Αναδρομή

Έτυχε πριν λίγο να κοιτάξω κάποια παλιά ποστ μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι περήφανη για αρκετά από αυτά. Δεν είναι ότι μετάνιωσα, απλά θα μπορούσα να είχα προλάβει καταστάσεις που δεν ωφέλησαν κανέναν, μόνο κακό έκαναν. Είχα αναφέρει κάποτε ότι μ' αρέσει να γράφω για θλιβερά πράγματα, έστω κι αν δεν είμαι εγώ η ίδια λυπημένη για κάτι. Έχω την τάση να αντλώ όλα τα αρνητικά συναισθήματα και να τα μετατρέπω σε κάτι πιο "ποιητικό".

Δεν έγιναν και λίγα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέσπασα ούτε μια στιγμή. Παραπονιόμουν λίγο κάθε τόσο, αλλά τίποτα παραπάνω. Ώσπου ήρθε μια μέρα που βγήκα εκτός εαυτού. Ήμουν τόσο νευριασμένη με μένα και τις βλακείες που έκανα, απογοητευμένη με την εξεταστική, στεναχωρημένη με την μετακόμιση, σκασμένη με τους καβγάδες με τους πάντες που το μόνο που μου έφτανε ήταν μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Και έφτασε την ίδια μέρα. Ένιωσα σαν να μην είχα κανέναν δίπλα μου, κανέναν να με στηρίξει τώρα που είχα χάσει δυο σημαντικούς ανθρώπους.

Λένε ότι οι άνθρωποι που ανήκουν πλέον στο παρελθόν σου έχουν κάποιο λόγο που δεν είναι στο παρόν κ στο μέλλον σου. Γίνεται όμως να ζήσεις χωρίς αυτούς όταν ήταν ένα τεράστιο μέρος της καθημερινότητας σου εδώ και αρκετά χρόνια? Και πώς μπορείς να δεχτείς ότι δεν είναι πλέον μαζί σου? Ότι μπορεί να σε αντικατέστησαν με τον πρώτο τυχόντα, με κάποιον που ίσως να σου μοιάζει λίγο, ίσως όμως να είναι και καλύτερος από σένα. Πώς μπορείς να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι δεν μπορείς πλέον να καλύψεις τα κενά της απουσίας τους?

Αμφιβολίες, έλλειψη εμπιστοσύνης, ζήλια, πανικός. Δηλητηριάζουν μια σχέση. Αμφιβολίες για το αν νιώθει ο άλλος όπως νιώθεις εσύ. Έλλειψη εμπιστοσύνης επειδή είτε εκείνος είτε εσύ συναντήσατε πολλά τοξικά άτομα στην ζωή σας που σας πρόδωσαν. Ζήλια γιατί φοβάσαι μην τον χάσεις. Πανικός γιατί συνειδητοποιείς ότι εκείνος μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα, ενώ εσύ όχι.

Λόγια του αέρα, θα σκέφτεται κάποιος. Απόδειξε ότι αγαπάς τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, που στέκεται σε κάθε δυσκολία σου και σου συμπαραστέκεται. Μην του το λες, απόδειξε το με πράξεις. Συμφωνώ. Απόδειξε το λοιπόν. Δεν μου φτάνει να μου λες ότι με λατρεύεις.

Πολλοί με χαρακτηρίζουν επιπόλαια, αναξιόπιστη. Μπορεί να σου φαίνεται προδοσία κάποια κίνησή μου, αλλά σκέφτηκες ποτέ τι με οδήγησε εκεί, στο να πάρω αυτή την απόφαση? Μπορεί να θεωρείς ότι αντιδρώ υπερβολικά, ότι γίνομαι πολύ δραματική για πράγματα που δεν αξίζουν τόση σημασία, αλλά μήπως αυτό το κάνει κι εσύ? Ίσως πάλι να νομίζεις ότι τα έχω όλα, όλα αυτά που χρειάζομαι. Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να υπάρχει κάτι παραπάνω απ' ότι αφήνω να φαίνεται, κάτι παραπάνω απ' όσα γράφω σε ένα απρόσωπο μπλογκ? Είσαι σίγουρος, εσύ άνθρωπε της ζωής μου άνθρωπε της ρουτίνας μου και της καρδιάς μου, ότι έχεις πρόσβαση σε όλες τις σκέψεις μου? Είσαι σίγουρος?

Υπάρχουν μυστικά που δεν τολμάς να ψιθυρίσεις ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό, για να μην φοβηθείς από τον θόρυβο της φωνής σου.

Πίστεψέ με.