Πίνακας ζωγραφικής

Ένα ακόμη ποίημα από μένα.

Γραμμένο στις 7 Ιουνίου του 2010.

Αφιερωμένο σε όλους όσους νιώθουν όπως νιώθω εγώ τώρα...

ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Κάθομαι και κοιτάω  σιωπηλά το παράθυρο

Τα φύλλα των δέντρων δεν τρέμουν, είναι ακίνητα

Η θάλασσα ήρεμη και γαλήνια

Ούτε ένα καράβι δεν σκίζει τα νερά της

Ησυχία

Προσπαθώ σκληρά να ανιχνεύσω κάποιου είδους κίνηση

Μάταια όμως

Όλα παραμένουν στην θέση τους

Τα μάτια μου δακρύζουν από την προσπάθεια

Τα βλέφαρά μου δεν ανοιγοκλείνουν

Φοβάμαι μήπως χάσω την παραμικρή κίνηση

Τίποτα απ' αυτά που βλέπω όμως δεν σείεται

Σαν να παρατηρώ κάποιον πίνακα...

Τώρα θυμήθηκα την "Νεκρή Φύση" κάποιου ζωγράφου

Χμμ... Να και η δική μου Νεκρή Φύση λοιπόν

Οι άκρες των χειλιών μου σηκώνονται προς τα πάνω

Σε μια αναποτελεσματική προσπάθεια να σχηματίσουν χαμόγελο

Ένα ειρωνικό και και κάπως μελαγχολικό χαμόγελο θα έλεγα

Ανήκω κι εγώ σ' αυτή την Νεκρή Φύση

Αν το επέλεξα ή με άφησαν εδώ δεν έχει σημασία

Και δεν έχει σημασία γιατί όπως και να 'χει

Ζω νωχελικά και παραμένω άπραγη

Ακριβώς όπως τα φύλλα που παρατηρώ τώρα

Αν και είναι κίτρινα και ξερά

Δεν παίρνουν την απόφαση να πέσουν στο έδαφος

Αλλά μένουν πάνω στο δέντρο

Σε ένα δέντρο που δεν έχει τίποτα πια να τους προσφέρει....

Περιμένοντας ένα αεράκι για να τα σπρώξει

Θα φυσήξει άραγε;