Fighting numbness

Έχω διάβασμα, αλλά έχω ανάγκη να γράψω. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Ήταν από αυτές τις περιόδους που ένα απλό ποστ δεν σε βοηθά ούτε στο ελάχιστο να ξεπεράσεις αυτά που έχεις. Και από το να γράφω αρλούμπες και καταθλιπτικά ψευτο-ποιήματα, αποφάσισα να μην γράψω καθόλου. Κοιτούσα μόνο τα παλιά κείμενα μου και κατάλαβα πόσο σάπια και ανούσια είναι. Τόση απελπισία γιατί? Καθόμαστε και στεναχωριόμαστε για άτομα που δεν μας αξίζουν, νευριάζουμε για κακές συμπεριφορές, γράφουμε λόγια που δεν τα πιστεύουμε γιατί ξέρουμε ότι θα τα διαβάσει αυτός που τον αφορούν και θα πονέσει. Μαλακίες. Απείχα έναν μήνα, όχι μόνο από τα ποστ μου αλλά και από όλο τον μπλογκόκοσμο. Σιγά σιγά αρχίζω να καλύπτω τα κενά, διαβάζω σταδιακά τι έχετε γράψει και σχολιάζω, άλλες φορές φανερά και άλλες μόνο από μέσα μου. Κάποια στιγμή θα σας φτάσω, μην μου ανησυχείτε. Προς το παρόν, τρέξτε εσείς να προλάβετε την ευτυχία σας και αφήστε να περπατάω. Γιατί ξέρετε, δεν είμαι έτοιμη να την υποδεχτώ ακόμα. Θέλω να βάλω

Είναι αργά, πολύ αργά, αλλά θέλω να κάνω ένα ποστ. Λείπω εδώ και καιρό και έχω χάσει επαφή και με τα μπλογκς που παρακολουθώ αλλά θα την βρω την άκρη. Μου έπεσαν βλέπεις πολλά μαζί και πόσα να αντέξω η καημένη. Σκοπεύω να επανορθώσω σιγά σιγά. Δείξτε και λίγη κατανόηση όμως, για την εξεταστική που έρχεται.  Αφορμή για να γράψω ήταν η άποψη ενός φίλου μου για τον τρόπο που γράφω. Ότι δηλαδή είναι πολύ καυστικός, αν και εδώ δεν έχω δείξει κάτι τέτοιο, μόνο να κλαψουρίζω ξέρω. Τέλος πάντων, απείχα που λέτε από αυτού του είδους τις ημερολογιακές εξομολογήσεις γιατί δεν ένιωθα να με γεμίζουν. Ξέρεις, είναι σαν να θες να ξεφύγεις από αυτά που ζεις και κάνεις μέχρι τώρα και να κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό. Να ανοίξεις μια καινούργια σελίδα. Για να μην σας πω, να σκίσεις τις προηγούμενες. Είναι που έχει τελειώσει ένα κεφάλαιο στην ζωή σου και θες να πας παρακάτω, το έχεις ανάγκη. Και είσαι με το ένα πόδι στην πόρτα. Και φεύγεις. Κλείνεις την πόρτα στα μούτρα του άλλου και απλά φεύγε