Four Seasons, Part 5 : The last season

Πάλι σ' αυτό το κρύο σοκάκι. Μόνος για μία ακόμα φορά. Με ένα μαχαίρι στο χέρι για να προστατευτεί. Από τι; Ούτε που ξέρει. Κοιτάει γύρω του καχύποπτα, τρέμει. Περιμένει τους θύτες του να εμφανιστούν από στιγμή σε στιγμή. Μπορεί πάλι να τον παρακολουθούν. Μπορεί να αργήσουν να έρθουν για να τον κάνουν να υποφέρει ακόμα πιο πολύ. Το καλοκαιρινό φεγγάρι στάζει δάκρυα και βροχή, τον παγώνει. Τίποτα δεν θυμίζει την Άνοιξη που αγάπησε. Μα βρίσκεται πάλι εκεί, λίγο πριν τον θάνατό του, χωρίς να νοιάζεται για το αν θα σωθεί. Το μόνο που σκέφτεται είναι να σώσει εκείνη. Να σταματήσει τον πόνο του για να γιατρέψει τον δικό της.

Οι άνθρωποι με τα μαύρα εμφανίζονται στην άκρη του στενού. Κρύβει το μαχαίρι στην ζώνη του και τους πλησιάζει. Ο ιδρώτας στάζει στο κορμί του, σκίζει την πλάτη του σαν σουγιάς. Με ένα σουγιά είχαν χαράξει τα ονόματα τους στον βράχο της αγάπης τους. Μα η σφαίρα ήταν πιο δυνατή. Έσπασε τον βράχο σε χίλια κομμάτια. Θα τους χτυπούσε θανάσιμα αυτό το κακό, μα εκείνος την έσπρωξε για να μην πάθει κακό. Και τα σκάγια τρύπησαν το σώμα του. Ο πόνος τον στοιχειώνει.

Του δίνουν το σακουλάκι που τόσο επιθυμεί για να απαλύνει τον πόνο του. Τους δίνει το αντίτιμο. Πάει να φύγει, τον κρατάνε από τον γιακά κ τον χτυπάνε. Πέφτει στο χώμα. Φεύγουν. "Λίλι, σ' αγαπάω, σου είπα. Θα ζήσω για σένα." Σέρνεται μέχρι την άκρη του δρόμου, χώνεται σε μια γωνία. Ανοίγει το σακουλάκι. "Λίλι, συγνώμη."

....

Και ξαφνικά, σαν άγγελος έρχεται εκείνη. Να τον σώσει από την αυτοκαταστροφή του...
"Φύγε Λίλι. Δεν θέλω να με βλέπεις έτσι. Είμαι τόσο μουδιασμένος, τόσο ανήμπορος να σου δείξω την αγάπη που σου έταξα. Κι όμως την νιώθω. Πάντα θα την νιώθω."
Σαν άγγελος ήρθε και σαν άγγελος έφυγε. Ούτε που το κατάλαβε  πώς έφυγε.

Εδώ που τα λέμε, μάλλον ήταν παραίσθηση. Δεν ήρθε στ' αλήθεια.
Αφού έχει φύγει εδώ και πολύ καιρό.

"Λίλι, σ' αγαπάω ακόμα. Αντίο."