Η τελευταία μάχη

Ήταν κι οι δύο Μαχητές του Ανέμου. Εκείνη, με τα μακρυά ξανθά μαλλιά της, κρατούσε τις ισορροπίες. Εκείνος, με τον δίδυμο αδελφό του, άλλαζε πρόσωπα για να αποφύγει τις εντάσεις. Υπηρετούσαν τις ίδιες δυνάμεις.

Κάποτε κοιτούσαν το μέλλον μαζί, μέσα από την γυάλινη σφαίρα τους. Και γελούσαν με την χαρά των ανθρώπων. Και έκλαιγαν με την λύπη τους.
Και ήταν μαζί.

Μα τώρα είναι αλλιώς.
Εκείνη είναι μια ψυχρή και απλησίαστη θεότητα, που σκορπά τον πόνο με ένα βλέμμα. Εκείνος είναι ένας σκληρός εγωιστής, που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των άλλων. Δεν τους ενώνει τίποτα πια, εκτός από το μίσος τους. Κάποτε ήταν μαζί.
Τώρα είναι αλλιώς.

Με φτερά και όπλα ανεβαίνουν στην ουράνια αρένα. Είναι Μαχητές του Ανέμου άλλωστε. Εκείνη φοράει ένα αέρινο καφέ φόρεμα, που αγκαλιάζει κάθε καμπύλη του σώματος της. Δείχνει τόσο ήρεμη και πειθαρχεί τις δυνάμεις της. "Θα νικήσουμε σήμερα. Πρέπει να νικήσουμε. Δεν πρέπει να δείξω αδύναμη, δεν χρειάζεται να καταλάβει. Δεν έχει σημασία άλλωστε." Και κάπως έτσι πετάει μέσα στο πεδίο της μάχης.

Εκείνος στέκει αγέρωχος με την ασημένια αύρα του να τον περιτριγυρίζει με αφοσίωση και πίστη στον άρχοντα της. Στο κεφάλι του φοράει στέμμα μαύρο, δείγμα της σκοτεινής του υπόστασης. "Θα την ξαφνιάσω. Πάντοτε αυτό κάνω, πετυχαίνει. Θα γυρίσω στο Σκοτάδι μου με το κεφάλι ψηλά. Θα την ξαφνιάσω. Θα την ξεγελάσω. Ή μήπως όχι; " Διώχνει τις αμφιβολίες του και μπαίνει μέσα στην αρένα με δυνατό και σταθερό βήμα.

Και καθώς η νύχτα πέφτει, ο Άνεμος δυναμώνει εκεί ψηλά. Διψά για πόλεμο, ανυπομονεί να δει κάποιον από τους δυο να πέφτει στο κενό και να τσακίζεται.

Θα πέσουν και οι δύο.