...Μ' ακούς;;

Φωνάζω. Αλλά όχι, δεν με ακούς. Δεν με ακούει κανείς. Μιλάω αλλά είναι σαν να σωπαίνω.
Το στήθος μου βράζει από τα ουρλιαχτά. Πάει να σπάσει. Πονάω.
Η φωνή σου στοιχειώνει το είναι μου, έστω κι αν δεν είσαι εδώ πια.
Ζαλίζομαι. Κλείνω τα μάτια μου για να ηρεμήσω.
...
Καμία αλλάγη. Πεισματικά, τα ανοίγω. Μα, για κοίτα.
Υπάρχει ένας καθρέπτης εκεί πίσω κρυμμένος. Στέκομαι μπροστά του.
...
Οοο...Πάλι αυτές οι φωνές. Η έντασή τους με πληγώνει.
Πιάνω το στομάχι μου, πέφτω κάτω. Διπλωμένη στα δύο από τον πόνο..
Κοιτάω τον καθρέπτη. Δεν δείχνει εμένα πια.
Συνεχίζει να δείχνει μια χαμογελαστή, ταπεινή, άχαρη κοπέλα που κοιτάξει ποιος ξέρει τι...
...
Α,ναι, την ξέχασα. Είναι η μάσκα μου.