Χωρίς τίτλο

Μισή ώρα γράφω και σβήνω. Σβήνω και γράφω. Είμαι τόσο μπερδεμένη πλέον. Έχω τόσα να γράψω αλλά μάλλον δεν θα γράψω τίποτα τελικά. Μια άκυρη και χωρίς ουσία δημοσίευση, έτσι για να ξέρετε ότι ζω και ότι υπάρχω ακόμη.

Η επιβίωση κατάντησε πολύ δύσκολη. Υπερβάλλω; Μπααα... Όλη μέρα κλεισμένη στους τέσσερις κατακόκκινους τοίχους του δωματίου μου, δεν έχω τι να κάνω. Έτσι σκέφτομαι. Κάτι τέτοιες μελαγχολικές και μοναχικές μέρες, αρχίζω την φιλοσοφία για την ζωή, τα λάθη, τις επιλογές και την αγάπη.

Αγάπη... Παράξενη λέξη ε; Λατρεία, πόνος, θυμός, απογοήτευση, πάθος, εμμονή.

* 3 τέταρτα αργότερα*

Νιώθω τόσο απογοητευμένη που ούτε καν μπορώ να συνεχίσω το διαβολεμένο ποστ. -.- Λες και το πληκτρολόγιο αδρανεί κάτω από τα κρύα δάχτυλά μου. Λες κι αισθάνεται κι αυτό τόσο μόνο που αρνείται να υπακούσει στις ευγενικές διαταγές μου.

Καληνύχτα, λοιπόν.
Πάω να βυθιστώ στο κρεβατάκι μου.
Πάω να ξεχάσω...