….

Λίγο άκυρη και μπερδεμένη η σημερινή ανάρτηση. Άλλωστε δεν συμβαίνει και τίποτα ξεκάθαρο τον τελευταίο καιρό. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μάτσο, δακρύζω με το παραμικρό και η καρδιά μου χτυπά δυνατά όταν σκέφτομαι ότι μετακομίζω. Ναι... Πώς ήταν ποτέ δυνατόν; Αφού όλα ήταν καλά. Καλά με την έννοια ότι υπήρχε το υλικό μέρος της υπόθεσης. Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για το συναισθηματικό... Τελοσπάντων. Το γεγονός είναι ότι όντως μετακομίζω. Καλά, μην φανταστείς, εδώ πιο κάτω πάω. Επιφανειακά δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Αλλά στην ουσία αλλάζουν πολλά. Και αυτό σημαίνει ότι κάνουμε μια γενναία προσπάθεια να βρούμε την οικογενειακή μας ηρεμία και γαλήνη και αυτό το βήμα είναι πολύ καθοριστικό. Το ξέρω, θα είμαστε καλύτερα εκεί, το πιστεύω. Αλλά πιάνεται η καρδιά μου όταν αναλογίζομαι τον λόγο που μας αναγκάζει να φύγουμε.

Ακόμα δεν έχω αρχίσει να μαζεύω τα πράγματά μου. Είναι αρκετά νωρίς ακόμα. Μπήκε ο Δεκέμβρης και είμαστε ακόμα εδώ. Σε αυτό το απαίσιο σκοτεινό και γεμάτο μίσος σπίτι. Και θα είμαστε εδώ μέχρι να μπει ο καινούργιος χρόνος. Μέχρι να ανταλλάξουμε τις πρώτες χαρωπές ευχές. Μέχρι το δάκρυ να κυλήσει για τελευταία (?) φορά.

Τόση ένταση, τόσο μίσος, τόσος πόνος.. Κρύβονται πίσω από ένα δάκρυ. Ή ακόμα χειρότερα πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο. Έχεις δίκιο. Τίποτα αληθινό δεν έχει μείνει. Τίποτα που να αξίζει, τίποτα λογικό. Ένα σ' αγαπώ, ένα μου λείπεις, ένα όλα θα πάνε καλά, χάθηκαν πια. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να με γιατρέψει. Αυτό το λέω με λύπη και μια δόση απελπισίας. 

Μακάρι να υπήρχε μια πραγματική, καθαρή και σίγουρη αγκαλιά να της χαρίσω έναν λυγμό....