Fighting numbness

Είδα για μια ακόμη φορά το λυκόφως. Δεν είναι καμιά ιδιαίτερη ταινία αλλά αυτό που με κάνει να την βλέπω ξανά είναι το πάθος του Έντουαρντ για την Μπέλλα. Η ανεξάντλητη αγάπη που νιώθει για εκείνην και ο τρόπος που την κοιτάζει είναι κάτι που με κάνει να λυγίζω. Ξέρεις, είχα κι εγώ μια τέτοια αγάπη κάποτε. Όχι πριν πολύ καιρό. Ήμουν η Μπέλλα του. Αλλά δεν ήταν ο Έντουαρντ μου δυστυχώς. Περάσαμε πολλές όμορφες στιγμές μαζί και του οφείλω πολύ περισσότερα πράγματα από μια απλή ανάρτηση στο μπλόγκι μου. Μου έδειξε πώς είναι ο κόσμος όταν είσαι ερωτευμένος. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ… Που ήθελα να καταλήξω όμως; … Εχμ, ούτε εγώ θυμάμαι… Τώρα μιλάω με την κολλητή μου, την Μαριλένα, στέλνουμε μηνύματα. Εκείνη στο εξοχικό της κι εγώ εδώ, σπίτι μου. Δεν βγαίνω πλέον έξω. Έτσι εξηγείται το ανοιχτό χρώμα του δέρματος μου ακόμα και τώρα, στο τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχω όρεξη πλέον να βγαίνω. Αλλά δεν μπορώ να χαθώ από τις παρέες μου, τις αγάπες μου. Το γλυκό Μαράκι με το χαμόγελο στα χείλη, τον

Τόσες μέρες λείπω. Λείπω από το σπίτι, από την ζωή μου, από τον έξω κόσμο. Είμαι μόνη μου παγιδευμένη σε μια παρωδία, σε έναν έρωτα που με διάλεξε, δεν τον διάλεξα. Αλλά έστω κι αν είχα την ευκαιρία να τον σβήσω από την καθημερινότητα και τις αναμνήσεις μου, δεν θα το έκανα. Γιατί απλά μ' αρέσει που είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ξέρω, όσοι έχουν παρακολουθήσει τα posts μου ή ακόμα και τα άτομα που με ξέρουν ( όπως εσύ Μαριλένα, που με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ;) ) ίσως πουν ότι είναι μάταιο και ανώφελο να παραμένω σε μια μονόπλευρη αγάπη που μόνο κακό μου κάνει. Αλλά διαφωνώ. Είναι ο τρόπος μου να επιβιώνω, να βελτιώνομαι, να βλέπω τα λάθη μου. Αν δεν σε είχα, αν δεν σε ήθελα τόσο πολύ, όλα θα ήταν γκρίζα, μουντά. Δεν θα είχα λόγο να προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο. Για την ακρίβεια δεν θα προσπαθούσα σχεδόν καθόλου. Αλλά για σένα θα έκανα τα πάντα. Μόνο για να μου πεις ότι ενδιαφέρεσαι τι κάνω και αν είμαι πραγματικά καλά. Μόνο για αυτό. Για τίποτα άλλο. Όμω