλου της πλάκας. Φφφφ..... Κάνω προπόνηση παραπάνω από μια εβδομάδα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ουδέποτε είχα γυμναστεί συστηματικά στην ζωή μου, έκανα ότι μας έλεγαν οι γυμναστές στο σχολείο. Στο δημοτικό έτρεχα αρκετά, στο γυμνάσιο τα βρήκα σκούρα με το βόλεϋ και στο λύκειο δεν είχα ούτε τον χρόνο ούτε την απαιτούμενη διάθεση για να γυμναστώ. Έτσι τα παράτησα. Πίστεψα ότι δεν θα χρειαστώ άμεσα την εντατική γυμναστική αλλά και ότι αν ποτέ την χρειαζόμουν θα έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου για να εξασκηθώ. Και ξαφνικά

Το blog αυτό υπάρχει εδώ και 3 περίπου χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησα το λύκειο. Και τώρα το τελείωσα. Τέλος το σχολείο. Τέλος οι κοπάνες, τα γέλια, οι πλάκες και το θάψιμο των καθηγητών. Αγαπούσα όλους τους καθηγητές μου. 'Η τουλάχιστον σχεδόν όλους...:) Ε, υπήρχαν και 2-3 που δεν συμπαθούσα. Όχι γιατί με αδικούσαν, αλλά γιατί η συμπεριφορά τους με ενοχλούσε αφάνταστα... Anyway, δεν κατακρίνω κανέναν. Απλά θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια και με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος... Επίσης, ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ σ' αυτούς που στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδια μου γιατί με έκαναν να καταλάβω πόσο πολύ αξίζω σαν άτομο και πόσο δυνατή είμαι στα αλήθεια. Σ' αυτούς χρωστάω το γεγονός ότι προχώρησα ενώ ένιωθα ότι δεν αντέχω άλλο, ότι δεν τα παράτησα ποτέ και ούτε πρόκειται. Και τώρα? Ότι ήξερα μέχρι στιγμής παύει να ισχύει, όλη μου η ζωή αναδιοργανώνεται... 'Η τουλάχιστον έτσι νομίζω.... Κάθε τέλος ε