Δεν φάνηκες

Πριν πολύ καιρό είχα γράψει ένα ποίημα με ελεύθερο στίχο για κάποιον πολύ σημαντικό για μένα άνθρωπο. Το ποίημα έχει τίτλο "Δεν φάνηκες" και πήρε 3ο Βραβείο Ποίησης στον Πανελλήνιο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό φέτος. Γράφτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2009 και είναι φόρος τιμής σ' αυτό το άτομο, που στάθηκε δίπλα μου σε πολλές δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αναφέρεται σε μία περίοδο που ήμασταν χώρια... Και αποφάσισα να το παραθέσω εδώ γιατί δεν είμαστε για ακόμα μία φορά μαζί...

Για σένα....

ΔΕΝ ΦΑΝΗΚΕΣ

Δεν φάνηκες

Το υγρό δάκρυ κυλά στο παγωμένο μάγουλο

Δεν φάνηκες

Πάλι χάνομαι στην λήθη της κόλασής μου

Μιας κόλασης που εγώ έφτιαξα

Μιας κόλασης που πια δεν μπορώ να φύγω

Το όνειρό μου πάλι σε σκέφτεται

Αναπολεί τις χαρούμενες στιγμές του κονσέρτου μας

Του κονσέρτου για πιάνο και βιολί

Εσύ το πιάνο, γλυκό, ήσυχο, καρτερικό

Κι εγώ το βιολί, που βαδίζει πάντα στο άπειρο

Μα το βιολί χάθηκε

'Έσπασε

Λύγισε από την τόση αφοσίωση

Και τώρα γυρνά έρημο

Μέσα στα δάση της Μοναξιάς μου

Κάποιες φορές νιώθω ότι σκέφτεται

         αυτή την μαγεμένη συμφωνία

Αλλά πια είναι πολύ  αργά

Έχει φύγει μακρυά από το πιάνο

Και το πιάνο δεν συγχωρεί τούτη την προδοσία

Κι έτσι θα παραμείνει μόνο 

Παγιδευμένο στο κελί των αναμνήσεων

Καληνύχτα.