Fighting numbness

Είχα κάποτε μια αγάπη, ένα λουλούδι κι ένα κουτί. Τα έπαιρνα παντού μαζί μου, τα κουβαλούσα στα χέρια μου και τα καμάρωνα. Κάποιες σκοτεινές μέρες, έκαναν πως γλιστρούσαν απ' τις χούφτες μου Και τάχα μου έφευγαν. Μα το πρωί ήταν πάλι εκεί, πλάι μου. Με κοίταζαν με τα υπέροχα μάτια τους -που ακόμα δεν κατάλαβα αν ήταν αληθινά, ή έτσι ήθελα να πιστεύω- και μου έλεγαν δεν πειράζει. Κι εγώ χαιρόμουν με την αφοσίωσή τους. Κι ύστερα... Ύστερα, το κουτί πλημμύρισε και η αγάπη φοβήθηκε. Θύμωσα, έκαψα το λουλούδι ζωντανό. Άκουγα τις φωνές του, το κλάμα του και δεν το έσωσα. Το έκαψα, σου λέω. Πάει, χάθηκε. Έκρυψα τις τύψεις στο μουσκεμένο κουτί και το κλείδωσα να μην τις βρει κανείς. Κι άρχισα να γράφω γράμματα, που ένας θεός με κράτησε να μην τα κάψω και αυτά. Δεν στα δίνω, μην μου τα ζητήσεις. Είναι μυστικά και σκέψεις και εικόνες. Θα ντραπείς αν τα διαβάσεις. Και τώρα, σαν τον φονιά, γυρίζω στον τόπο του εγκλήματος. Οι στάχτες είναι ακόμα εκε

Έχω καιρό να κάνω κάποιο ουσιώδες ποστ. Θέλω να ξέρετε ότι ζω και βασιλεύω. [Καλά αυτό είναι πολύ σχετικό.] Τελοσπάντων, έχω πήξει στο διάβασμα για μία πρόοδο Ζωολογίας, συν ότι δεν έχω υπολογιστή, γιατί μένω με τους θείους μου κάθε Δευτέρα με Παρασκευή. Ναι, αφήστε το αυτό, είναι μεγάλη ιστορία. Το θέμα είναι ότι εκεί που έψαχνα να βρω κάποιο θέμα για να γράψω επιτέλους, βρήκα κάτι πολύ σημαντικό! Και τώρα ξεκινάω! Σε σένα απευθύνομαι, εκνευριστικά ξερόλα τύπε, που σε τρώω στην εργαστηριακή μου μάπα εδώ και έναν χρόνο! ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ! Να τα εκατοστήσεις, να έχεις ότι επιθυμείς, να πάρεις πτυχίο στα 4 χρόνια, να συνεχίσεις να ξέρεις τα πάντα για τα πάντα και άλλα τέτοια! Πάρε κι ένα μικρό δωράκι τώρα και σουτ! Έτσι, επειδή μας τρέλανες στο μουσείο για το πόσο γλυκούλες είναι οι βίδρες. Είναι η Σούλα (άσπρη) και ο Μήτσος (προφανώς το μαύρο), ζουν στο ποτάμι, είναι πολύ βολικά αλλά τρώνε πολύ, μην σε ξεγελάει το μέγεθος τους. [Νομίζω ότι το παρατραβάω, ε;]

Τα λόγια είναι περιττά για ένα τέτοιο τραγούδι. Απλά κλείσε τα μάτια και χαλάρωσε.  Υποκλίνομαι στην μεγαλειότητα του στίχου. Σε έχω βρει και σε χάνω δανεική παρουσία έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία Όπου είσαι πηγαίνω δίχως λόγο να πάω με τους φίλους σου βγαίνω επαφή να κρατάω Πόσο κρατά η αγάπη πόσο κρατά μια στιγμή πόσο κρατάει ένα δάκρυ πόσο κρατά η σιωπή Πόσο κρατάει ένα βράδυ πόσο κρατά μια αγκαλιά πόσο κρατάει ένα χάδι και πόσο σφίγγει η θηλιά Τα βράδια περνάνε και εγώ κοιτάω ένα τοίχο κι όσα θα 'θελα να 'μαι χωράνε σε ένα στίχο Δες πως πεθαίνει ο έρωτας μαζί και όλα τ' άλλα σχέδια, όνειρα και λόγια μεγάλα Και ξημερώνει η μέρα για να με δει να δακρύζω και όλα αυτά επειδή ήθελα τη ζωή να στραγγίζω "Πονάει η αλήθεια, πως να γλυτώσεις δειλέ" κακιά μου συνήθεια ας μην υπήρχες ποτέ Κι έτσι παίρνω το ρίσκο και σε δρόμους σε ψάχνω κάποιες νύχτες σε βρίσκω μα είσαι απέναντι, δε φτάνω Μένω εκεί και τί