Fighting numbness

πριν πέσω για ύπνο! 1) Τις τελευταίες μέρες δεν έχω καθόλου μα καθόλου χρόνο. Δεν προλαβαίνω με τίποτα. Σήμερα έγραψα τεστάκι στην Βοτανική ( :@ ανάθεμά σε Κατσαρέ! -.-) κ ενώ είχα μια ολόκληρη κενή βδομάδα για να διαβάσω τέλεια κ να σκίσω, εγώ ως γνωστή τεμπέλα το κωλοβαρούσα. Χμ... Κ αύριο γράφω τεστ στην Οργανική Χημεία. -.- Σκέψου πόσο θα γράψω πάλι... 2) Άλλο θέμα, πόσο δύσκολο είναι να το βουλώσεις ρε ηλίθιε?? Σταμάτα να λες βλακείες από την στιγμή που δεν έχεις αποδείξεις. Ξεκόλλα επιτέλους κ σταμάτα να μας γαμάς την ψυχολογία. Έλεος... Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου. 3) Μου λείπει το παρεάκι μου. =[ Θέλω να τους βλέπω πιο συχνά όλους ρε γαμώτο. Αλλά όλοι έχουμε πολύ πιεσμένο πρόγραμμα. Πφφ... 4) Μισώ το πήγαινε-έλα στην σχολή. 2,5 ώρες διαδρομή!! Το πιστεύεις?? Πίστεψέ το!! Παίρνω 2 λεωφορεία (εκ των οποίων το ένα είναι το 250, κοινώς λεγόμενο "εύκολος θάνατος από ασφυξία"! :Ο), ηλεκτρικό και μετρό! Ναιιιιι! Γιούπι! :Ρ 5) Αύριο θα πάω να δηλώσω συμμετοχή στο

Σε κοιτώ χωρίς να μιλάω Η σιωπή καλύπτει τα μάτια μου Εξερευνώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου Χωρίς να σε αγγίζω Με κοιτάς κι εσύ Ξαφνικά με κάνεις τόσο ευάλωτη Τόσο γυμνή μπροστά σου Τα βλέμματά μας διασταυρωμένα Οι ανάσες μας φωτιά Μην χαλάς την σιωπή Σε νιώθω τόσο κοντά μου τώρα Ακούς; Αυτή είναι η καρδιά μου Κάντην δική σου Μετέτρεψέ την σε κάτι που να αξίζει Γιατί μέχρι τώρα Δεν ήταν τίποτα Τίποτα χωρίς εσένα Τίποτα χωρίς την δική σου πνοή Συνεχίζεις να με κοιτάς Τόσο διαπεραστικά Λες και παραβίασες την πόρτα του εγώ μου Λες και τώρα δεν υπάρχει κάτι να σου κρύψω Είμαι εκτεθειμένη Μόνο με μια ματιά σου Ντρέπομαι Φοβάμαι Δεν θέλω να δεις πόσο άδεια Δεν θέλω να καταλάβεις Χαμηλώνω τα μάτια μου Καταπίνω ένα δάκρυ Κρύβω ένα ρίγος στην ραχοκοκαλιά μου Σε αγγίζω Το δέρμα σου είναι τόσο απαλό Κάτω από τα δικά μου μαχαίρια Προσπαθώ να μην σε πληγώσω Μα τα χέρια μου είναι τόσο άγρια Ματώνεις Καταπίνω κι άλλο δάκρυ Πας να μιλήσεις Σσσσ....Ησυχία...

Καιρό έχω να γράψω εδώ. Μια η σχολή και το διάβασμα, μια η βαρεμάρα, το ξέχασα τελείως το μπλογκάκι μου. Και είναι πραγματικά το μόνο που με ακούει χωρίς να παραπονιέται. Υπομένει τις νωχελικές ή άλλοτε νευρικές κινήσεις των δακτύλων μου και εκφράζει τις σκέψεις μου. Να 'ναι καλά το κακόμοιρο. Προειδοποιώ τους αναγνώστες ότι σήμερα δεν θα ακουστεί κάτι χαρούμενο και όπως προβλέπω μάλλον δεν θα ακουστεί για πολύ καιρό ακόμα. Λοιπόν, συγχωρέστε με προκαταβολικά. Ξεκινάω... Αυτή η εβδομάδα δεν μπορεί να πάει χειρότερα. Με ακυρώνεις συνεχώς, με κάνεις ένα σκουπίδι για το τίποτα. Λες και νοιάστηκες ποτέ πραγματικά για μένα. Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ που με διέλυσες, γιατί τόσα χρόνια σε είχα συνηθίσει. Συνήθισα και την απογοήτευση στο βλέμμα σου Και την αυστηρότητά σου Ακόμα και την απότομη συμπεριφορά σου. Και τώρα ξαπλωμένη στο παγωμένο κρεβάτι μου Προσπαθώ να θυμηθώ μια στιγμή χαράς μαζί σου... Τι ειρωνεία ε; Κάθε φορά που κάτι νομίζω πως θυμάμαι Τα χαρτομάντηλα παίρν