Στοιχεία

Ένα αρρωστιάρικο κίτρινο φως χτυπάει το πρόσωπό του και τον τυφλώνει. Τα μάτια του βουρκώνουν. Απ' το δυνατό φως; Απ' την απώλεια; Δεν ξέρει. Προσπαθεί να σκεφτεί, να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, αλλά του είναι αδύνατον. Το μυαλό του κάνει διάφορες περίεργες σκέψεις εδώ και ώρα. Η καρδιά του χτυπά δυνατά, φοβάται τις αποφάσεις που θα πάρει η λογική του. "Όχι, δεν πρέπει", ψιθυρίζει. "Πρέπει να συνεχίσεις να πολεμάς. Δεν πρέπει να εγκαταλείψεις όσα έχτισες μέχρι τώρα." Μάταιη προσπάθεια των λιγοστών καλών συναισθημάτων που του έχουν μείνει. Το μυαλό του θα διατάξει το σώμα, το σώμα θα υποκούσει, η καρδιά θα πονέσει. Όπως πάντα, άλλωστε. Το έχει συνηθίσει πια.

Ξαφνικά, σαν να ξυπνά από λήθαργο, τινάζεται ολόκληρος. Κοιτάει δεξιά κι αριστερά στο κακόφημο σοκάκι. Πώς έφτασε μέχρι εδώ; Όλα για την αγάπη, αυτό σκεφτόταν. Μόνο που η αγάπη αυτή δεν υπάρχει τώρα, δεν μπορεί να βασιστεί στην δύναμή της. Γι' αυτό βρίσκεται εδώ, μακρυά απ' όλα, για να ξεχάσει και να ξεχαστεί.

Ακούει μια μηχανή να φρενάρει απότομα στο τέλος του δρόμου. Τα μάτια του, που μόλις αρχίζουν να συνηθίζουν στο σκοτάδι, διακρίνουν και ένα αυτοκίνητο ύποπτο, με φιμέ τζάμια, σταματημένο εδώ κι ώρα στο στενό. Διαισθάνεται τον κίνδυνο και, υπακούοντας στα ζωώδη ένστικτά του, τρέχει να σωθεί. Οι δύο νεαροί αρχίζουν να τον κυνηγούν. Τα πόδια του δεν τον βοηθούν, τον δυσκολεύουν να ξεφύγει. Νιώθει μια γροθιά στην πλάτη του και σωριάζεται κάτω.

"Παραδίνομαι", λέει στον εαυτό του. " Έτσι κι αλλιώς θα το έκανα. Λίλι, σ' αγαπάω ακόμα. Αντίο."
Και το σώμα του αφήνεται να δεχτεί τα σκληρά χτυπήματα των επιλογών του.

"Λίλι, σ' αγαπάω ακόμα. Αντίο."