Τα δικά μου χίλια πρόσωπα

Καλησπέρα. Ναι, πάλι εδώ. Και πάλι μόνη. Μου λείπουν πολλά πράγματα. Κυρίως αυτά που είχα και έχασα. Συχνά πυκνά, αναρωτιέμαι τι συνέβη και χάθηκαν όλες οι ωραίες στιγμές, όλοι οι πολύτιμοι άνθρωποι από την ζωή μου. Μήπως το λάθος ήταν δικό μου; Μήπως τελικά φταίω περισσότερο απ' όσο φαντάζομαι; Κι αν θέλω να φέρω όλα αυτά πίσω, τότε θα γίνει δεκτή η συγνώμη μου;

Κάθε άνθρωπος που περνά από την ζωή μου με βλέπει και κάτι διαφορετικό από μένα. Ανάλογα με την συμπεριφορά και τον χαρακτήρα του, του αποκαλύπτω ότι θεωρώ απαραίτητο να ξέρει για μένα. Όχι, δεν υποκρίνομαι, δεν θα το έλεγα. Απλά, έχω πολλά πρόσωπα. Είναι μια μορφή αυτοάμυνας, ένα είδος προσωπικής προστασίας γιατί πάντα οι άνθρωποι φεύγουν. Και ΠΑΝΤΑ παίρνουν μαζί τους ένα κομμάτι από σένα, από μένα, από τον καθένα μας. Και αυτό γίνεται μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι στέκεσαι άδειος μπροστά στο πλήθος, μόνος, ανίκανος να δώσεις το οτιδήποτε γιατί πολύ απλά δεν έχει απομείνει τίποτα να δώσεις.

Και τότε, κάτι τέτοιες μίζερες μοναχικές στιγμές, που είσαι βυθισμένος στο εγώ σου, τα μαλλιά σου είναι μπερδεμένα και άλουστα και η ανάσα σου μυρίζει τσιγάρο και ποτό, κάτι τέτοια βράδια λοιπόν, συνειδητοποιείς ότι πρέπει να αλλάξεις. Πρέπει κάτι να κάνεις, με κάτι να γεμίζεις, σε κάτι να βασιστείς. Προχώρα.

Καληνύχτα.