Did you ever love me?

Και κάπως έτσι άδοξα, 

όπως τελειώνουν όλα τα ψεύτικα ρομάντζα, έφυγε.

Την άφησε εκεί, στο άδειο κρεβάτι, 

να κοιμάται και να τον ονειρεύεται, 

να φωνάζει στον ύπνο της το όνομά του 

κι εκείνος να μην είναι δίπλα της. 

Ποτέ.

Ποτέ ξανά.

Όταν ανοίξει τα μάτια της, θα τρομάξει από την απουσία του. 

Αλλά μετά θα συνηθίσει και δεν θα την πειράζει πια.

Θα σηκωθεί από το κρεβάτι, θα φορέσει την ρόμπα της, 

θα αφήσει τα μακρυά μαλλιά να πέσουν στους ώμους της. 

Θα πάει στην κουζίνα, θα φτιάξει καφέ. 

Θα ετοιμαστεί να πάει στην δουλειά, ίσως με μια ελαφριά μελαγχολία.

Θα συνεχίσει κανονικά την ημέρα της ώσπου να γυρίσει σπίτι.

Θα του μαγειρέψει ένα ρομαντικό γεύμα. 

Έστω κι αν ξέρει ότι δεν πρόκειται να γυρίσει.

Θα φορέσει το φόρεμα που της είχε πάρει δώρο 

και που δεν το είχε φορέσει ποτέ ξανά γιατί νόμιζε ότι δεν της πήγαινε.

Θα είναι μια άλλη απόψε, θα είναι ο καλύτερος εαυτός της, θα βάλει τα δυνατά της.

Και θα τον περιμένει όλο το βράδυ. 

Μέχρι να γυρίσει.

Αν και δεν είναι σίγουρη αν πραγματικά θα γυρίσει.

Έτσι κι εγώ αδιαφορώ για το αν θα γυρίσεις.

Με νοιάζει μόνο η αλήθεια της κάθε λέξης σου.

Γι' αυτό σε ρωτάω, με αγάπησες ποτέ στ' αλήθεια;