Βαριέμαι

Πφφ... Δεν ξέρω τι να κάνω. Άλλη μια μέρα θα περάσει με εμένα κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι, όχι το δικό μου αυτή την φορά. Ναι, ναι. Σε λίγη ώρα θα πάω στο σπίτι μιας φίλης για να την παρηγορήσω. Δύσκολος ο χωρισμός. Βέβαια, τώρα που το βλέπω από άλλη οπτική γωνία, είμαστε πολύ εγωιστές μερικές φορές. Χωρίσαμε. Ε, και; Αν άξιζε η σχέση δεν θα τελείωνε... Και πες ότι άξιζε. Νταξ, μπορεί να συμβεί κι αυτό. Αλλά τουλάχιστον πρέπει να το ξεπερνάμε και να σκεφτόμαστε ότι ήταν καλό όσο κράτησε. Γιατί τίποτα δεν κρατά για πάντα. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να κρατήσουμε για πάντα κάποιον κοντά μας. People always leave... Και αν το έχουν αποφασίσει, δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε γνώμη και να τους αναγκάσουμε να μείνουν εδώ...

.............

Χμμμ... Τι έλεγα; Α, για τους χωρισμούς... Ναι, Πάντα πονάνε, είτε το τέλος το λέει ο άλλος, είτε εσύ. Κι όταν μεν, δεν το αποφάσισες εσύ, πονάς, κλαις θυμώνεις, κατηγορείς τον εαυτό σου και ψάχνεις να βρεις τα ανύπαρκτα λάθη σου. Αλλά κάποτε το ξεπερνάς. 

Τι γίνεται όμως, όταν το τελειώνεις εσύ; Όταν ο χωρισμός είναι δική σου επιλογή; Αδιαφορείς; Λάθος απάντηση. Μπορεί να πονάς. Σίγουρα πονάς. Γιατί ξέρεις ότι είχες κάτι καλό και το κατέστρεψες. Τύψεις. Μεταμέλεια. Ενοχές. Και όχι, αυτό δεν το ξεπερνάς. Δεν γίνεται να το ξεπεράσεις. Θα το κουβαλάς πάντα μέσα σου. Θα μεταφέρεις τον φόβο σου. Θα έχεις την ανάγκη να κάνεις μια σωστή και υγιή σχέση. Θα τα καταφέρεις όμως;;;...