The end.

Δυσκολεύτηκε να το πιστέψει ότι ο άντρας της ζωής της θα έφευγε. Έστω και για αυτό το λίγο χρονικό διάστημα. "Πόσο καιρό θα λείψεις;", τον ρωτούσε κάθε βράδυ, όταν πλάγιαζε στο κρεβάτι μαζί του. Εκείνος της χάιδευε απαλά τα μαλλιά, χαμογελούσε μελαγχολικά και της απαντούσε "Πριν προλάβω να σου λείψω θα είμαι πίσω.".

Δυσκολευόταν να το πιστέψει. Αλλά έπρεπε να κάνει υπομονή, η δουλειά του έμπαινε σε πρώτη μοίρα. Τον αγαπούσε τόσο πολύ, που αν ήταν στο χέρι της, θα τον έπαιρνε και θα έφευγαν μακρυά, πολύ μακρυά, πιο μακρυά και από το φεγγάρι που της είχε τάξει να την πάει κάποτε. Υποχρεώσεις. Ενοχλητικές, επίμονες υποχρεώσεις, της στερούσαν την ευτυχία της. Και τώρα, της στερούσαν και τον άντρα της.

Δεν τον συνόδεψε στο αεροδρόμιο, μισούσε τους αποχαιρετισμούς. Τον φίλησε για τελευταία φορά, κράτησε τα δάκρυα για μετά, του είπε "Σ' αγαπώ, φύγε τώρα.". Και τον είδε που έφευγε, με την βαλίτσα να σέρνεται νωχελικά πίσω του. Γύρισε και την κοίταξε, της χαμογέλασε, κοντοστάθηκε.

Μα έφυγε.

Και δεν ξαναγύρισε πια.