Αϋπνίες

Είναι δυόμιση το ξημέρωμα και ακόμα να κοιμηθώ. Είναι αλήθεια ότι έπεσα για ύπνο αρκετά νωρίς για τα δικά μου δεδομένα. Κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Όμως, ένας εφιάλτης με έδιωξε μακρυά από την αγκαλιά του Μορφέα.

Σε είδα για μία ακόμη φορά στον ύπνο μου. Ήσουν χαμογελαστός αλλά κάτι ένιωθα ότι πήγαινε στραβά. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου, μιας και έχω πολύ καιρό να σε δω  χαρούμενο. Όμως μετά η όψη σου πάγωσε, έγινε άγρια, σκληρή, καθώς με κοιτούσες. Παρέλυσα. Κατάλαβα. Με κοιτούσες με νόημα, με μια απέχθεια, που προσπαθούσες να κρατήσεις κρυφή, όμως εγώ την έβλεπα. Ο, που να πάρει..... Είχες καταλάβει για μια ακόμη φορά πόσο πολύ σε χρειάζομαι. Πόσο πολύ θέλω να σε νιώσω δίπλα μου. Κάνω ένα βήμα να σε πλησιάσω, να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω ότι δεν περιμένω και δεν ζητώ τίποτα απολύτως. Η μόνη επιθυμία μου ήταν να σε βλέπω... Κάνω, λοιπόν, το βήμα μου. Τότε, κάνεις κι εσύ το δικό σου. Μου γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις. Προσπαθώ να φωνάξω το όνομά σου, να σου ζητήσω μια ευκαιρία να γίνουμε πάλι όπως πρώτα. Καλοί φίλοι... Γιατί ποτέ δεν ήμασταν τίποτε παραπάνω και ούτε πρόκειται να γίνουμε ποτέ. Αλλά η φωνή μου δεν βγαίνει. Παράλυτη, παραδομένη σε μια μέθη που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν κάνω ούτε βήμα. Σ' αφήνω να φύγεις. Αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει -λένε-. Αν γυρίσει τότε είναι δικό σου. Αν όχι, τότε δεν ήταν ποτέ. Μόνο που εσύ, αν και ξέρω ότι δεν θα είσαι ποτέ δικός μου, θέλω να γυρίσεις. 

Το "όνειρο" τελειώνει. Ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι, λουσμένη στον ιδρώτα. Κλαίω χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ή μάλλον τον ξέρω. Αλλά δεν θέλω να τον αναγνωρίσω. Δεν θέλω να παραδεχτώ ότι είμαι τόσο αδύναμη. Ότι δεν θα αντέξω μακρυά σου. Ότι μου δίνεις λόγο για να ζω.

Τρέμω την ώρα που θα μου πεις αυτό το πικρό αντίο. Γιατί ξέρω πω θα είναι οριστικό.....

Τρέμω μήπως δεν ξαναδώ τα μάτια σου....

Δεν θέλω να σε χάσω, θα χαθώ.....


Η ώρα κοντεύει τρεις...
Καληνύχτα αγάπη μου <3