Fighting numbness

Είμαι στο μπαλκόνι κ κοιτάζω τα αστέρια μαζί με την αδελφή μου. Δεν μιλάμε, απλά παρατηρούμε τα περίεργα σχήματα και τους αστερισμούς που σχηματίζουν. Κάποια στιγμή, που το βλέμμα μου ξεστράτισε για να κοιτάξει το αυτοκίνητο που πέρασε βιαστικά τον δρόμο, η Φανή ( βλ. αδελφή μου ) φωνάζει : ''Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει, έπεσε!" Μια μικρή στιγμή απροσεξίας και χάνω το θέαμα ενός πεφταστεριού... Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ στεναχωρήθηκα που δεν έκανα ευχή... Θέλω απεγνωσμένα να ευχηθώ κάτι, κάτι πολύ συγκεκριμένο κ ουσιαστικό. Όμως δεν πρόλαβα να το δω, έτσι η ευχή παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού μου... *Περνά μια ώρα με εμένα να παρατηρώ όλα τα αστέρια προσεκτικά χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από τον μαύρο ουρανό* Θέλω να κάνω την ευχή. Θέλω η ευχή μου να γίνει πραγματικότητα. Θέλω να ευχηθώ να βρω έναν άνθρωπο, ένα αγόρι που να με νοιάζεται, να με αγαπάει και να είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Ζητάω πολλά ε; Μάλλον... Αλλά ζω με την ψευδαίσθηση ότι θα τον βρω κάποια

Χιχι! Μου έχει πάρει τα αυτιά! Τι; Ακόμη δεν κατάλαβες για ποιο τερατίνι μιλάω;;; Μα για αυτό που υπηρετεί με τόση πίστη την ζήλια... Ναι, ναι... Σοβαρολογώ. Ζηλεύω. Ποιον; Μάλλον τον Jacob Black. <3 Φίλος της Μπέλλα, την αγαπάει πολύ, πονάει που είναι με άλλον αλλά συνεχίζει να την αγαπά και να δίνει τα πάντα για να είναι εκείνη καλά. Η Μπέλλα τον αγαπά. Μόνο που τα συναισθήματα της για τον  Edward είναι πολύ πιο δυνατά και έντονα. Έχω ταυτιστεί πολλές φορές με τον Τζέικ. Βιώνω τον πόνο και την οδύνη του, το πόσο υποφέρει που βλέπει την αγαπημένη του με άλλον, το πόσο πεθαίνει μέσα του κάθε φορά που τον απορρίπτει. Μα τον ζηλεύω. Και τον ζηλεύω για την μία και μοναδική φορά που δεν τον απέρριψε, την μία και μοναδική φορά που του ζήτησε να την φιλήσει. Όταν το διάβασα στο βιβλίο, αλλά κ όταν είδα την ταινία, ένιωσα μια ανακούφιση αρχικά, επειδή όλη αυτή η απόγνωση στο βλέμμα του, ο πόθος του για κείνη, όλα τα βαθιά συναισθήματα που ένιωθε βρήκαν διέξοδο σε ένα μόνο φιλί... Έν

Άλλη μια νύχτα που περνάω ξάγρυπνη. Πφφ... Τι να κάνω ; Όλα τα δοκίμασα. Τι ζεστό γάλα, τι τσάι, τι κάτι βότανα που 'σου ηρεμούν τα νεύρα' ( όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η μάνα μου :Ρ ) , αλλά τίποτα. Ακόμη το μάτι μου είναι σαν αλανιάρα τρελή γαρίδα. Δεν λέει να κλείσει λιγουλάκι να ξεκουραστώ κι εγώ η έρμη . Αααχ....Κι εγώ που νόμιζα ότι με τόοοοοση κούραση από τις Πανελλήνιες θα έπεφτα ξερή για κανά μήνα. Μακάρι να κοιμόμουν  όλη μέρα! Τώρα κοιμάμαι στις 5, ξυπνάω στις μία το μεσημέρι (ναι, ναι, το ξέρω! κρεπάλη! ) κ σέρνομαι μέχρι το επόμενο βράδυ. Έτσι το πάω καθημερινά και , για να πω την αλήθεια, είναι κομματάκι κουραστικό όλο αυτό! Να μου πεις τώρα 'καλά ρε συ, πώς θες να κοιμηθείς ενώ έχεις ξυπνήσει το καταμεσήμερο;' και δίκιο θα έχεις κατά μία έννοια. Τι εννοώ; Είναι απολύτως λογικό να μην με παίρνει ο ύπνος στις 12 το βράδυ, αφού είμαι ξύπνια για λιγότερο από 11 ώρες. Έναν ολόκληρο χρόνο κοιμόμουν μόνο 4 - 5 ώρες την μέρα και τις υπόλοιπες 20 - 19 ώρες ήμουν

Πώς να πω ότι σε ξέχασα;  Πώς να πω ότι σε ξεπέρασα ή ότι δεν σε σκέφτομαι πλέον; Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα είμαι καλύτερα αν δεν πονάω πια για σένα. Προσπαθώ πραγματικά να απασχολώ το μυαλό μου όλη μέρα, ακόμα και την νύχτα. Μα κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.... Αρχικά, είμαι μόνη μου σε ένα σοκάκι, μάλλον κακόφημο. Κάθομαι κάτω, στο πεζοδρόμιο και κλαίω. Το αρρωστημένα καλοκαιρινό κίτρινο φως του στύλου πέφτει πάνω στα καστανά μαλλιά μου και τα κάνει να χρυσαφίζουν. Ο αέρας μπερδεύει τις καμπύλες της κόμης μου και παγώνει τα δάκρυα στα μάτια μου. Κρυώνω κι ας είναι καλοκαίρι. Ακούω βήματα, στην αρχή βιαστικά, βίαια, γρήγορα, αλλά μετά χαμηλώνουν τον ρυθμό τους. Είσαι εσύ. Τα θολά μου μάτια δεν κάνουν ποτέ λάθος, σε αναγνωρίζουν πάντα αμέσως. Ξαφνιάζεσαι που με βλέπεις έτσι. Κοιτάζεις τα χέρια και το στήθος μου και τρομοκρατείσαι. Χαμηλώνω το βλέμμα μου για να κοιτάξω αυτό που κοιτάς κι εσύ. Είμαι γεμάτη αίματα. Μα δεν νιώθω πόνο πια. Τρέχεις δίπλα μου, με αγκαλιάζεις

Έπιασα πάτο... Έφτασα τόσο κάτω μόνο για σένα. Ήσουν και είσαι χάλια, χαμένος σε μια ερωτική απογοήτευση, αφημένος σε μια κόλαση άγριων συναισθημάτων και πίκρας. Κι όμως δεν με άφησες να σε βοηθήσω, δεν άφησες κανέναν να το κάνει. Και δεν σε κατηγορώ γι' αυτό. Αλλά να, είναι που δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν παίζω κάποιο ρόλο στην ζωή σου, ότι δεν είμαι σημαντική για σένα.... Εγωισμός βλέπεις... Πάντα ήμουν εγωίστρια. Σε ήθελα δικό μου, μόνο δικό μου. Να σε αγγίζω, να σε νιώθω δίπλα μου συνέχεια, να μου λες τι σκέφτεσαι...   Να με ΑΓΑΠΑΣ.....   Αλλά αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, μου απέκλεισες αυτό το ενδεχόμενο από την πρώτη στιγμή... "Είμαστε φίλοι", μου είπες ψυχρά και μου έκοψες τα φτερά. Κι ως τώρα, ομολογώ  πως αυτή η δήλωσή σου δεν με σταμάτησε. Δεν με απέτρεψε από το να σε αγαπάω ειλικρινά, πιο δυνατά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Έκλαψα όσο δεν πάει, μόνο για σένα, μόνο για να μου δώσεις μια μικρή ευκαιρία να σε κάνω ευτυχισμένο. Θα 'θελα να σου κλέψω ένα φιλί... Αχ...

Βρίσκομαι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν διάλεξα και ποτέ δεν θα αγαπήσω... Κάνω αρκετές προσπάθειες να μεινω μέσα στα όρια που υπαγορεύει η κοινωνία. Προσπαθώ να είμαι τυπική στις υποχρεώσεις μου και να φέρομαι φιλικά στους γύρω μου. Πάντα ήμουν μια από τις καλύτερες μαθήτριες, η αγαπημένη δεκάδων καθηγητών και γι'αυτό καμάρωνα - ποιος άλλωστε δεν θα χαιρόταν για κάτι τέτοιο; - Αρχικά, ήταν η πίεση της μητέρας μου να διαπρέψω επειδή εκείνη δεν το κατάφερε ποτέ. Μετά, όμως, ήταν κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό και ουσιώδες. Η τελειομανία μου με οδηγούσε στην κορυφή. Τα βραβεία κάλυπταν και ακόμα συνεχίζουν να καλύπτουν τους τοίχους του δωματίου μου. Πτυχία ξένων γλωσσών, αγγλικά, γαλλικά. Αυτή η τάση μου να ξεπερνάω τον εαυτό μου με συντροφεύει ακόμα. Η μόνη πίκρα από την μέχρι τώρα ζωή μου είναι ότι δεν έχω προλάβει να ζήσω... Ίσως φαίνεται γελοίο. Ίσως και να 'ναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ακόμη δεν έχω κάνει στην ζωή μου, πράγματα που μπορεί κάποια μέρα να μετάν

Πόσο μου λείπεις.... Πόσο ελεεινά, τρισάθλια και απαίσια μπορεί να νιώθω μακρυά σου... Έχω να σε δω 18 μέρες..... 18 ολόκληρα μερόνυχτα είμαι μακρυά σου..... Μου λείπεις..... Πόσες φορές θα το πω μέχρι να βγω από αυτό το αδιέξοδο? Πόσες φορές θα μιλήσουμε κι ύστερα θα έχω αυτό το αρρωστημένα καταθλιπτικό συναίσθημα? Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Ειλικρινά στέρεψα από έμπνευση. Εσύ μου την πήρες... Εσύ τα πήρες όλα. Την καρδιά μου, το μυαλό μου, την ζωή μου, την όρεξη μου για νέα πράγματα.... Όλα εσύ.... Μα δεν φταις εσύ για αυτή την κατάσταση. Πώς μπορείς να φταις εσύ άλλωστε? Δεν με ανάγκασες να σε ερωτευτώ........... Αποσιωπητικά.... Γεμίζουν όλα τα κείμενά μου. Και την ύπαρξή μου ακόμα. Αποσιωπητικά για να δηλώσω πως δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, πως όταν γελάω, γελάω ψεύτικα. Για χάρη σου.... Μα δεν σε κατηγορώ. Είσαι τα πάντα για μένα. Κι ας μην το ξέρεις... Κι ας μην το μάθεις ποτέ.... Αν κοιτούσες για λίγο μέσα στην ψυχή μου.... Όχι για να σε αναγκάσω να με αγαπ

Καλό μήνα! Εύχομαι όλοι σας να έχετε ένα υπέροχο 30ήμερο γεμάτο μπανάκια και βόλτες! Για μένα πάντως δεν ξεκίνησε καλά.... ...Μιλήσαμε... Αυτό κανονικά θα έπρεπε να με κάνει τρισευτυχισμένη, όμως σ'αγαπάω πολύ για να χαίρομαι ενώ μου λες ότι είσαι χάλια... Το συζητήσαμε... Μου είπες τι σε απασχολεί. Δεν ήθελα να μου πεις τίποτα άλλο... Αυτό ήταν αρκετό για να καταρρεύσω... Ξέρεις, είναι δύσκολο να μου λες για την κοπέλα που θες και να παριστάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Όμως για χάρη σου το κάνω... Προσπαθώ να κρύψω αυτό που νιώθω για σένα... Κάνω τεράστιες προσπάθειες... Μόνο και μόνο για να μιλάμε, να είμαστε φίλοι και να μου λες τι σκέφτεσαι... Αλλά δεν το αντέχω όταν γίνεσαι έτσι, όταν δεν έχεις όρεξη να μιλήσεις και κλείνεσαι στον εαυτό σου... Άνοιξε την καρδιά σου σε μένα... Μπορώ να την ακούσω ρε γαμώτο... Προσποιήσου ότι χαμογελάς... Έστω για μία στιγμή... Για να νιώσω κι εγώ καλά... Και μετά ας χαθείς... Να έχεις έναν υπέροχο μήνα.... Σ'αγαπώ........