Fighting numbness

Και ξαφνικά, το μόνο που θέλω, είναι να φύγει αυτό το σημάδι από πάνω μου. Με σιχάθηκα πια, προσπαθώντας να σε αφήσω πίσω. Εσύ φταις. Είσαι ακόμα εδώ.

Καθώς περπατώ μέσα στο δωμάτιο με τα βιβλία της ζωής μου, τα κοιτάω όλα ένα ένα. Τα αγγίζω, μαγεύομαι από την μυρωδιά των φύλλων τους, τα ξεφυλλίζω. Έχουν πάντα μια ακαταμάχητη δύναμη να με παρασύρουν στον κόσμο τους και να μου φέρνουν στον νου αναμνήσεις και γεγονότα. Κάποια μου προκαλούν πόνο, κάποια άλλα με κάνουν να γελάω σαν μικρό παιδί. Το καθένα όμως απ' αυτά έχει την δική του ιστορία, μικρή ή μεγάλη, θλιβερή ή χαρούμενη, δεν έχει σημασία. Όλα κάτι έχουν να πουν, κάτι μου έδωσαν ή θα μου δώσουν, κάτι που με κάνει να τα αγαπώ επειδή υπάρχουν. Μ' αρέσει να περπατώ στις αναμνήσεις μου. Μου δίνουν κουράγιο και δύναμη όταν θέλω να τα παρατήσω. Μου υπενθυμίζουν πόσα έχω ζήσει και πόσο δυνατή έχω σταθεί στις δυσκολίες. Συνήθως, καθώς διαβάζω ξανά και ξανά τις σελίδες τους, καταλαβαίνω τα λάθη μου και προσέχω να μην τα επαναλάβω. Είναι παρήγορο να σου κρατάνε συντροφιά οι στιγμές που έζησες χωρίς να σε παγιδεύουν. Το ελέγχω, ζω το παρελθόν μόνη μου, παίζω σκηνές με μόνο ηθοπο

Ποιες να ήταν οι σκέψεις σου οι τελευταίες; Όταν γλίστρησες και έπεσες μια για πάντα; Πρέπει να έφυγες γεμάτος υπερηφάνεια για τα πράγματα που σε έκαναν να ξεχωρίσεις. Δεν σε ήξερα σχεδόν καθόλου, μα σε εκτιμούσα. Πάντα πρώτος, πάντα δυνατός, πάντα εσύ. Ένα πανέξυπνο παιδί, το οποίο χάρηκα που γνώρισα. Λυπάμαι που δεν σου είπα ποτέ ένα αντίο. Τα μάτια σου πάντα έλαμπαν και το χαμόγελο δεν έσβηνε ποτέ. Σε θαύμαζα για το μυαλό σου και χαιρόμουν που είχα την τύχη να βρεθώ κοντά σου. Ήσουν ο καλύτερος και δεν σου άξιζε. Ήσουν ικανός για τόσα πράγματα, θα πρόσφερες τόσα πολλά. Για σένα Ο., που ποτέ δεν φοβήθηκες να πεις την γνώμη σου δυνατά και να παλέψεις γι' αυτό που πίστευες. Για σένα, τον καλύτερο φοιτητή που πέρασε ποτέ από την σχολή. Για σένα, γιατί το αξίζεις. Θα σε θυμόμαστε πάντα. Γιατί ό,τι αξίζει δεν πεθαίνει ποτέ. υ.γ. Είναι τόσο μικρό και ανάξιό σου αυτό το ποστ. Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι.

Καθόταν στο σκαμπό και μιλούσε με μελωδίες Ήρεμες, γλυκιές, ρομαντικές. Είχε αφεθεί στη μαγεία της τέχνης της. Τα πλήκτρα έπαιρναν ζωή κάτω από τα δάκτυλά της Κι εκείνη είχε μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο Στον δικό της υπέροχο κόσμο. Ήταν τόσο απορροφημένη από τους ήχους που γεννούσε Που δεν πρόσεξε το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα και απειλητικά. Το μόνο που κατάφερε να την συνεφέρει και να την επαναφέρει στην μαύρη πραγματικότητα Ήταν μια σπαραχτική κραυγή Ένα ουρλιαχτό πόνου και οδύνης Που της θύμισε ότι δεν είναι μόνη Ότι πρέπει να στηρίξει το σώμα της στον τοίχο Για να αντέξει το βάρος του τηλεφωνήματος Για να συνηθίσει να μην τρομάζει πια με τα φαντάσματα. Και τώρα το πιάνο σωπαίνει. Τα δάκτυλα της είναι τόσο αδρανή που δεν μπορούν να λυγίσουν. Το μόνο που λυγίζει πια είναι η ψυχή της. Στηρίζεται στην όμορφη μάσκα της για να προχωρήσει Μα το βράδυ αγκαλιάζει σφιχτά την κοιλιά της για να κοιμηθεί

Και κάπως έτσι άδοξα,  όπως τελειώνουν όλα τα ψεύτικα ρομάντζα, έφυγε. Την άφησε εκεί, στο άδειο κρεβάτι,  να κοιμάται και να τον ονειρεύεται,  να φωνάζει στον ύπνο της το όνομά του  κι εκείνος να μην είναι δίπλα της.  Ποτέ. Ποτέ ξανά. Όταν ανοίξει τα μάτια της, θα τρομάξει από την απουσία του.  Αλλά μετά θα συνηθίσει και δεν θα την πειράζει πια. Θα σηκωθεί από το κρεβάτι, θα φορέσει την ρόμπα της,  θα αφήσει τα μακρυά μαλλιά να πέσουν στους ώμους της.  Θα πάει στην κουζίνα, θα φτιάξει καφέ.  Θα ετοιμαστεί να πάει στην δουλειά, ίσως με μια ελαφριά μελαγχολία. Θα συνεχίσει κανονικά την ημέρα της ώσπου να γυρίσει σπίτι. Θα του μαγειρέψει ένα ρομαντικό γεύμα.  Έστω κι αν ξέρει ότι δεν πρόκειται να γυρίσει. Θα φορέσει το φόρεμα που της είχε πάρει δώρο  και που δεν το είχε φορέσει ποτέ ξανά γιατί νόμιζε ότι δεν της πήγαινε. Θα είναι μια άλλη απόψε, θα είναι ο καλύτερος εαυτός της, θα βάλει τα δυνα

Ήταν κι οι δύο Μαχητές του Ανέμου. Εκείνη, με τα μακρυά ξανθά μαλλιά της, κρατούσε τις ισορροπίες. Εκείνος, με τον δίδυμο αδελφό του, άλλαζε πρόσωπα για να αποφύγει τις εντάσεις. Υπηρετούσαν τις ίδιες δυνάμεις. Κάποτε κοιτούσαν το μέλλον μαζί, μέσα από την γυάλινη σφαίρα τους. Και γελούσαν με την χαρά των ανθρώπων. Και έκλαιγαν με την λύπη τους. Και ήταν μαζί. Μα τώρα είναι αλλιώς. Εκείνη είναι μια ψυχρή και απλησίαστη θεότητα, που σκορπά τον πόνο με ένα βλέμμα. Εκείνος είναι ένας σκληρός εγωιστής, που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων. Δεν τους ενώνει τίποτα πια, εκτός από το μίσος τους. Κάποτε ήταν μαζί. Τώρα είναι αλλιώς. Με φτερά και όπλα ανεβαίνουν στην ουράνια αρένα. Είναι Μαχητές του Ανέμου άλλωστε. Εκείνη φοράει ένα αέρινο καφέ φόρεμα, που αγκαλιάζει κάθε καμπύλη του σώματος της. Δείχνει τόσο ήρεμη και πειθαρχεί τις δυνάμεις της. "Θα νικήσουμε σήμερα. Πρέπει να νικήσουμε. Δεν πρέπει να δείξω αδύναμη, δεν χρειάζεται να καταλάβει. Δεν έχει σημασία άλλωστε.&q

Κάθε που κοιτάω την φωτογραφία σου δακρύζω. Ασυναίσθητα και αληθινά, απλά δακρύζω. Ύστερα, σηκώνω το χέρι μου, σκουπίζω το ατίθασο δάκρυ και το πετάω μακρυά, λες και έτσι θα πετάξω μακρυά και τον πόνο της απώλειάς σου. Πάντα η ίδια κίνηση, η ίδια ρουτίνα από τότε που έφυγες. Και δεν μπορείς να με δεις πια, δεν φταις εσύ όμως. Σ' αγαπώ για πάντα, μ' ακούς; Θυμάμαι τότε που ήρθες στην ζωή μου. Όλο χαμόγελα και μαργαρίτες. Και μου έδωσες όλα τα λουλούδια σου. Κι εγώ τα κρατούσα φυλαχτό, όπως κρατούσα και την αγάπη σου. Και σε πρόσεχα όσο μπορούσα. Σε εκλιπαρούσα να μην φύγεις ποτέ, να μην χαθείς. Τρόμαζα στην ιδέα να ζήσω μακρυά σου, μακρυά από το γέλιο και την ζωή σου. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου είπες πως μ' αγαπάς; Σαν να ήταν χθες... Περπατούσαμε στην πλατεία χέρι χέρι και η σιωπή μας έλεγε τόσα πολλά. Και ξαφνικά, μίλησες. "Σ' αγαπώ για πάντα, μ' ακούς;", είπες. Κι από τότε με στοίχειωσε αυτή η φράση, έγινε η φράση μας. Σ' αγαπώ για πάντα, μ

Κι είμαι εδώ, ξαπλωμένη στο μονό κρεβάτι μου Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά Υπακούω στον ρυθμό της μουσικής Το χέρι μου κρέμεται, προσπαθεί να φτάσει το υγρό πάτωμα Κοίτα, κρατάει ένα ποτήρι ουίσκι και είναι μεθυσμένο Και το πάρτυ ξεκινάει, η διάθεση απογειώνεται Μαζί της και το κορίτσι του κρεβατιού Πάμε... Μετά από κάποια δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες -ούτε που ξέρω- Το κεφάλι κουνιέται μόνο του Δεν υπακούει σε καμιά διαταγή μου Και τότε αρχίζει κάτι μαγικό Σκιές αρχίζουν να χορεύουν στον τοίχο Τρυπάνε την σιωπή και ουρλιάζουν λόγια που δεν θέλω να ακούσω Με κοροϊδεύουν για την κατάντια μου Γελούν μαζί μου Θέλω να τις διώξω, άθελά μου κλαίω. Σταματήστε... Το σκηνικό αλλάζει Αγαπημένες στιγμές παίζονται μπροστά μου Ταινία βωβού κινηματογράφου Η καρδιά μου χτυπάει στον ρυθμό μιας μελωδίας που μισώ Αλλά τώρα δεν έχω χρόνο να σκεφτώ Παρακολουθώ την ζωή μου να περνάει και να χάνεται Περίμενε κι εμένα... Οι σκιές χάνονται Κάνω να σηκώσω το χέρι μου να τις