Ετεροχρονισμένος Χειμώνας

Τα γράμματα χοροπηδάνε στο λευκό κενό της σελίδας

Ένας ατυχής συνδυασμός ποτού και απαγορευμένου τσιγάρου

Τέλη Φλεβάρη.

Ένας αργοπορημένος χειμώνας φτάνει

Με τα κρύα του, τις βροχές και τα χιόνια του

Με τις ομπρέλες και τις βρεγμένες συνειδήσεις των περαστικών

Όχι, δεν είναι το κρύο που με πειράζει

Είναι που δεν το ζω μαζί σου γιατί είσαι πάλι μακρυά

Οι σταγόνες της ψυχής σου πέφτουν αργά και βασανιστικά

Πάνω στις πληγές της καρδιάς μου

Τις μουδιάζουν

Και δεν νιώθω πλέον πόνο γιατί με γιατρεύεις εσύ

Και δεν στεναχωριέμαι για το κρύο των ανθρώπων γιατί με συντροφεύεις εσύ

Κι αν φύγεις

Αν χαθείς έτσι ξαφνικά

Όπως ήρθες

Θα 'ναι σαν να χαράζεις το όνομα σου στις αναμνήσεις μου

Αγαπάω τις αναμνήσεις

Αυτό να το θυμάσαι

...

Κάνει κρύο πάλι έξω

Κι εγώ εδώ, μόνη

Τυλιγμένη με την συνείδησή μου, που καίει από τις τύψεις και τα λάθη μου

Εδώ

Να νοσταλγώ χαμένες αγάπες και παλιές φιλίες και αγαπημένες στιγμές

Γιατί όσο δεν είσαι εδώ, σκαλίζω την πληγή κι ας πονάει

Γιατί θέλω, όταν γυρίσεις, να με γιατρεύεις

Σαν πατέρας που νοιάζεται για το παιδί του

Σαν φίλος που στεναχωριέται για τον φίλο του

Σαν αδελφός που αγαπάει το αίμα του

Σαν ένα πάντα που φροντίζει το τίποτα.