Το κορίτσι και το πιάνο.
Καθόταν στο σκαμπό και μιλούσε με μελωδίες
Ήρεμες, γλυκιές, ρομαντικές.
Είχε αφεθεί στη μαγεία της τέχνης της.
Τα πλήκτρα έπαιρναν ζωή κάτω από τα δάκτυλά της
Κι εκείνη είχε μεταφερθεί σε έναν άλλο κόσμο
Στον δικό της υπέροχο κόσμο.
Ήταν τόσο απορροφημένη από τους ήχους που γεννούσε
Που δεν πρόσεξε το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα και απειλητικά.
Το μόνο που κατάφερε να την συνεφέρει και να την επαναφέρει στην μαύρη πραγματικότητα
Ήταν μια σπαραχτική κραυγή
Ένα ουρλιαχτό πόνου και οδύνης
Που της θύμισε ότι δεν είναι μόνη
Ότι πρέπει να στηρίξει το σώμα της στον τοίχο
Για να αντέξει το βάρος του τηλεφωνήματος
Για να συνηθίσει να μην τρομάζει πια με τα φαντάσματα.
Και τώρα το πιάνο σωπαίνει.
Τα δάκτυλα της είναι τόσο αδρανή που δεν μπορούν να λυγίσουν.
Το μόνο που λυγίζει πια είναι η ψυχή της.
Στηρίζεται στην όμορφη μάσκα της για να προχωρήσει
Μα το βράδυ αγκαλιάζει σφιχτά την κοιλιά της για να κοιμηθεί
Να ξεκουραστεί από την θλίψη της.
Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Όχι τώρα που καταστράφηκε ένας κόσμος τόσο άδικα.
Σ' αγαπούσα, να το ξέρεις. Όπου κι αν είσαι.
Υ.Γ. Νόμιζα ότι είχα βιώσει την απώλεια. Τελικά έκανα λάθος.
Τώρα την νιώθω πιο πολύ από ποτέ. Θα σε θυμάμαι.
Σχόλια
Αυτό το συναίσθημα που πέφτεις στο κρεβάτι πονώντας και πιάνεις τα χέρια σου γύρω σου για να σταματήσει το έχω βιώσει.Και ύστερα χάνεσαι στα όνειρα,και όταν ξυπνάς συνειδητοποιείς πάλι την φριχτή πραγματικότητα.Και ξανααρχίζεις να πονάς...:/
υπομονη; δεν ξερω αν θα μπορεσεις να εχεις.ουτε εγώ μπορώ... απλά προσπαθησε να θυμασαι μονο τις καλες στιγμες και...προσπαθησε.... σε νιωθω...:/
@Fleur : Έτσι είναι..Και δεν γίνεται να σταματήσει...Και δεν ξέρω αν σταματάει ποτέ...Ίσως απλά συνηθίζεις...:/
@Shadow On the Sun : Δεν μπορείς να έχεις υπομονή. Δεν γίνεται. Δεν το χωράει το μυαλό σου ότι έχασες κυριολεκτικά έναν άνθρωπο τόσο σημαντικό...Τον έχασες από τον κόσμο σου, από παντού...Μακάρι να μην ήταν τόσο επώδυνο...:(
@M!$$ NOTH!NG : Ανάλογα με την έννοια της απώλειας...Αν χάνεις έναν άνθρωπο από την ζωή σου, τότε κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις...Τουλάχιστον έτσι γίνεται τις περισσότερες φορές...Αν όμως τον χάσεις τελείως, τότε είναι αλλιώς...Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον πόνο....:/