Το χρυσό κελί του καθενός μας

Βρίσκομαι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν κόσμο που ποτέ δεν διάλεξα και ποτέ δεν θα αγαπήσω...

Κάνω αρκετές προσπάθειες να μεινω μέσα στα όρια που υπαγορεύει η κοινωνία. Προσπαθώ να είμαι τυπική στις υποχρεώσεις μου και να φέρομαι φιλικά στους γύρω μου. Πάντα ήμουν μια από τις καλύτερες μαθήτριες, η αγαπημένη δεκάδων καθηγητών και γι'αυτό καμάρωνα - ποιος άλλωστε δεν θα χαιρόταν για κάτι τέτοιο; - Αρχικά, ήταν η πίεση της μητέρας μου να διαπρέψω επειδή εκείνη δεν το κατάφερε ποτέ. Μετά, όμως, ήταν κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό και ουσιώδες. Η τελειομανία μου με οδηγούσε στην κορυφή. Τα βραβεία κάλυπταν και ακόμα συνεχίζουν να καλύπτουν τους τοίχους του δωματίου μου. Πτυχία ξένων γλωσσών, αγγλικά, γαλλικά. Αυτή η τάση μου να ξεπερνάω τον εαυτό μου με συντροφεύει ακόμα. Η μόνη πίκρα από την μέχρι τώρα ζωή μου είναι ότι δεν έχω προλάβει να ζήσω... Ίσως φαίνεται γελοίο. Ίσως και να 'ναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που ακόμη δεν έχω κάνει στην ζωή μου, πράγματα που μπορεί κάποια μέρα να μετάνιωνα που τα έκανα, πράγματα που εύκολα θα τα αντάλλασσα με τα ανούσια πτυχία μου. Από τα 3 ήξερα να διαβάζω και στην συνέχεια έμαθα να γράφω. 15 χρόνια τα πέρασα μελετώντας το κάθε τι. Για ποιον λόγο; Για μια καλύτερη επαγγελματική πορεία, είναι η εύκολη απάντηση. Χμμ... Ναι. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο ταιριάζουν όλα μεταξύ τους. Όμως, ποιος είναι ο επίγειος σκοπός μου; Γιατί ήρθα στον κόσμο; Για να διαβάζω ή για να ζήσω; Ποτέ δεν είχα πολλές παρέες, δεν με καλούσαν σε πολλά πάρτυ και δύσκολα μπορούσα να πιάσω συζήτηση για κάτι άλλο εκτός των θεμάτων του σχολείου. Βέβαια, δεν έχω παράπονο. Στάθηκα τυχερή στο θέμα της φιλίας... Γνώρισα μια υπέροχη κοπέλα και ταιριάξαμε. Αυτό ήταν. Από τότε, η ζωή μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο, μπορώ να πω. Αλλά πάντα κάτι λείπει. Μου λείπει η δημοτικότητα. Όχι ότι την είχα ποτέ. Όμως πάντα ονειρευόμουν να με αγαπούν και να με υποστηρίζουν πολλοί άνθρωποι, να πιστεύουν σε μένα, να πιστεύουν ότι μπορώ να τα καταφέρω...

Βέβαια, δεν ήταν αυτό το θέμα. Πάντα έχω δίπλα μου άτομα που με θαυμάζουν για αυτά που έχω καταφέρει μέχρι στιγμής. Μου λείπουν οι βόλτες, τα ταξίδια, τα ξενύχτια και η απόλυτη ελευθερία. Ελευθερία, εννοώντας να κάνω αυτό που μου αρέσει χωρίς να σκέφτομαι τι θα πουν οι άλλοι, να λέω δυνατά την γνώμη μου και να μην ντρέπομαι γι' αυτήν. Αλλά ποτέ δεν είχα τα κότσια να το κάνω, να βγω στο πλήθος και να φωνάξω δυνατά. Γι' αυτό και δεν με ξέρουν πολλοί. Δεν προσπάθησα να με μάθουν. Δεν τους άφησα να μπουν στον κόσμο μου και να γνωρίσουν τις σκέψεις μου...

Ίσως είναι ένα είδος άμυνας, προστασίας του εαυτού μου από το ψέμα και το κάλπικο ενδιαφέρον των άλλων.

Ίσως είναι απλά ένα βήμα πριν την παράνοια... ;)

Ποιος ξέρει;;...

* Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για το μεταμεσονύχτιο παραλήρημά μου χωρίς θέμα, αλλά κάτι η ώρα που κοντεύει 3, κάτι τα αποτελέσματα των φρικτών Πανελληνίων, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να λαλήσει... :P

[ Σας καληνυχτίζω, ελπίζοντας να συνέλθω! ;) ]