Μου λείπεις...

Πόσο μου λείπεις....
Πόσο ελεεινά, τρισάθλια και απαίσια μπορεί να νιώθω μακρυά σου...
Έχω να σε δω 18 μέρες..... 18 ολόκληρα μερόνυχτα είμαι μακρυά σου.....

Μου λείπεις..... Πόσες φορές θα το πω μέχρι να βγω από αυτό το αδιέξοδο?
Πόσες φορές θα μιλήσουμε κι ύστερα θα έχω αυτό το αρρωστημένα καταθλιπτικό συναίσθημα?

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Ειλικρινά στέρεψα από έμπνευση. Εσύ μου την πήρες...
Εσύ τα πήρες όλα. Την καρδιά μου, το μυαλό μου, την ζωή μου, την όρεξη μου για νέα πράγματα....
Όλα εσύ....
Μα δεν φταις εσύ για αυτή την κατάσταση. Πώς μπορείς να φταις εσύ άλλωστε? Δεν με ανάγκασες να σε ερωτευτώ...........

Αποσιωπητικά.... Γεμίζουν όλα τα κείμενά μου. Και την ύπαρξή μου ακόμα.
Αποσιωπητικά για να δηλώσω πως δεν είμαι αυτό που φαίνομαι, πως όταν γελάω, γελάω ψεύτικα.
Για χάρη σου....
Μα δεν σε κατηγορώ. Είσαι τα πάντα για μένα. Κι ας μην το ξέρεις...
Κι ας μην το μάθεις ποτέ....

Αν κοιτούσες για λίγο μέσα στην ψυχή μου.... Όχι για να σε αναγκάσω να με αγαπήσεις..... Έτσι... Για να πω ότι σε ένιωσα για μια απειροελάχιστη στιγμή μέσα μου, δίπλα μου... Για να σε κοιτάξω στα μάτια και να σε αγγίξω... Για μια στιγμή γαμώτο....

Αυτό που ζητάω είναι μια στιγμή μαζί σου.........
Και μετά, άσε με να υποφέρω.......
Τουλάχιστον θα σε έχω νιώσει........
Καληνύχτα αγάπη μου....... :'(