Καλησπέρα.

Ωχ, σε τρόμαξα; Συγνώμη, το ξέρω, μπήκα απότομα. Τι κάνεις; Όχι, δεν θέλω κάτι. Έτσι, απλά ήρθα να δω πώς είσαι. Μου φαίνεσαι πολύ μόνος τελευταία. Κι εγώ είμαι μόνη. Ήρθα λοιπόν να σου πω ότι είμαι εδώ για ότι με χρειαστείς. Ναι, έχεις δίκιο. Μάλλον υπερβάλλω.

Πάλι καπνίζεις; Μα σου κάνει κακό. Ο καπνός μπερδεύεται με τις σκέψεις σου και τις ανακατεύει. Κι ύστερα δεν θυμάσαι ποιους αγαπάς, ποιοι είναι δίπλα σου, ποιοι πρέπει να φύγουν. Και όλο παίρνεις λάθος αποφάσεις, τάχα μου επαναστατικές. Λοιπόν, για το καλό σου στο λέω, σταμάτα να καπνίζεις. Κάθε ρουφηξιά παίρνει άλλο ένα κομμάτι σου μακρυά από δω, μακρυά από μένα και απ' όλους τους άλλους.

Τι παράξενη που είναι η σιωπή σήμερα ε; Κάθε βράδυ, όταν όλοι στο σπίτι κοιμούνται, εγώ βγαίνω έξω στο μπαλκόνι με το απαλό νυχτικό μου, το θυμάσαι; Είναι αυτό που σου άρεσε τόσο πολύ. Που σε κάθε άγγιγμα του χαμογελούσες με τα υπέροχα παιδικά σου μάτια, γεμάτα απορία και θαυμασμό. Αναμνήσεις της δικής μας εποχής, που μύριζε κεράσι και μαύρα τριαντάφυλλα.

Τι έλεγα; Α ναι. Κάθε βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν ανοίγω το παράθυρό μου στην όμορφη σελήνη για το τακτικό ραντεβού μας. Όταν όλοι οι μόνοι άνθρωποι περπατούν στον δρόμο ψιθυρίζοντας χαμένα λόγια, εγώ τραγουδώ για το φεγγάρι και για σένα και για την αγάπη που κάποτε μας φώτισε. Όταν όλοι οι δήθεν χαρούμενοι και ευδιάθετοι άνθρωποι ντύνονται φαιδρά και πίνουν για να διασκεδάσουν, εγώ γελώ με την κατάντια μου και την απουσία σου. Γελώ με ένα τέτοιο δυνατό γέλιο που στο τέλος τρομάζω κι εγώ η ίδια.

Σςςςς.... Μην μιλάς. Άσε με να πω όσα ποτέ μου δεν σου είπα. Ίσως είναι η τελευταία φορά που με βλέπεις. Εδώ, σ' αυτόν τον άγριο κόσμο που μας ένωσε και μας χώρισε τόσο γρήγορα, τόσο απότομα και δυνατά.

Τι είναι αυτά τα χαρτιά που μόλις έκρυψες στο συρτάρι; Ναι, τα είδα, μην μου κάνεις τον ανήξερο. Μπορεί να μην βλέπω πια τόσο καλά, αλλά σε έμαθα και ξέρω τι μου κρύβεις. Σε ένιωσα μέσα μου, σαν δικό μου σώμα, το θυμάσαι; Λοιπόν; Θα με αφήσεις να τα διαβάσω; Οοο...έλα. Μην με κάνεις να σε παρακαλώ όπως τότε. Που ικέτευα να διαβάσω τις σκέψεις σου κι εσύ τις κρατούσες φυλαχτό για το εγώ σου. Μα στο τέλος πάντα έπαιρνα αυτό που ήθελα, γιατί είμαστε ίδιοι και δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Θυμάσαι;

Λοιπόν, δώσ' μου τα γυαλιά που είναι πάνω στο τραπεζάκι.

Χμμ... Τα λόγια σου μαχαίρια που αφήνουν σημάδια στην ψυχή, τόσο εκφραστικά, στο έλεγα τότε, στο λέω και τώρα. Για ποιον μιλάς; Για μένα; 'Η μήπως για σένα; Ξέρεις, συχνά πυκνά, ακόμα μπερδεύω το εγώ μου με το εγώ σου. Γιατί κάποτε το εγώ μου έγινε εμείς και το εγώ σου έγινε πάλι εμείς και μπερδεύτηκαν. Και τώρα πια πώς να τα ξεχωρίσω; Κακό πράγμα η συνήθεια. Ακόμα να εξοικειωθώ με την απουσία σου. Πάντα να πείθω το μυαλό μου ότι υπάρχεις κι εσύ μες την ζωή μου.

Κι έτσι, άθελά μου, νοιάζομαι για δύο.

Εσύ;

Θυμάσαι;

Μα φυσικά...

Πώς να θυμάσαι;...