Four Seasons, Part 2 : Spring
Ταλαιπωρημένος πλέον από τον παγετό του Χειμώνα του, κ ενώ πίστευε ότι θα έμενε για πάντα μόνος να μαζεύει το νήμα της ζωής του, εμφανίστηκε Εκείνη. Η Άνοιξη μπήκε θριαμβευτικά, έκανε αισθητή την παρουσία της. Τα λουλούδια άνθισαν αλλά ο Μ. ήταν τόσο τυφλωμένος από τα πάθη του που ούτε καν τα πρόσεξε. Ωστόσο, ένιωθε την ζεστασιά του ήλιου που άθελά του τον αγκάλιαζε.
Η παγωμένη ψυχή του βρήκε διέξοδο στο πέταγμα χιλιάδων πεταλούδων που πλημμύρισαν την σκέψη του. Ένας νέος έρωτας, δυνατός, ενθουσιώδης, πραγματικός, φώναζε. Του φώναζε να τον ακολουθήσει. Είχε αμφιβολίες. Μήπως είχε παραισθήσεις; Μήπως η Λ. ήταν μόνο μια ιδανική κοπέλα στην φαντασία του; Μήπως ήταν η άμυνα του οργανισμού του ενάντια στην απόρριψη;
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Μα... Έμοιαζε τόσο αληθινή.
Άρχισαν να κάνουν παρέα, να μιλάνε για τα πάντα, να της λέει τις σκέψεις του, τους φόβους, τα όνειρά του. Κάθε βράδυ, μόλις έλεγαν καληνύχτα, ξάπλωνε στο κρεβάτι του και αναρωτιόταν μήπως ανοιγόταν πολύ, μήπως δεν θα έπρεπε. Δεν ήθελε να ξαναπληγωθεί τώρα που μόλις είχε αρχίσει να ξεπερνά την παλιά του αγάπη. Κι όμως, οι αμφιβολίες του εξαφανίζονταν όταν συναντούσε την Λ., η ψυχή του ηρεμούσε και ένιωθε για πρώτη φορά ελεύθερος. Δεν χρειαζόταν να υποκριθεί κάτι που δεν ήταν, ήταν απλά ο εαυτός του.
Έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, απρόσμενα, ήρθε η Άνοιξη και εγκαταστάθηκε στην καρδιά του. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, τα φύλλα, κιτρινιασμένα και άρρωστα, άφηναν την θέση τους σε απογόνους. Και στον κόσμο του Μ. μόλις που άνθιζαν οι κερασιές, για να μεθύσουν με κρασί και έρωτα.
(Συνεχίζεται...)
Η παγωμένη ψυχή του βρήκε διέξοδο στο πέταγμα χιλιάδων πεταλούδων που πλημμύρισαν την σκέψη του. Ένας νέος έρωτας, δυνατός, ενθουσιώδης, πραγματικός, φώναζε. Του φώναζε να τον ακολουθήσει. Είχε αμφιβολίες. Μήπως είχε παραισθήσεις; Μήπως η Λ. ήταν μόνο μια ιδανική κοπέλα στην φαντασία του; Μήπως ήταν η άμυνα του οργανισμού του ενάντια στην απόρριψη;
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Μα... Έμοιαζε τόσο αληθινή.
Άρχισαν να κάνουν παρέα, να μιλάνε για τα πάντα, να της λέει τις σκέψεις του, τους φόβους, τα όνειρά του. Κάθε βράδυ, μόλις έλεγαν καληνύχτα, ξάπλωνε στο κρεβάτι του και αναρωτιόταν μήπως ανοιγόταν πολύ, μήπως δεν θα έπρεπε. Δεν ήθελε να ξαναπληγωθεί τώρα που μόλις είχε αρχίσει να ξεπερνά την παλιά του αγάπη. Κι όμως, οι αμφιβολίες του εξαφανίζονταν όταν συναντούσε την Λ., η ψυχή του ηρεμούσε και ένιωθε για πρώτη φορά ελεύθερος. Δεν χρειαζόταν να υποκριθεί κάτι που δεν ήταν, ήταν απλά ο εαυτός του.
Έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, απρόσμενα, ήρθε η Άνοιξη και εγκαταστάθηκε στην καρδιά του. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, τα φύλλα, κιτρινιασμένα και άρρωστα, άφηναν την θέση τους σε απογόνους. Και στον κόσμο του Μ. μόλις που άνθιζαν οι κερασιές, για να μεθύσουν με κρασί και έρωτα.
(Συνεχίζεται...)
Σχόλια