Μοναξιά

Είδα για μια ακόμη φορά το λυκόφως. Δεν είναι καμιά ιδιαίτερη ταινία αλλά αυτό που με κάνει να την βλέπω ξανά είναι το πάθος του Έντουαρντ για την Μπέλλα. Η ανεξάντλητη αγάπη που νιώθει για εκείνην και ο τρόπος που την κοιτάζει είναι κάτι που με κάνει να λυγίζω. Ξέρεις, είχα κι εγώ μια τέτοια αγάπη κάποτε. Όχι πριν πολύ καιρό. Ήμουν η Μπέλλα του. Αλλά δεν ήταν ο Έντουαρντ μου δυστυχώς. Περάσαμε πολλές όμορφες στιγμές μαζί και του οφείλω πολύ περισσότερα πράγματα από μια απλή ανάρτηση στο μπλόγκι μου. Μου έδειξε πώς είναι ο κόσμος όταν είσαι ερωτευμένος. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ…

Που ήθελα να καταλήξω όμως; …

Εχμ, ούτε εγώ θυμάμαι… Τώρα μιλάω με την κολλητή μου, την Μαριλένα, στέλνουμε μηνύματα. Εκείνη στο εξοχικό της κι εγώ εδώ, σπίτι μου. Δεν βγαίνω πλέον έξω. Έτσι εξηγείται το ανοιχτό χρώμα του δέρματος μου ακόμα και τώρα, στο τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχω όρεξη πλέον να βγαίνω. Αλλά δεν μπορώ να χαθώ από τις παρέες μου, τις αγάπες μου. Το γλυκό Μαράκι με το χαμόγελο στα χείλη, τον Μάνο μου, που αν και τον ξέρω λίγο καιρό είναι σαν αδελφός για μένα. Δεν μπορώ να τους αφήσω να στεναχωριούνται επειδή είμαι εγωίστρια και σε θέλω μόνο για μένα γιατρέ μου. Δεν μπορώ έτσι απλά να χαθώ, όπως χάθηκες εσύ. 64 μέρες έχω να σε δω. Κάτι παραπάνω από δυο μήνες. Τόσες φορές σε πήρα τηλέφωνο ή σου έστειλα μήνυμα, για να δω τι κάνεις, για να μου πεις τα νέα σου, για να τα πούμε από κοντά. Αλλά εσύ τίποτα. Τα νέα σου είναι πάντα όπως τα ξέρω, είσαι μια χαρά και όχι, δεν έχεις όρεξη να βγεις. Πάντα η ίδια κουβέντα. Πφφ….Αχ και να ‘ξερες πόσο μου έχεις λείψει. Ναι, ναι το ξέρω ότι πρέπει να σε ξεχάσω και οτι υποσχέθηκα να μη ξαναγράψω στο προσωπικό μου ηλεκρονικό μου ημερολόγια για σένα. Κάτι το μπουκάλι ουίσκι που, αν κι απαίσιο, ήπια πολύ, κάτι τα δάκρυα, κάτι οι απανωτές νοητές χυλόπιτες που μου έδωσες…Δεν θέλει και πολύ ένας άνθρωπος για να τα παίξει. Σ’αγαπάω ρε γαμώτο. Πρέπει να σταματήσω να πίνω. Όταν μεθάω λέω πράγματα που δεν πρέπει…

Άσκοπη δημοσίευση η σημερινή ε; Πλάκα έχει πάντως… Να βλέπεις ότι ο κόσμος αποτελείται από ζευγάρια, κακά τα ψέματα. Οι ταινίες το ίδιο. Ο κεντρικός άξονας της ύπαρξής μας είναι να βρούμε το άλλο μας μισό, τον άνθρωπο που θα μας κάνει ευτυχισμένους και θα μας στηρίζει σε όλες τις αναποδιές. Αλλά πού βρίσκεται αυτό το μισό μας όταν το χρειαζόμαστε; Δεν είναι άδικο να ταλαιπωρούμαστε τόσο πολύ; Εγώ για παράδειγμα… Τώρα χρειάζομαι μια αγκαλιά για να βουλιάξω μέσα της, να με κρατήσει. Θέλω ένα ζεστό χέρι να σκουπίσει τα δάκρυά μου και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Θέλω κάποιον που να με αγαπάει να μου πει ‘’Είμαι εδώ για σένα. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς πλέον.’’ Θέλω τόσα πολλά Θεέ μου… Αλλά το μόνο που παίρνω είναι η μοναξιά μου. Μοναξιά κι απογοήτευση. Απογοήτευση και μονάξια. Μα μην στεναχωριέσαι γλυκέ μου άγγελε… Θα είμαι καλύτερα αν ξαναγίνουμε όπως παλιά, αν μου μιλάς και μαθαίνω ότι είσαι καλά. Σε νοιάζομαι…

Πφφ…πάλι ζαλίζομαι… Πάω για ύπνο γιατί αύριο θα είμαι πάλι λιώμα…

Για όλους εσάς που διαβάσατε το παραλήρημά μου για μία ακόμη φορά ( :] ) καλό βράδυ ότι κι αν κάνετε! ;)

 

**Είναι το ποστ που θα δημοσίευσα εχτές το βράδυ αλλά για κάποιον περίεργο λόγο η σύνδεσή μου στο ίντερνετ είχε για ακόμη μία φορά τα χάλια της! Προφανώς αυτό γίνεται επειδή είμαι πολύ άτυχη…!!