Fighting numbness

Παγιδευμένη στο εγώ μου Αμφιταλαντεύομαι με τα σύννεφά σου κάθε στιγμή Με πνίγεις με την βροχή σου,  πιστεύοντας ότι είναι κάτι σωστό Χτύπα κι άλλο, με δύναμη Όσο πιο πολύ μπορείς Γιατί αυτό θες Γιατί μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις Γιατί ποτέ σου δεν προσπάθησες  να μ' αγκαλιάσεις με τις ακτίνες σου  και με τα λαμπερά μαλλιά σου Ποτέ... Όσο ζω κι αναπνέω Θα με φέρνεις πίσω Για να βουλιάξω μαζί σου Για να μην προχωρήσω ποτέ Πες μου...Τι καταφέρνεις με το χιόνι σου; Μου φωνάζεις "Μείνε εδώ, για πάντα" Δεν θέλω. Κουράστηκα πια. Φτάνει. Με μηδενίζεις συνέχεια Και πάντα παραμένω ένα μηδέν Ανήμπορη να σταθώ στα πόδια μου Αλλά πάντα θα κάνεις κάτι Και θα ξανακολλάω μαζί σου... Γιατί τόσος εγωισμός; Κάθομαι υπομένοντας την μπόρα σου Μέχρι πόσο όμως; Σταμάτα, αλλιώς θα με χάσεις.. Με έχασες...

Νέα εμφάνιση και νέος τίτλος on the block ;) "Flames to dust..." Χμμμ....Ανανέωση ^.^ All good things come to an end... Έτσι είναι. Τίποτα δεν κρατά για πάντα. Όσο καλό και να είναι. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χαίρεσαι που το έζησες. Ο αποχωρισμός είναι πάντα κάτι δύσκολο. Είτε αν αυτό που αποχωρίζεσαι είναι ένας σημαντικός άνθρωπος, είτε κάποιο μέρος, είτε τα συναισθήματά σου. Και τότε μένεις με τις αναμνήσεις. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές που αφήνει ένας χωρισμός. Στην ουσία μαθαίνεις να καλύπτεις τα κενά που σου άφησε αυτό που αγαπούσες όταν έφυγε. Μαθαίνεις να ζεις, με τα χίλια ζόρια ομολογουμένως, αλλά ζεις. Κάνεις προσπάθειες να επαναφέρεις τον εαυτό σου στην πραγματικότητα, στις παλιές σου συνήθειες. Αλλά στο τέλος τα καταφέρνεις. Πάντα τα καταφέρνεις. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν. Και μαζί τους παίρνουν πολλά. Γι' αυτό φρόντισε να μην πάρουν την καρδιά σου και το είναι σου μαζί τους κι εσύ μείνεις με το τίποτα σο

Ναι, δεν μας έφταναν όλα τα υπόλοιπα που έχουμε, έχουμε και τα κομματικά. Πολιτικοποιηθήκαμε, βλέπεις, και θέλουν να μας φακελώσουν από παντού. Η κατάσταση όμως έχει παρατραβήξει και τα νεύρα μου γίνονται κρόσσια μέρα με την μέρα. Να μου πεις τώρα, φίλε αναγνώστη, καλά όλα αυτά αλλά γιατί να ακούσω την μουρμούρα σου μωρή παραπονιάρα?? και δίκιο θα 'χεις... Αλλά κάτι που έχω κοιμηθεί 2 ωρίτσες για να τελειώσω την έκθεση για το εργαστήριο της ανόργανης, κάτι που έκανα συνεχόμενα 11 ώρες μάθημα χωρίς κανένα ουσιαστικό διάλειμμα, κάτι που μου λείπει ο Λευτέρης μου <3 ε, άνθρωπος είμαι κι εγώ και κάπου πρέπει να ξεσπάσω. Ε, και καθότι μόνο αυτό το μπλογκίδιο με ακούει χωρίς να παραπονιέται, είπα κι εγώ σαν παιδί που είμαι (που λέει ο λόγος =] ) να γράψω εδώ και να βγάλω τα εσώψυχά μου στο κενό της σελιδούλας μέχρι να πατήσω το πορτοκαλί κουμπάκι. Λοιπόν, προσδεθείτε... Ξεκινάω. Η 4η βδομάδα στην σχολή μόλις ξεκίνησε. Ναι,ναι, βιολογία Αθήνας. Όχι η πρώτη επιλογή αλλά καλή σχολή.