15.12.2010, 18.23

Αυτό το έγραψα καθώς περίμενα τον θείο μου να έρθει να με πάρει από το λιμάνι για να με πάει να πάρω δωράκι για τον Λευτέρη μου, που γιόρταζε <3

-----------


Περιμένω τον θείο μου στο λιμάνι. Εγώ κι άλλοι 4 άνθρωποι. Ερημιά.
Μόλις ήρθε το καραβάκι.

Είναι ένα μουντό κρύο απόγευμα Τετάρτης.

Τα πόδια μου είναι παγωμένα κι η μύτη μου στάζει αργά και βασανιστικά,
τόσο βασανιστικά που εύχομαι να κοκκαλώσει για να μην στάζει πια.
Τρέμω από τον άνεμο που φυσάει ανάμεσα στα δάκτυλα, στα πόδια, στον λαιμό μου.
Τις τελευταίες μέρες νιώθω ότι δεν υπάρχω, δεν αισθάνομαι, δεν ζω.
Μέρα με την μέρα, γίνομαι πιο αδρανής και μου διασμένη μέσα στον κόσμο.

Αποστασιοποιούμαι εύκολα,δεν λέω...
Αλλά τώρα πια έχω αρχίσει να μην νιώθω τίποτα, να είμαι αναίσθητη.
Απ' την μια, αυτό είναι καλό.
Δεν μπορώ να πληγωθώ, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ για τίποτα απ' την στιγμή που δεν αφήνω να με πλησιάσει κανείς.

Αλλά μήπως γίνομαι παράλληλα εύθραυστη κι έτσι δίνω στους άλλους την δυνατότητα να με σπάσουν πιο εύκολα;


εδιτ : Το έγραψα στις σημειώσεις στο κινητό μου και τα χέρια μου είχαν κρυσταλλώσει! :D