Μα πώς;;;
Πώς να πω ότι σε ξεπέρασα ή ότι δεν σε σκέφτομαι πλέον;
Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα είμαι καλύτερα αν δεν πονάω πια για σένα.
Προσπαθώ πραγματικά να απασχολώ το μυαλό μου όλη μέρα, ακόμα και την νύχτα.
Μα κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο....
Αρχικά, είμαι μόνη μου σε ένα σοκάκι, μάλλον κακόφημο. Κάθομαι κάτω, στο πεζοδρόμιο και κλαίω. Το αρρωστημένα καλοκαιρινό κίτρινο φως του στύλου πέφτει πάνω στα καστανά μαλλιά μου και τα κάνει να χρυσαφίζουν. Ο αέρας μπερδεύει τις καμπύλες της κόμης μου και παγώνει τα δάκρυα στα μάτια μου. Κρυώνω κι ας είναι καλοκαίρι. Ακούω βήματα, στην αρχή βιαστικά, βίαια, γρήγορα, αλλά μετά χαμηλώνουν τον ρυθμό τους. Είσαι εσύ. Τα θολά μου μάτια δεν κάνουν ποτέ λάθος, σε αναγνωρίζουν πάντα αμέσως. Ξαφνιάζεσαι που με βλέπεις έτσι. Κοιτάζεις τα χέρια και το στήθος μου και τρομοκρατείσαι. Χαμηλώνω το βλέμμα μου για να κοιτάξω αυτό που κοιτάς κι εσύ. Είμαι γεμάτη αίματα. Μα δεν νιώθω πόνο πια. Τρέχεις δίπλα μου, με αγκαλιάζεις, η φωνή σου σπάει καθώς φωνάζεις τι έκανα. Αχ και να 'ξερες, σου λέω. Και μου αποκρίνεσαι, ξέρω αγάπη μου. Εσύ δεν ξέρεις ότι σε αγαπώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Ανοίγω διάπλατα τα μάτια από την έκπληξη, δεν μιλάω, περιμένω να τελειώσει η ψευδαίσθηση. Μα είσαι ακόμα δίπλα μου, με αγγίζεις και το άρωμα σου περιβάλλει και την δική μου αύρα. Με κάνει να ζαλίζομαι... Και τα μάτια σου... Αχ, πώς με κοιτάζουν έτσι;...Ξεχνάω να αναπνεύσω... Σκύβεις και το πρόσωπο σου πλησιάζει επικίνδυνα το δικό μου. Χαϊδεύεις το μάγουλο μου και νιώθω ότι χάνω τις αισθήσεις μου, αλλά είμαι ακόμα εκεί.........
Ξυπνάω και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Η αδελφή μου με σκουντάει για να δει αν είμαι καλά. Πνιγόμουν στον ύπνο μου και ψιθύριζα το όνομά σου. Αχ, γιατρέ μου, πόσο μου λείπεις... Αλλά το κακό είναι ότι δεν πρέπει να μου λείπεις.
Μα πώς στο καλό να το καταφέρω να μην σε σκέφτομαι, αφού κάθε βράδυ πνίγομαι βλέποντας το ίδιο όνειρο;;;
Πώς;;;
Δεν σε έχω ξεχάσει, προσπαθώ να μην σε θυμάμαι...
Αλλά το κάνεις δύσκολο...
Μην ξαναέρθεις στα όνειρά μου, σε ικετεύω..
Και το κυριότερο, μην με γεμίζεις με ωραία ψέματα...
Μην μου λες πως μ' αγαπάς ενώ ξέρουμε κι οι δυο μας ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ...
Λοιπόν γιατρουδάκο μου, ελπίζω να μείνεις σπίτι σήμερα και να μην τριγυρίζεις στο κεφαλάκι μου την ώρα που θα έχω παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα....
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά και για σένα αλλά και για μένα....
Σ' αγαπάω ακόμα..... <3
Σχόλια