Η επανένωση

Δυο άγρια βλέμματα δεν ήταν κάτι που ήθελα, όμως αυτό περίμενα να γίνει.
Με μισούσα εκείνη την στιγμή, που έπαιζα θέατρο μπροστά σε ένα τυφλό κοινό.
Η φωνή μου έσπασε, ήθελε να φωνάξει την απόγνωση μου,
όμως σώπασα.
Έκρυψα ένα μελαγχολικό δάκρυ και προχώρησα.
Φόρεσα το ψεύτικο ξεφτισμένο χαμόγελό μου
και απέφευγα την επαφή σου με την ψυχή μου.
Ατένιζα τον δρόμο, που θα έπαιρνε μακρυά το δώρο της ζωής μου.


Μια τσάντα πόσες αναμνήσεις μπορεί να χωρέσει;
Και ένα κουτί πόση αγάπη και συγχώρεση να αντέξει;
Είμαστε ίδιοι και ακόμα να το καταλάβεις.
Στερεότυπα σε παίρνουν μακρυά.
Μα ο πόθος σου για το άγνωστο παραμένει εδώ,
σε μια ματιά, σε ένα άσπρο φόντο με ροζ γράμματα.
Μην προσπαθείς να το διαβάσεις, δεν διαβάζομαι...


Τίποτα δεν ήταν όπως το περίμενα.
Χιλιάδες πρόβες για μια μόνο σκηνή, για μια μόνο παράσταση.
Που όμως πήρε παράταση, χωρίς να το επιδιώξω.
Όχι ότι με πειράζει.
Αλλά να, θέλω μια φορά να κάνω την σκληρή,
να σε απειλήσω με το τόξο μου κι εσύ να τρέμεις από φόβο,
να ξεκινήσουμε έναν πόλεμο, δίκαιο, παθιασμένο.
Γνώριμες φράσεις, χαμόγελα, βλέμματα.
Θέλω να σε πονέσω,
να με χάσεις,
να με ψάξεις,
να με βρεις.

Κι εγώ στο υπόσχομαι, θα είμαι εκεί.
Πάντα θα είμαι εκεί.


Καλή σας νύχτα με δροσερά φιλιά κεράσι. :)