Όλα αλλάζουν
Κι εκεί που πίστευες ότι είσαι ερωτευμένη, αρχίζουν να σε εκνευρίζουν τα πάντα πάνω του.
Κι εκεί που πίστευες ότι θα είστε για πολύ καιρό μαζί, μπαίνουν τρίτοι στην μέση και σας κάνουν μαντάρα.
Κι εκεί που πίστευες ότι τα έχεις όλα, βρίσκεσαι στην μέση του πουθενά να αναρωτιέσαι τι στο καλό έγινε και τα έχασες όλα.
Κι εκεί που πίστευες ότι δεν θα τελειώσει γιατί υπάρχει κάτι αληθινό, τελειώνει. The end. For real.
Και μετά είσαι σαν ζόμπι, γιατί άλλα περίμενες και άλλα σου ήρθαν. Κυκλοφορείς με ένα αξιολύπητο βλέμμα, μάτια κλαμμένου κουταβιού και ένα πακέτο χαρτομάντηλα στο χέρι. Είσαι άλουστη, φοράς μπιτζάμες και κουλουριάζεσαι σαν να πονάει η κοιλιά σου. Οι παρέες σου σε βγάζουν με το ζόρι έξω, κάνουν τον καραγκιόζη για να γελάσεις και γενικά είναι μια σανίδα σωτηρίας, που είτε γαντζώνεσαι πάνω της για να σωθείς, είτε κάνεις την πεισματάρα και χώνεσαι πιο βαθιά μέσα στα σκα.τα.
Και κάπως έτσι περνάνε οι σιχαμερές μέρες σου και εσύ εκεί, να θρηνείς για κάτι που περίμενες να γίνει και δεν έγινε. Πφφ... Άτιμες προσδοκίες. Ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλουμε, ΞΕΚΟΛΛΑ!
Ρουτίνα, ρουτίνα, ρουτίνα. Κι έρχεται ένα Σάββατο, που έχεις πραγματικά κέφι και θες να βγεις έξω να τα σπάσεις όλα, να πιεις και να φλερτάρεις. Μετά σου έρχονται στο μυαλό σκέψεις του τύπου "Αχ, τέτοια μέρα πριν 2 μήνες είχαμε βγει και περάσαμε τόσο τέλεια". Και να σου τα κλάματα. Καταραμένες αναμνήσεις. -.-
Αλλά το ξεπερνάς κι αυτό το στάδιο, βγαίνεις έξω, αφού πρώτα έχεις γίνει θεά. Λες "δεν βαριέσαι", παίρνεις κλειδιά, τον εαυτό σου και κλείνεις την πόρτα. Του σπιτιού σου, γιατί η άλλη, αυτή που οδηγεί πίσω σε εκείνον είναι ακόμα ανοιχτή.
Και ξεχνιέσαι λίγο, είσαι με το παρεάκι σου, περνάς καλά, γελάς. :)
Κι εκεί που πίστευες ότι θα περάσει καιρός μέχρι να ξεπεράσεις το δυσάρεστο, τσουπ! ένα αληθινό χαμογελάκι ξεπροβάλλει.
Κι εκεί που πίστευες ότι είναι παντού, περνάς μια υπέροχη βραδιά χωρίς να τον σκεφτείς ούτε μια στιγμή. Καλά, εντάξει, μια.
Κι εκεί που πίστευες ότι δεν πρόκειται να δώσεις σε κανέναν άλλο την καρδιά σου, κάτι, ή μάλλον κάποιος, εμφανίζεται. Πίνει τον καφέ του και σε κοιτάει. Δώς του σημασία.
Κι εκεί που πίστευες ότι το τέλος του κόσμου ήρθε, η ζωή σου δείχνει μια νέα αρχή.
Αλήθεια; Ψέμα; Δεν ξέρω. Και δεν έχει σημασία.
Έτσι κι αλλιώς, οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται ποτέ. :)
Κι εκεί που πίστευες ότι θα είστε για πολύ καιρό μαζί, μπαίνουν τρίτοι στην μέση και σας κάνουν μαντάρα.
Κι εκεί που πίστευες ότι τα έχεις όλα, βρίσκεσαι στην μέση του πουθενά να αναρωτιέσαι τι στο καλό έγινε και τα έχασες όλα.
Κι εκεί που πίστευες ότι δεν θα τελειώσει γιατί υπάρχει κάτι αληθινό, τελειώνει. The end. For real.
Και μετά είσαι σαν ζόμπι, γιατί άλλα περίμενες και άλλα σου ήρθαν. Κυκλοφορείς με ένα αξιολύπητο βλέμμα, μάτια κλαμμένου κουταβιού και ένα πακέτο χαρτομάντηλα στο χέρι. Είσαι άλουστη, φοράς μπιτζάμες και κουλουριάζεσαι σαν να πονάει η κοιλιά σου. Οι παρέες σου σε βγάζουν με το ζόρι έξω, κάνουν τον καραγκιόζη για να γελάσεις και γενικά είναι μια σανίδα σωτηρίας, που είτε γαντζώνεσαι πάνω της για να σωθείς, είτε κάνεις την πεισματάρα και χώνεσαι πιο βαθιά μέσα στα σκα.τα.
Και κάπως έτσι περνάνε οι σιχαμερές μέρες σου και εσύ εκεί, να θρηνείς για κάτι που περίμενες να γίνει και δεν έγινε. Πφφ... Άτιμες προσδοκίες. Ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλουμε, ΞΕΚΟΛΛΑ!
Ρουτίνα, ρουτίνα, ρουτίνα. Κι έρχεται ένα Σάββατο, που έχεις πραγματικά κέφι και θες να βγεις έξω να τα σπάσεις όλα, να πιεις και να φλερτάρεις. Μετά σου έρχονται στο μυαλό σκέψεις του τύπου "Αχ, τέτοια μέρα πριν 2 μήνες είχαμε βγει και περάσαμε τόσο τέλεια". Και να σου τα κλάματα. Καταραμένες αναμνήσεις. -.-
Αλλά το ξεπερνάς κι αυτό το στάδιο, βγαίνεις έξω, αφού πρώτα έχεις γίνει θεά. Λες "δεν βαριέσαι", παίρνεις κλειδιά, τον εαυτό σου και κλείνεις την πόρτα. Του σπιτιού σου, γιατί η άλλη, αυτή που οδηγεί πίσω σε εκείνον είναι ακόμα ανοιχτή.
Και ξεχνιέσαι λίγο, είσαι με το παρεάκι σου, περνάς καλά, γελάς. :)
Κι εκεί που πίστευες ότι θα περάσει καιρός μέχρι να ξεπεράσεις το δυσάρεστο, τσουπ! ένα αληθινό χαμογελάκι ξεπροβάλλει.
Κι εκεί που πίστευες ότι είναι παντού, περνάς μια υπέροχη βραδιά χωρίς να τον σκεφτείς ούτε μια στιγμή. Καλά, εντάξει, μια.
Κι εκεί που πίστευες ότι δεν πρόκειται να δώσεις σε κανέναν άλλο την καρδιά σου, κάτι, ή μάλλον κάποιος, εμφανίζεται. Πίνει τον καφέ του και σε κοιτάει. Δώς του σημασία.
Κι εκεί που πίστευες ότι το τέλος του κόσμου ήρθε, η ζωή σου δείχνει μια νέα αρχή.
Αλήθεια; Ψέμα; Δεν ξέρω. Και δεν έχει σημασία.
Έτσι κι αλλιώς, οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται ποτέ. :)
Σχόλια
είναι που οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται ποτέ.. :(
υ.γ.: πραγματικά γράφεις πολύ όμορφα!
Μην νομίζεις ότι κι εγώ που έδωσα αισιόδοξη νότα στο ποστ έχω ακόμα καταλάβει το τέλος...
Ελπίζω αυτή η διαπίστωση να έρθει σύντομα και για τις δυο μας, γιατί μόνο κακό μας κάνει. :/
απάντηση στο υ.γ. (:ρ) : Ευχαριστώ πολύ :) Κι εγώ ταυτίζομαι με πολλά δικά σου ποστς!
@Faery, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς να το διώξεις από το μυαλό, από τις σκέψεις σου τόσο εύκολα. Αλλά είναι που πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου, είναι που σε αναγκάζουν οι φίλοι σου να το κάνεις. Είναι σαν να τον μισείς αναγκαστικά, ενώ πραγματικά δεν τον έχεις ξεπεράσει καθόλου. Για τα μάτια του κόσμου γελάς και περνάς καλά. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα αυτή η φάση...