Fighting numbness

Παράλληλες γραμμές. Δυο παράλληλες γραμμές. Ευθείες μέχρι την ουσία τους. Μια μαύρη και μία κόκκινη. Δεν θα συναντηθούν ποτέ, το ξέρεις; Η μαύρη γραμμή είναι περήφανη και σταθερή, σκληρή. Μπορείς να πατήσεις πάνω της και να πεις πως περπατάς. Κι αν θες, μπορείς να γαντζωθείς και να ταξιδέψεις σε μπλε κόσμους με ασημένιο φεγγαρόφωτο και να μυρίσεις σπάνια λουλούδια. Πάντα εκείνη οδηγεί τα βήματά σου, σε πάει όπου θέλει. Σε δένει σφιχτά και πάει. Πού; Δεν ξέρεις. Αλλά δεν σε νοιάζει κιόλας. Η κόκκινη γραμμή είναι μελαγχολική φωτιά. Σε προσελκύει με την ζεστασιά της, μα πρόσεχε να μην σου χαρίσει σημάδια. Μόνο αυτό κάνει. Έχει ένα μικρό σουγιαδάκι κρυμμένο στην τσέπη της και σαν πας να πλησιάσεις, χρατς, σε κόβει. Τα αποτυπώματά της σχεδόν ανεξίτηλα. Για να δω... Έχεις κι εσύ ένα, το βλέπεις; Γραμμές. Παντού, όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις γραμμές. Γεμίζουν το στήθος σου, χαϊδεύουν τα μαλλιά σου. Σε συνδέουν με άλλους ανθρώπους. Και άλλες φορές σε χωρίζουν απ' αυτούς. Ψάχν

Τι σημασία έχει που έφυγες; Είσαι ακόμα εδώ. Τριγυρίζεις σαν φρικιό μέσα στο σπίτι, περπατώντας στα ίδια πλακάκια που σε αγκάλιασαν τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ανεβαίνεις στο ξύλινο τραπέζι που τρίζει και για μια στιγμή τρομάζω νομίζοντας ότι μπήκαν κλέφτες.Αλλά τι να κλέψουν; Την καρδιά μου; Αυτή την κρατάς εσύ και, σαν μικρό πεισματάρικο παιδί, δεν μου την δίνεις. Και σε κυνηγάω μέσα στο παλιό σπίτι για να την πάρω πίσω, να την βάλω στην θέση της κι εσύ μου φωνάζεις γελώντας ότι η θέση της είναι στα χέρια σου. Φοβάμαι, μα δεν στο λέω. Τι καρδιά να δώσω τώρα στον νέο μου γείτονα; Για πες μου... Πώς θα δικαιολογήσω την απουσία της; Θα ντραπώ... Όταν θα μπει στο σπίτι εκείνος, σε παρακαλώ, δωσ' την μου πίσω. Αν σκίσει το συρματόπλεγμα και τα χέρια του δεν πληγωθούν από τα αγκάθια, θα πει πως αξίζει, θα πει πως είναι ώρα να φύγεις για πάντα. Μέχρι τότε, μπορείς να την κρατάς και να παίζεις μαζί της και να την πετάς στον αέρα και να πέφτει κάτω. Δεν σπάει, της έχω παραγγείλει ειδι