Fighting numbness

Σήμερα, χθες, την προηγούμενη βδομάδα, τον τελευταίο μήνα, μπορώ να ομολογήσω ότι τα νεύρα μου είναι λίγο τεντωμένα....Καλά, όχι λίγο! Πολύ! :/ Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι ευτυχώς δεν τρελάθηκα ακόμα, γιατί έχω λόγο που είμαι έτσι. -.- Όπως όλοι μπορούν να καταλάβουν από τα προηγούμενα ποστς, περνάμε οικογενειακή κρίση, σοβαρή κ γι' αυτό μετακομίζουμε. Όχι, όχι, δεν χωρίζουν οι δικοί μου. Απλά, ας πούμε ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα που μας αναγκάζουν να φύγουμε. Η μητέρα μου τον τελευταίο καιρό είναι πολύ στεναχωρημένη με την κατάσταση και φοβερά αγχωμένη με το πώς θα τα βγάλουμε πέρα με αυτή την αιφνιδιαστική αλλαγή. Ο πατέρας μου ανησυχεί ότι όλο αυτό θα μας επηρεάσει αρνητικά ενώ δεν πρέπει. Ναι, οκ, δεν θα έπρεπε να μας επηρεάζει, αλλά διάολε, δεν είμαστε αναίσθητες. Νιώθουμε... Ή τουλάχιστον,έτσι λέμε.... Εγώ προσωπικά, είμαι ράκος τις τελευταίες μέρες. Μου ήρθαν πολλά μαζεμένα προφανώς. Νταξ, το θέμα της μετακόμισης ήταν μεγάλο παλούκι. Αλλά μπορώ να πω ότι σχεδόν το ξ

Φεύγω Δεν ξέρω αν θα έρθω ξανά Μην με περιμένεις απόψε Δεν θα δειπνήσουμε μαζί Πάει καιρός που δεν μ' αγαπάς πια Φεύγω Μην με αναζητήσεις Είμαι σίγουρη ότι ούτε καν θα προσπαθήσεις Σε ξέρω Σε έμαθα πλέον Δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις Η μάσκα σου δεν με ξεγελά Ούτε με τρομάζει όπως πάντα ήθελες Κάποτε είχα διαβάσει κάτι Πρέπει να κόψεις ό,τι δεν σε αφήνει να πετάξεις Κι εσύ πάντα με κρατούσες στο χρυσό κλουβί σου Έρμαιο της ζήλιας και του μίσους σου Όχι πια  Φεύγω Όλες οι αναμνήσεις Όλες οι στιγμές που είχαμε μαζί Ξεθωριάζουν με μιας Καθώς μαζεύω τα πράγματά μου Καθώς ψάχνω την ψυχή μου για να φύγω Τα δάκρυα στέρεψαν Δεν έχω άλλη υπομονή για να σε δικαιολογήσω Δεν θέλω Πρέπει να φύγω Πρέπει να σε αφήσω Κουράστηκα την μιζέρια σου Σταμάτα να μου κρατάς το χέρι Η απόφασή μου είναι οριστική Το τέλος ήρθε Θα μείνεις μόνος με την μοναξιά σου Έτσι όπως διάλεξες Όχι, δεν θέλω κρασί Σου είπα ότι θα φύγω Οοο...σταμάτα να κλαις Αυτά τα κροκοδιλένια

Χαμένες σκέψεις, κρυμμένα συναισθήματα Προσπαθείς να μην γίνεις ευάλωτος Να μην αφήσεις κανέναν να σε πλησιάσει Αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που ζεις είναι ένα όνειρο Κανείς δεν μπορεί  να σου δώσει μια σίγουρη απάντηση Ποιος άλλωστε ξέρει;;… Βασανίζεις το μυαλό σου με αναπάντητα ερωτηματικά Τόσο πεισματάρης για να τα παρατήσεις Τόσο απελπισμένος για να δεχτείς ότι έχασες Κι όμως, δεν χάνεις… Πάντα κερδίζεις… Κερδίζεις την μέρα, το φως, το χαμόγελο, την ζεστασιά του ήλιου Κερδίζεις το φιλί, την αγάπη, μια αγκαλιά, μια τρυφερή λέξη… Σ’ αγαπώ… Κερδίζεις την νύχτα, το φεγγάρι, τα ποτά, την παρέα, μια μαγική βραδιά Τόσα πολλά συναισθήματα για να τα αγνοήσεις Ζήσε… Κι ας είναι ένα όνειρο…

Λίγο άκυρη και μπερδεμένη η σημερινή ανάρτηση. Άλλωστε δεν συμβαίνει και τίποτα ξεκάθαρο τον τελευταίο καιρό. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μάτσο, δακρύζω με το παραμικρό και η καρδιά μου χτυπά δυνατά όταν σκέφτομαι ότι μετακομίζω. Ναι... Πώς ήταν ποτέ δυνατόν; Αφού όλα ήταν καλά. Καλά με την έννοια ότι υπήρχε το υλικό μέρος της υπόθεσης. Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για το συναισθηματικό... Τελοσπάντων. Το γεγονός είναι ότι όντως μετακομίζω. Καλά, μην φανταστείς, εδώ πιο κάτω πάω. Επιφανειακά δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Αλλά στην ουσία αλλάζουν πολλά. Και αυτό σημαίνει ότι κάνουμε μια γενναία προσπάθεια να βρούμε την οικογενειακή μας ηρεμία και γαλήνη και αυτό το βήμα είναι πολύ καθοριστικό. Το ξέρω, θα είμαστε καλύτερα εκεί, το πιστεύω. Αλλά πιάνεται η καρδιά μου όταν αναλογίζομαι τον λόγο που μας αναγκάζει να φύγουμε. Ακόμα δεν έχω αρχίσει να μαζεύω τα πράγματά μου. Είναι αρκετά νωρίς ακόμα. Μπήκε ο Δεκέμβρης και είμαστε ακόμα εδώ. Σε αυτό το απαίσιο σκοτεινό και γεμάτο μίσος σπίτι. Κ

Je suis si vide. Qui sera trouvé pour combler mes lacunes? Pour marcher dans mes pensées? Pour couvrir mes blessures? Pour me dire "Je t'aime"? Noël. Il a été ma saison préférée. Avec la neige, du chocolat chaud, un arbre de Noël simple de milliers de lumières ... Et je les regarde le soir, quand tout le monde dort. Tout est perdu cette année. Il ne sera jamais comme avant. Cela peut être bon pour nous, on ne sait jamais. Mais je ne serai jamais plus la même ...

1ον : Το αν είμαι καλή φίλη δεν το ξέρετε. Και δεν φαίνεται στο αν συμμετέχω σε μια βόλτα ή οτιδήποτε. Φαίνεται στο πόσο έχω στηρίξει τα άτομα που θεωρώ φίλους μου. 2ον : Αν έχεις κάποιο παράπονο, παρακαλώ να μου το λες γιατί μπορεί να κάνω κάτι που σε ενοχλεί χωρίς απαραίτητα κι εγώ να το θεωρώ ενοχλητικό. Ευχαριστώ. 3ον : Βαρέθηκα να προσπαθείτε να με βάλετε σε καλούπια καλής φίλης, καλής γκόμενας, καλής κόρης, καλής αδελφής, καλής φοιτήτριας, καλής γενικώς. 4ον : Δεν είμαι μέντιουμ. -.- 5ον : Καλό σας απόγευμα.

Isolée et malheureuse. Sans une trace de soins et d'amour. Je me bats pour me sauver de ma solitude. Je me bats avec moi-même. De toute façon, je suis perdue.

  Αι στα διάλα πια. Γιατί δεν μπορώ να βγω; Πες μου έναν λόγο μόνο. ΕΝΑΝ. Τι φταίω εγώ; Όχι, πες μου. Γιατί να μην βγω; Πόσο θα σας πάρει δηλαδή να με πάτε μέχρι εκεί;; Έτσι έγινε κ την προηγούμενη φορά και έκανα 15 μέρες να δω τον Λευτέρη. :( Κ πες, πάει στο διάλο, φταίω κι εγώ για αυτή την γαμημένη κατάσταση. Εκείνος τι φταίει; :(:( Θέλω να τον δω! Θέλω να βγω! Θε΄λω να ξεφύγω λίγο από την σκατιένια καθημερινότητα μου που είναι γεμάτη με κ*λολεωφορεια και ηλίθιους καθηγητές κ ΕΣΕΝΑ –.- Πες μου γιατί το κάνεις όλο αυτό; Γιατί μας γαμάς την ζωή ρε; Γιατί μας χαλάς την ψυχολογία; Γιατί μου καταστρέφεις τα παιδικά μου χρόνια κ όλα όσα περάσαμε μαζί; Ίσως δεν νοιάστηκες ποτέ πραγματικά για μας. Απλά ήθελες να υπερηφανεύεσαι και να λες ότι σε βγάζουμε ασπροπρόσωπο. Ναι, κρύβω μέσα μου απεριόριστο θυμό και αν σε ξαναδώ θα γυρίσω απ’ την άλλη το κεφάλι μου και θα κάνω πως δεν σε ξέρω, πως δεν σε γνώρισα ποτέ. Και δεν είναι επειδή δεν μ’ αφήνουν να βγω γιατί έχουν τρεξίματα… Είναι γιατί ΕΣ

    I found god On the corner of first and Amistad Where the west was all but won All alone, smoking his last cigarette I Said where you been, he said ask anything Where were you? When everything was falling apart All my days were spent by the telephone It never rang And all I needed was a call That never came To the corner of first and Amistad Lost and insecure You found me, you found me Lying on the floor Surrounded, surrounded Why’d you have to wait? Where were you? Where were you? Just a little late You found me, you found me In the end everyone ends up alone Losing her, the only one who’s ever known Who I am, who I’m not, who I want to be No way to know how long she will be next to me Lost and insecure You found me, you found me Lying on the floor Surrounded, surrounded Why’d you have to wait? Where were you, where were you? Just a little late You found me, you found me Early morning, City breaks I’ve been calling for years and years and years and years And you never left m