Fighting numbness

Λένε ότι όταν χάνεις κάποιον άνθρωπο σημαντικό απ' την ζωή σου, βιώνεις την απώλεια σε 5 στάδια. Οι πράξεις του καθενός μας μπορεί να διαφέρουν πολύ από άτομο σε άτομο ανάλογα με την προσωπικότητά του αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτές είναι αποτέλεσμα 5 διαφορετικών συναισθημάτων. ΑΡΝΗΣΗ Στην αρχή, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτό το άτομο δεν ανήκει πλέον στην ζωή σου. Αρνείσαι ότι έχει φύγει και πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι ακόμα εκεί. Περνάς από το σπίτι του και κοιτάς προσεκτικά μήπως τον δεις στην αποθηκούλα του να κάνει τα πειράματά του γεμάτος κέφι και χαμόγελα. Λες στις φίλες σου ότι δεν μπορείς να βγείτε γιατί έχεις κανονίσει να πας για ταινία με εκείνον. Τον παίρνεις τηλέφωνο και του στέλνεις "καλημέρα", "καληνύχτα", "σ'αγαπώ". Μα τίποτα. Τα εργαλεία του είναι εκεί που τα άφησε την τελευταία φορά, πάλι μένεις μέσα Σάββατο βράδυ και το τηλέφωνό του είναι πάντα κλειστό. Έτσι σου μένει μόνο ένα "μου λείπεις", καθώς συνειδη

Καληνύχτισε την παρέα της με ένα πλατύ χαμόγελο, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Πέταξε τα κλειδιά στο γραφείο, έλυσε τον αυστηρό κότσο που της τρυπούσε το κεφάλι όλη την νύχτα και ξάπλωσε στον καναπέ. Άνοιξε την τηλεόραση αλλά βαρέθηκε και είπε να κάνει ένα ντους για να χαλαρώσει. Έσβησε τα υπολείμματα του τιποτένιου κραγιόν και βύθισε το σώμα της κάτω από σαπούνι, νερό και μετάνοια. Η επιθυμία δεν άργησε να εμφανιστεί. Ήθελε να πνιγεί στην απραξία της. Κατέληξε στο πάτωμα του δωματίου με ένα μπουκάλι ουίσκι στο ένα χέρι και το τηλέφωνο στο άλλο. Και κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπούσε, η απάθεια μέσα της δεν της επέτρεπε να μιλήσει. Σήκωνε το ακουστικό και αμέσως το έκλεινε. Ήξερε ότι πιθανότατα ήταν η αδελφική της φίλη που καλούσε ξανά και ξανά. Ανησυχούσε. Ήξερε πολύ καλά τι συνέβη, δεν ήταν η πρώτη φορά. Αλλά όχι, απόψε δεν θα σκεφτόταν κανέναν άλλο, μόνο τον εαυτό της. Και αυτό που ήθελε ήταν να λείψει από τον βρώμικο κόσμο για όσο χρειαστεί. Περνούσε καλά με την παρέα τ

Ένα παραλληλόγραμμο θα με χωρίζει από σένα πια. Θα το αφήσω να γεμίσει με ξύλο και θα το λέω πόρτα. Κι αυτή η πόρτα θα μένει κλειστή από δω και πέρα, κλειδωμένη. Με ένα κλειδί που ίσως το φυλάξω σε ένα κουτί, ίσως το κρύψω στα όνειρά μου. Μπα...Λέω να το πετάξω. Θα το πετάξω. Από το παράθυρο μου, θα του δώσω μια και θα το διώξω. Όπως έδιωξα κι εσένα με τα ψέματά μου την τελευταία φορά. Και θα σε διώχνω κάθε φορά που θα χτυπάς αυτή την πόρτα. Κάθε φορά που θα μου ζητάς να την ανοίξω για να μπεις στον κόσμο μου. Και κάθε φορά θα ελπίζω ότι δεν θα μένεις για πολύ εκεί, θα φεύγεις. Κι ύστερα, όταν σου λείπω, θα ελπίζω να έρθεις και να με αναζητήσεις. Θα περιμένω στο παράθυρο, με δυο κούπες καφέ και μπισκότα κανέλας. Θα σε περιμένω να φωνάξεις το όνομά μου ή να μου τραγουδήσεις. Όπως τότε. Κάτω από το παράθυρο. Και πάντα θα ελπίζω ότι θα βρεις το κλειδί που πέταξα κάπου εκεί. Για να έρθεις πίσω στην πόρτα μου και να μην την χτυπήσεις. Για να έρθεις και να τη

Πάντα σε θυμόμουν σαν μια μυρωδιά επανάστασης Σαν την γεύση ενός φιλιού μέντα Σαν μια σκιά που λάτρευα να βλέπω σαν φως. Ήθελα να σου δώσω τα αγαπημένα μου λουλούδια Να τα βάλεις στο βάζο σου, να τα κοιτάς, να τα μυρίζεις. Ήθελα να βλέπω τεντωμένο το τόξο σου Έτοιμο να μοιράσει χαμόγελα και κόκκινα λόγια. Θυμάσαι τότε που περπατούσαμε χέρι-χέρι στο λιμάνι Και η βάρκα μας δεν έφευγε ποτέ, πάντα μας περίμενε. Μα δεν μπήκαμε ποτέ μέσα Δεν την αφήσαμε να μας ταξιδέψει στην ασημένια νύχτα. Μια τέτοια νύχτα με μαύρες και μπλε κορδέλες να μας νανουρίζουν Κι εμείς να τις κοιτάμε και να γελάμε με τις αστείες κινήσεις τους. Και να με κρατάς και να σε κρατώ και να μην θέλουμε τίποτα άλλο. Ναι...Μια τέτοια νύχτα λαχταρούσα. Σαν δυο σταγόνες οξύ μοιάζαμε Κάψαμε ο ένας την καρδιά του άλλου. Τώρα, το μόνο που μου έρχεται στο νου Είναι δυο γράμματα που δεν σου έδωσα και πέντε δάκρυα που δεν κύλισαν ποτέ. Το μόνο που μου απέμεινε τώρα να σε θυμίζει Είναι ένας λεκές βύσσινο στο α