Fighting numbness

Στρατιωτάκια ακίνητα, αμίλητα, αγέλαστα Παιδικές αναμνήσεις που τώρα μοιάζουν με εφιάλτη Ποιος να μου το 'λεγε ότι το παιχνίδι θα επαναλαμβανόταν... Πιο δυνατά, πιο σκληρά, πιο αληθινά από ποτέ. Στρατιωτάκι κι εγώ λοιπόν Στον δικό σου στρατό από μαριονέτες Χτυπάς, πιέζεις Μα οι φωνές δεν οδηγούν πουθενά Να το θυμάσαι αυτό. Δεν μπορείς να με μειώσεις πλέον Πονάω τόσο που σχεδόν ξεχνάω τον πόνο Ξεχνάω κι εσένα, που και που... Σταμάτα να μιλάς, δεν μπορώ να σε ακούω Δεν μπορώ να ακούω μελοδραματισμούς, τους σιχάθηκα Κάποια μέρα, οι πιστοί υπήκοοι σου θα φέρουν την επανάσταση Κι εσύ θα μείνεις μόνη με τις διαταγές σου Και τότε κανείς δεν θα γυρίσει πίσω να κοιτάξει την μιζέρια σου Θα είσαι ολομόναχη. Είδες; Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο Θα καταλήξεις σαν "αυτόν" στο τέλος. Μέχρι τότε, καταπίεσε με πιο πολύ Μπορείς να το κάνεις Βάλε με να χορεύω για να διασκεδάζεις Έτσι έμαθες. Έτσι έμαθα κι εγώ. Καλά να πάθω.

Μιλάει ο Μ. "   Όλα αλλάζουν κάποτε.  Η ρόδα πάντοτε γυρίζει. Κ εσύ εδώ. Μείνε εδώ. Μείνε μαζί μου.   Σ' αγαπώ. Μα δεν θα στο πω. Γιατί φοβάμαι. Όχι, δεν φοβάμαι να το πω. Φοβάμαι ότι δεν θα με πιστέψεις. Μισώ αυτή την αδυναμία μου. Μισώ κι εμένα.  Ξημερώνει σε λίγο. Οι σταγόνες της βροχής χτυπάνε το τζάμι και το μυαλό μου. Πρωτοβρόχι. Το Φθινόπωρο έφτασε στην μέση της άνοιξης. Το νοτισμένο χώμα μου θυμίζει γιατί είναι η αγαπημένη μου εποχή.  Κοιτάω το παράθυρο. Θα μπορούσες να είχες φύγει στο τέλος του Καλοκαιριού που μας έκαψε. Μα δεν το έκανες. Πάλεψες για μας. Και είσαι εδώ. Μείνε για πάντα εδώ. Ξαπλώνω ξανά στο κρεβάτι. Σε παρατηρώ που κοιμάσαι και μοιάζεις με άγγελος, γλυκιά μου Λ. , αλήθεια μοιάζεις με άγγελο. Και είμαι τόσο ευτυχισμένος που σχεδόν πονάω από την χαρά μου. Χαϊδεύω τα μαλλιά σου και χαμογελάς. Χαμογελώ κι εγώ μαζί σου. Είσαι εδώ. Με νιώθεις. Σε νιώθω κι εγώ. Δεν έχει σημασία τι περάσαμε, τι περνάμε, τι θα περάσουμε. Αρκεί που

Ο καιρός περνούσε Η ενθουσιώδης Άνοιξη άφηνε σιγά σιγά τα λευκά λουλούδια να πέσουν Μια νέα εποχή, το Καλοκαίρι, ξεκινούσε Που ήρθε να κάψει τα πάντα Που δεν υποσχόταν και τα καλύτερα για τους δυο νέους Τα κρινάκια ξεράθηκαν, τα τριαντάφυλλα άφησαν την τελευταία τους πνοή Αφέθηκαν στην μοίρα του ανέμου Να τα παρασύρει με την ορμή του όπου τύχει Θυσιάστηκαν στον βωμό της ζήλιας και της πίεσης Είπαν το τελευταίο αντίο στην εμπιστοσύνη και ξεψύχησαν Εντάσεις, δάκρυα, χαμός... Πεισμωμένα και θυμωμένα βλέμματα Χέρια που κοιτάνε να ξεφύγουν, να αγγίξουν το ένα το άλλο, να λυτρωθούν Φωνές που κοιτάνε να πληγώσουν, έτσι για να νιώσουν ότι δεν εξαρτώνται από κανένα Εγκληματίες μιας ζωής που δεν φταίει Εγκληματίες της ζωής τους Πού είναι ο Έρωτας; ...... Σ' αγαπώ, το καταλαβαίνεις; Σε μισώ. Όχι, δεν το εννοούσα, αλήθεια σ' αγαπώ. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα πλέον. Θέλω τόσο απελπι

Ταλαιπωρημένος πλέον από τον παγετό του Χειμώνα του, κ ενώ πίστευε ότι θα έμενε για πάντα μόνος να μαζεύει το νήμα της ζωής του, εμφανίστηκε  Εκείνη. Η Άνοιξη μπήκε θριαμβευτικά, έκανε αισθητή την παρουσία της. Τα λουλούδια άνθισαν αλλά ο Μ. ήταν τόσο τυφλωμένος από τα πάθη του που ούτε καν τα πρόσεξε. Ωστόσο, ένιωθε την ζεστασιά του ήλιου που άθελά του τον αγκάλιαζε. Η παγωμένη ψυχή του βρήκε διέξοδο στο πέταγμα χιλιάδων πεταλούδων που πλημμύρισαν την σκέψη του. Ένας νέος έρωτας, δυνατός, ενθουσιώδης, πραγματικός, φώναζε. Του φώναζε να τον ακολουθήσει. Είχε αμφιβολίες. Μήπως είχε παραισθήσεις; Μήπως η Λ. ήταν μόνο μια ιδανική κοπέλα στην φαντασία του; Μήπως ήταν η άμυνα του οργανισμού του ενάντια στην απόρριψη; Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... Μα... Έμοιαζε τόσο αληθινή. Άρχισαν να κάνουν παρέα, να μιλάνε για τα πάντα, να της λέει τις σκέψεις του, τους φόβους, τα όνειρά του. Κάθε βράδυ, μόλις έλεγαν καληνύχτα, ξάπλωνε στο κρεβάτι του και αναρωτιόταν μήπως ανοιγόταν πολύ, μήπως δε

Ήταν μόλις 17 και ήδη είχε βιώσει την οδύνη της απώλειας, τον πόνο ενός υπέροχα ανεκπλήρωτου έρωτα με κάποια που βρισκόταν τόσο κοντά του που θα μπορούσε να ακούσει την ανάσα του αν ήθελε. Μα ήταν κι εκείνη τόσο απορροφημένη από την αγάπη, που δεν έδωσε σημασία στους χτύπους της καρδιάς του. "Η φιλία που μας ενώνει είναι πιο σημαντική από το ανόητο καπρίτσιο σου", ήθελε να του πει. Τον απέφευγε, δεν του μιλούσε πλέον όπως παλιά, χάθηκαν. Τον εγκατέλειψε πριν καν τον αποκτήσει. Κι ο Μ. ένιωσε σιγά σιγά να πεθαίνει. Κάτι τρεμόπαιζε μέσα στην ψυχή του. Δεν ήθελε να σβήσει τα συναισθήματά του για αυτή την κοπέλα. Έμεινε εκεί, να υπομένει τις αντιδράσεις της, να αγνοεί το ότι τον έδιωχνε με το βλέμμα της. Έμεινε εκεί, απλά για να την βλέπει να υπάρχει. Κι ο καιρός περνούσε, η δύσκολη περίοδος συνεχιζόταν και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει την πτώση. Ένιωθε κάτι δυνατό, κάτι που θα μπορούσε να το ικανοποιήσει μόνο αν το έθαβε. Έτσι άλλωστε του έλεγαν όλοι. Μα ο Μ.

Ένα αρρωστιάρικο κίτρινο φως χτυπάει το πρόσωπό του και τον τυφλώνει. Τα μάτια του βουρκώνουν. Απ' το δυνατό φως; Απ' την απώλεια; Δεν ξέρει. Προσπαθεί να σκεφτεί, να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, αλλά του είναι αδύνατον. Το μυαλό του κάνει διάφορες περίεργες σκέψεις εδώ και ώρα. Η καρδιά του χτυπά δυνατά, φοβάται τις αποφάσεις που θα πάρει η λογική του. "Όχι, δεν πρέπει", ψιθυρίζει. "Πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις όσα έχτισες μέχρι τώρα." Μάταιη προσπάθεια των λιγοστών καλών συναισθημάτων που του έχουν μείνει. Το μυαλό του θα διατάξει το σώμα, το σώμα θα υποκούσει, η καρδιά θα πονέσει. Όπως πάντα, άλλωστε. Το έχει συνηθίσει πια. Ξαφνικά, σαν να ξυπνά από λήθαργο, τινάζεται ολόκληρος. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά στο κακόφημο σοκάκι. Πώς έφτασε μέχρι εδώ; Όλα για την αγάπη, αυτό σκεφτόταν. Μόνο που η αγάπη αυτή δεν υπάρχει τώρα, δεν μπορεί να βασιστεί στην δύναμή της. Γι' αυτό βρίσκεται εδώ, μακρυά απ' όλα, για να ξεχάσ

Ένα σκισμένο νυφικό βρίσκω στην ντουλάπα Γεμάτο αίματα και σκόνες και αναμνήσεις Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής Ανέμελης και ενθουσιώδους Με γέλια, βλέμματα, φωνές. Δίπλα στο λευκό φόρεμα Ένα ζευγάρι παπούτσια Χιλιοπατημένα και παλιά Τρόπαια που θυμίζουν πόσο χαρούμενοι ήμασταν κάποτε Και πόσο λαχταρούσαμε να γνωρίσουμε τον κόσμο Να και ένα ζευγάρι συναισθήματα πιο πέρα Πονεμένα σου διηγούνται τις δικιές τους ιστορίες Κι εσύ γελάς με τις χαρές τους Και δακρύζεις με τις λύπες τους Και λυπάσαι που δεν ήσουν εκεί για να τις ζήσεις Ανοίγω το σεντούκι και μια μελωδία ξεπροβάλλει Μου θυμίζει ότι δεν είμαι μόνη στην ζωή Ότι πλέον έχω βρει το κλειδί της Μόνο που πρέπει να το φυλάξω σαν τα μάτια μου Γιατί τρέχει και χάνεται, παρεξηγεί και πληγώνεται Μα ύστερα σκοντάφτω στο σκαλοπάτι Ανεβαίνω την μικρή σκάλα από ξύλο Τρίζει σε κάθε μου πάτημα, μα συνεχίζω Ξαφνικά η αυλαία ανοίγει και βρίσκομαι στην σκηνή "Ηθοποιός σημαίνει φως..." Πάντα ήμουν καλή ηθοποιός