Fighting numbness

Αυτή η σειρήνα με πνίγει, πάντα με έπνιγε. Μόλις ακούσω την τρελή της μελωδία θολώνει το μυαλό μου, με πιάνει ταχυκαρδία και τα χέρια μου ιδρώνουν. Είναι σαν να το βλέπω να καίγεται μπροστά μου, σαν να είναι δυο μέτρα μακρυά και να πλησιάζει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα, να κάθομαι και να το κοιτάω να γίνεται στάχτη και τα χέρια μου να είναι δεμένα. Και αν με πιάσουν οι τύψεις, τότε βουρκώνω πριν καν το καταλάβω. Δεν ξέρω πώς δημιουργήθηκε όλη αυτή η φοβία για τις φωτιές. Ίσως είναι επειδή από μικρή είχα έντονες και δυσάρεστες εμπειρίες. Έμενα μαζί με την οικογένειά μου σε ένα σπίτι στο λόφο. Υπήρχαν πολλά σπίτια τριγύρω, παρ' όλα αυτά η περιοχή χαρακτηριζόταν δασική. Λίγο πιο κάτω υπήρχαν χωράφια, άλλοτε καλλιεργημένα, και δέντρα, πολλά δέντρα.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της φωτιάς στο μυαλό μου. Αυτή την σκηνή που βρίσκεσαι στην αυλή του σπιτιού σου και 500 μέτρα πιο μακρυά καίγονται τα πάντα. Και βλέπεις τους γονείς σου να τρέχουν, να καλού

Είναι σαν να βρίσκομαι μπροστά από έναν καθρέπτη. Βλέπω εσένα, τον άλλο μου εαυτό. Ναι, εσένα, που σε ανακάλυψα πριν 8 χρόνια τυχαία, ή όχι τόσο τυχαία τελικά. Φοράς κάτι απλό, μαύρο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω σου. Μισείς την εμφάνισή σου, θα σκότωνες για να τα αλλάξεις όλα και να ζήσεις την ζωή κάποιας άλλης, πιο ''όμορφης'' από σένα, πιο θαρραλέας. Όλα αυτά τα χρόνια, σε βλέπω να μου χαμογελάς χαιρέκακα και να μου ρίχνεις το βλέμμα . Και παρ' όλα αυτά σε αγαπούσα και σε δεχόμουν με τα καλά και τα κακά σου. Σε φρόντιζα και δεν με ένοιαζε που ο καθρέπτης ήταν θαμπός. Μόνο που με θολό το παράθυρό μας, σε έβλεπα έτσι όπως ήθελα, ή έτσι όπως ήθελες εσύ να σε βλέπω. Μέχρι που έφυγες, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τον λόγο που σταμάτησα να σε βλέπω. Ίσως ήταν μια παραίσθηση τελικά όλη η σχέση μας, ίσως να τα φαντάστηκα όλα. Βλέπεις, οι μόνες εξηγήσεις που μπορώ αν δώσω είναι παράλογες. Γιατί δεν είναι λογικό να με αφήσεις τ