Η απώλεια

Κάθε που κοιτάω την φωτογραφία σου δακρύζω. Ασυναίσθητα και αληθινά, απλά δακρύζω. Ύστερα, σηκώνω το χέρι μου, σκουπίζω το ατίθασο δάκρυ και το πετάω μακρυά, λες και έτσι θα πετάξω μακρυά και τον πόνο της απώλειάς σου. Πάντα η ίδια κίνηση, η ίδια ρουτίνα από τότε που έφυγες. Και δεν μπορείς να με δεις πια, δεν φταις εσύ όμως. Σ' αγαπώ για πάντα, μ' ακούς;

Θυμάμαι τότε που ήρθες στην ζωή μου. Όλο χαμόγελα και μαργαρίτες. Και μου έδωσες όλα τα λουλούδια σου. Κι εγώ τα κρατούσα φυλαχτό, όπως κρατούσα και την αγάπη σου. Και σε πρόσεχα όσο μπορούσα. Σε εκλιπαρούσα να μην φύγεις ποτέ, να μην χαθείς. Τρόμαζα στην ιδέα να ζήσω μακρυά σου, μακρυά από το γέλιο και την ζωή σου.

Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου είπες πως μ' αγαπάς; Σαν να ήταν χθες... Περπατούσαμε στην πλατεία χέρι χέρι και η σιωπή μας έλεγε τόσα πολλά. Και ξαφνικά, μίλησες. "Σ' αγαπώ για πάντα, μ' ακούς;", είπες. Κι από τότε με στοίχειωσε αυτή η φράση, έγινε η φράση μας. Σ' αγαπώ για πάντα, μ' ακούς;

Μα δεν μ' ακούς πια και το ξέρω. Έφυγες. Δεν φταις εσύ, ζωή μου. Μην κλαις, γιατί μισώ να σε βλέπω έτσι. Συγνώμη που δεν σου έδειξα ποτέ τι σήμαινες για μένα. Φταίει που είμαι κλειστός άνθρωπος, που φοβάμαι, που τρόμαζα από την δύναμη και την ζωντάνια της καρδιάς μου. Το ένιωθες, έτσι δεν είναι;

Όταν έφυγες, δεν το πίστεψα. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Σε είδα για τελευταία φορά και μετά χάθηκες. Τόσο απλά, τόσο επώδυνα χάθηκες μέσα σε ένα σύννεφο, ντυμένος στα άσπρα για πρώτη φορά. Δεν σε αναγνώριζα. Μα ήσουν εκεί. Ήσουν εσύ. Όσο κι αν το μυαλό μου δεν ήθελε να συνεργαστεί. Και πονούσα. Και έβριζα που σε πήραν μακρυά μου.

Χάθηκες μέσα σε μια νύχτα.

Κι ακόμα δεν έχει ξημερώσει αγάπη μου.