Four Seasons, Part 1 : Winter
Ήταν μόλις 17 και ήδη είχε βιώσει την οδύνη της απώλειας, τον πόνο ενός υπέροχα ανεκπλήρωτου έρωτα με κάποια που βρισκόταν τόσο κοντά του που θα μπορούσε να ακούσει την ανάσα του αν ήθελε. Μα ήταν κι εκείνη τόσο απορροφημένη από την αγάπη, που δεν έδωσε σημασία στους χτύπους της καρδιάς του. "Η φιλία που μας ενώνει είναι πιο σημαντική από το ανόητο καπρίτσιο σου", ήθελε να του πει. Τον απέφευγε, δεν του μιλούσε πλέον όπως παλιά, χάθηκαν. Τον εγκατέλειψε πριν καν τον αποκτήσει.
Κι ο Μ. ένιωσε σιγά σιγά να πεθαίνει. Κάτι τρεμόπαιζε μέσα στην ψυχή του. Δεν ήθελε να σβήσει τα συναισθήματά του για αυτή την κοπέλα. Έμεινε εκεί, να υπομένει τις αντιδράσεις της, να αγνοεί το ότι τον έδιωχνε με το βλέμμα της. Έμεινε εκεί, απλά για να την βλέπει να υπάρχει.
Κι ο καιρός περνούσε, η δύσκολη περίοδος συνεχιζόταν και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει την πτώση. Ένιωθε κάτι δυνατό, κάτι που θα μπορούσε να το ικανοποιήσει μόνο αν το έθαβε. Έτσι άλλωστε του έλεγαν όλοι. Μα ο Μ. δεν άκουγε κανέναν, ήθελε να ζήσει τον ανεκπλήρωτο έρωτα με όλη του την δύναμη και να υποστεί στο τέλος όλες τις συνέπειες.
Το καλοκαίρι δεν άργησε να έρθει. Κύμα ανανέωσης για όλους εκτός από εκείνον. Δεν άφηνε τον εαυτό του να ζήσει τίποτα από την ζεστασιά της γης, την δροσιά της θάλασσας. Η λύτρωση δεν ερχόταν. Πόσες φορές έπνιξε τον πόνο του σε ένα ποτό, γελώντας ειρωνικά με τον καινούργιο του εαυτό, κλαίγοντας γοερά με την καινούργια του κατάντια.
Αφέθηκε στην αδράνεια, προσπερνώντας αδιάφορους έρωτες και δυνατές φιλίες. Έμενε εκεί, μόνος του, να θρηνεί την αγάπη που δεν πρόλαβε να έχει, να προσπαθεί να ξεχάσει τα μάτια και την φωνή της, να λέει ψέματα σε φίλους ότι ήταν καλά.
Ψεύτικα χαμόγελα και ακόμα πιο αληθινά δάκρυα.
Για μια εποχή που μόνο με καλοκαίρι δεν έμοιαζε.
Ένας Χειμώνας μέσα στον καύσωνα της κόλασης που ζούσε.
(Συνεχίζεται...)
Κι ο Μ. ένιωσε σιγά σιγά να πεθαίνει. Κάτι τρεμόπαιζε μέσα στην ψυχή του. Δεν ήθελε να σβήσει τα συναισθήματά του για αυτή την κοπέλα. Έμεινε εκεί, να υπομένει τις αντιδράσεις της, να αγνοεί το ότι τον έδιωχνε με το βλέμμα της. Έμεινε εκεί, απλά για να την βλέπει να υπάρχει.
Κι ο καιρός περνούσε, η δύσκολη περίοδος συνεχιζόταν και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει την πτώση. Ένιωθε κάτι δυνατό, κάτι που θα μπορούσε να το ικανοποιήσει μόνο αν το έθαβε. Έτσι άλλωστε του έλεγαν όλοι. Μα ο Μ. δεν άκουγε κανέναν, ήθελε να ζήσει τον ανεκπλήρωτο έρωτα με όλη του την δύναμη και να υποστεί στο τέλος όλες τις συνέπειες.
Το καλοκαίρι δεν άργησε να έρθει. Κύμα ανανέωσης για όλους εκτός από εκείνον. Δεν άφηνε τον εαυτό του να ζήσει τίποτα από την ζεστασιά της γης, την δροσιά της θάλασσας. Η λύτρωση δεν ερχόταν. Πόσες φορές έπνιξε τον πόνο του σε ένα ποτό, γελώντας ειρωνικά με τον καινούργιο του εαυτό, κλαίγοντας γοερά με την καινούργια του κατάντια.
Αφέθηκε στην αδράνεια, προσπερνώντας αδιάφορους έρωτες και δυνατές φιλίες. Έμενε εκεί, μόνος του, να θρηνεί την αγάπη που δεν πρόλαβε να έχει, να προσπαθεί να ξεχάσει τα μάτια και την φωνή της, να λέει ψέματα σε φίλους ότι ήταν καλά.
Ψεύτικα χαμόγελα και ακόμα πιο αληθινά δάκρυα.
Για μια εποχή που μόνο με καλοκαίρι δεν έμοιαζε.
Ένας Χειμώνας μέσα στον καύσωνα της κόλασης που ζούσε.
(Συνεχίζεται...)
Σχόλια