Πάλι πίσω

Τόσες μέρες λείπω.
Λείπω από το σπίτι, από την ζωή μου, από τον έξω κόσμο.
Είμαι μόνη μου παγιδευμένη σε μια παρωδία, σε έναν έρωτα που με διάλεξε, δεν τον διάλεξα.
Αλλά έστω κι αν είχα την ευκαιρία να τον σβήσω από την καθημερινότητα και τις αναμνήσεις μου,
δεν θα το έκανα.
Γιατί απλά μ' αρέσει που είμαι ερωτευμένη μαζί σου.
Ξέρω, όσοι έχουν παρακολουθήσει τα posts μου ή ακόμα και τα άτομα που με ξέρουν
( όπως εσύ Μαριλένα, που με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα ;) )
ίσως πουν ότι είναι μάταιο και ανώφελο να παραμένω
σε μια μονόπλευρη αγάπη που μόνο κακό μου κάνει.
Αλλά διαφωνώ.
Είναι ο τρόπος μου να επιβιώνω,
να βελτιώνομαι,
να βλέπω τα λάθη μου.
Αν δεν σε είχα, αν δεν σε ήθελα τόσο πολύ, όλα θα ήταν γκρίζα, μουντά.
Δεν θα είχα λόγο να προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο.
Για την ακρίβεια δεν θα προσπαθούσα σχεδόν καθόλου.

Αλλά για σένα θα έκανα τα πάντα.
Μόνο για να μου πεις ότι ενδιαφέρεσαι τι κάνω και αν είμαι πραγματικά καλά.
Μόνο για αυτό. Για τίποτα άλλο.
Όμως, όπως έλεγα, δεν διάλεξα εγώ αυτό τον έρωτα.
Δεν διάλεξα να σε δω αλλιώς.
Κι όμως ο τρόπος σου, η κρυμμένη ευαισθησία σου και το βλέμμα σου με προσέλκυσαν.
Σ' αγαπώ κι αυτό πια είναι αλήθεια. Μια πικρή και μεγάλη αλήθεια.
Λένε ότι όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.
Εγώ σε θέλω.
Μα δεν σε έχω.
Δεν θα σε έχω ποτέ γιατί έχεις πιο αγνά, ανιδιοτελή αισθήματα για μένα.
Με αισθάνεσαι φίλη σου.
Όμως όσο δεν μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα, δεν μπορώ να μιλάω για φιλία.
Και αυτό με σκοτώνει.
Γιατί μόνο έτσι μπορώ να σε έχω κοντά μου.


Μια ψυχή πριν λίγο μου είπε να προσπαθήσω να μην νιώθω τίποτα, παρά ένα απόλυτο κενό.
Μήνες προσπαθώ να ξεφύγω από τον πόνο που μου προκαλεί η απουσία σου
αλλά ακόμη δεν βρήκα τον τρόπο να αποχωριστώ την καρδιά μου.
Ακόμη δεν ξέρω πώς να την κάνω να σταματήσει να χτυπά με τον ρυθμό της δικής σου.

....

Χρειάζεται θέληση και πολύ κλάμα, όπως μου είπαν.
Ε, λοιπόν, όσο φαιδρό και ρηχό φαίνεται, αυτό θα κάνω.
Θα κλάψω για σένα...
Όπως αρμόζει σε όλες τις δυνατές αγάπες.
Θα ξεσπάσω, θα στερέψω.
Κι ύστερα, μόλις αδειάσω από συναισθήματα, σκέψεις και αναμνήσεις,
τότε θα είμαι έτοιμη να σε εγκαταλείψω άγγελέ μου...
Να σταματήσω να σε σκέφτομαι...
Ναι, τότε θα μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια και να μην νιώθω τίποτα άλλο παρά απλή φιλία.
Τίποτα περίπλοκο.
Θα είναι καλύτερα έτσι.
Θα νιώθεις κι εσύ πιο χαλαρός και ήρεμος,
αν ξέρεις ότι δεν καίω πια για ένα σου βλέμμα.
Θα σε βλέπω σαν φίλο μου.
Όπως έπρεπε να σε βλέπω από την αρχή.

Αλλά τώρα φεύγω.
Πάω να κλάψω και να εκτονωθώ.
Πάω να σε ξεχάσω.


( Συγχωρέστε με για την άκυρη και την πιο καταθλιπτική δημοσίευση αυτού του μικρού μπολγκιδίου, αλλά η πεσμένη διάθεσή μου δεν με αφήνει να ανεβάσω τουλάχιστον εσάς... )