Το πράσινο τερατάκι μού χτυπάει πόρτες, κουδούνια, παράθυρα

Χιχι! Μου έχει πάρει τα αυτιά!

Τι; Ακόμη δεν κατάλαβες για ποιο τερατίνι μιλάω;;; Μα για αυτό που υπηρετεί με τόση πίστη την ζήλια...
Ναι, ναι... Σοβαρολογώ. Ζηλεύω. Ποιον; Μάλλον τον Jacob Black. <3
Φίλος της Μπέλλα, την αγαπάει πολύ, πονάει που είναι με άλλον αλλά συνεχίζει να την αγαπά και να δίνει τα πάντα για να είναι εκείνη καλά. Η Μπέλλα τον αγαπά. Μόνο που τα συναισθήματα της για τον  Edward είναι πολύ πιο δυνατά και έντονα.
Έχω ταυτιστεί πολλές φορές με τον Τζέικ. Βιώνω τον πόνο και την οδύνη του, το πόσο υποφέρει που βλέπει την αγαπημένη του με άλλον, το πόσο πεθαίνει μέσα του κάθε φορά που τον απορρίπτει.

Μα τον ζηλεύω. Και τον ζηλεύω για την μία και μοναδική φορά που δεν τον απέρριψε, την μία και μοναδική φορά που του ζήτησε να την φιλήσει. Όταν το διάβασα στο βιβλίο, αλλά κ όταν είδα την ταινία, ένιωσα μια ανακούφιση αρχικά, επειδή όλη αυτή η απόγνωση στο βλέμμα του, ο πόθος του για κείνη, όλα τα βαθιά συναισθήματα που ένιωθε βρήκαν διέξοδο σε ένα μόνο φιλί... Ένα φιλί, που μπορεί για κάποιους να είναι τίποτα αν έχουν αυτόν που θέλουν, αλλά για άλλους, όπως ο Τζέικ, όπως κ εγώ άλλωστε, είναι τα πάντα. Είναι μια λύτρωση του κορμιού και του πνεύματος...
Γι' αυτό τον ζηλεύω. Γιατί εκείνος είχε την ευκαιρία του. Ένιωσε για μια στιγμή ολοκληρωμένος.
Ενώ εγώ... Δεν θα έχω ποτέ αυτή την ευκαιρία... Δεν θα μου την δώσεις γιατρουδάκο μου...
Και ζηλεύω αφάνταστα τον Τζέικ, που κατάφερε να κλέψει το φιλί της, που την είχε για κάποια δευτερόλεπτα δική του...
Δεν θα σε έχω ποτέ...
Κι αυτό με σκοτώνει...
Μια στιγμή μαζί σου θέλω μόνο, μια μικρή απειροελάχιστη στιγμή...
Δεν έχω εγωισμό, ούτε αξιοπρέπεια....
Θέλω μόνο να είμαι μαζί σου...
Για όσο με θες κι εσύ...
Για λίγο...
Δεν με νοιάζει....
:(:(:(:(
Σ'αγαπάω και μου λείπεις....<3<3