Fighting numbness

Λατρεύω να είμαι μαζί σου Να γελάμε με κρύα αστεία Να περπατάμε χέρι χέρι στην παραλία χειμωνιάτικα Να κάνει κρύο κι όμως να μην αποφασίζουμε να μπούμε σε κάποιο καφέ Να σου κρατάω το χέρι Να μου κρατάς το χέρι Να χαιρετάς άλλες κοπέλες κι όμως να κοιτάς μόνο εμένα Λατρεύω τον τρόπο που επεξεργάζεσαι αυτά που λέω Και με φιλάς σαν να είμαι η γυναίκα της ζωής σου Σε λατρεύω όπως είσαι Σε λατρεύω όταν γελάς Όταν χαϊδεύεις τα μαλλιά μου Όταν μυρίζω το άρωμά σου Όταν λες το όνομά μου Κι όταν τρώμε μαζί πρωινό στο κρεβάτι Λατρεύω να σ' αγαπώ κι όμως να ζηλεύεις Να σε φιλάω κι εσύ να μ' αποφεύγεις Να μαλώνουμε κι αμέσως να με αγκαλιάζεις Να μου λες σ'αγαπάω την ώρα που ανοίγω τα μάτια μου Μα πιο πολύ λατρεύω τον τρόπο που πιστεύω πως δεν θα υπάρξεις ποτέ...:/ 29/11/2012

Αυτή η σειρήνα με πνίγει, πάντα με έπνιγε. Μόλις ακούσω την τρελή της μελωδία θολώνει το μυαλό μου, με πιάνει ταχυκαρδία και τα χέρια μου ιδρώνουν. Είναι σαν να το βλέπω να καίγεται μπροστά μου, σαν να είναι δυο μέτρα μακρυά και να πλησιάζει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα, να κάθομαι και να το κοιτάω να γίνεται στάχτη και τα χέρια μου να είναι δεμένα. Και αν με πιάσουν οι τύψεις, τότε βουρκώνω πριν καν το καταλάβω. Δεν ξέρω πώς δημιουργήθηκε όλη αυτή η φοβία για τις φωτιές. Ίσως είναι επειδή από μικρή είχα έντονες και δυσάρεστες εμπειρίες. Έμενα μαζί με την οικογένειά μου σε ένα σπίτι στο λόφο. Υπήρχαν πολλά σπίτια τριγύρω, παρ' όλα αυτά η περιοχή χαρακτηριζόταν δασική. Λίγο πιο κάτω υπήρχαν χωράφια, άλλοτε καλλιεργημένα, και δέντρα, πολλά δέντρα.  Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της φωτιάς στο μυαλό μου. Αυτή την σκηνή που βρίσκεσαι στην αυλή του σπιτιού σου και 500 μέτρα πιο μακρυά καίγονται τα πάντα. Και βλέπεις τους γονείς σου να τρέχουν, να καλού

Είναι σαν να βρίσκομαι μπροστά από έναν καθρέπτη. Βλέπω εσένα, τον άλλο μου εαυτό. Ναι, εσένα, που σε ανακάλυψα πριν 8 χρόνια τυχαία, ή όχι τόσο τυχαία τελικά. Φοράς κάτι απλό, μαύρο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω σου. Μισείς την εμφάνισή σου, θα σκότωνες για να τα αλλάξεις όλα και να ζήσεις την ζωή κάποιας άλλης, πιο ''όμορφης'' από σένα, πιο θαρραλέας. Όλα αυτά τα χρόνια, σε βλέπω να μου χαμογελάς χαιρέκακα και να μου ρίχνεις το βλέμμα . Και παρ' όλα αυτά σε αγαπούσα και σε δεχόμουν με τα καλά και τα κακά σου. Σε φρόντιζα και δεν με ένοιαζε που ο καθρέπτης ήταν θαμπός. Μόνο που με θολό το παράθυρό μας, σε έβλεπα έτσι όπως ήθελα, ή έτσι όπως ήθελες εσύ να σε βλέπω. Μέχρι που έφυγες, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τον λόγο που σταμάτησα να σε βλέπω. Ίσως ήταν μια παραίσθηση τελικά όλη η σχέση μας, ίσως να τα φαντάστηκα όλα. Βλέπεις, οι μόνες εξηγήσεις που μπορώ αν δώσω είναι παράλογες. Γιατί δεν είναι λογικό να με αφήσεις τ

Εσύ Αυτός που ήξερα. Αυτός που αγαπούσα. Αυτός που μάλωσα μαζί του. Αυτός που με παρηγόρησε για τα χαμένα όνειρά μου. Αυτός που σκούπισε τα δάκρυα μακρυά από το πρόσωπό μου. Αυτός που ήθελε πάντα το καλό μου, έστω κι αν εγώ δεν το ήθελα. Αυτός που μίσησα πιο πολύ από τον καθένα. Αυτός που θα έκανε τα πάντα για μένα. Αυτός που μου λείπει τώρα. Αυτή που με συμβούλεψε. Αυτή που ήταν μαζί μου στις καλύτερες στιγμές μου. Και στις χειρότερες πάλι αυτή. Αυτή που μου κρατούσε το χέρι όταν πόνεσα. Αυτή που πλήγωσα. Αυτή που σημαίνει τα πάντα για μένα. Κι εκείνοι εκεί. Δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν. Εκείνοι που γελούσαν σιωπηλά. Εκείνοι πάντα μιλούσαν για μένα σαν παιδί τους. Εκείνοι που με πρόσεξαν, όταν εσύ δεν μπορούσες. Εκείνοι που αγνόησα, παρόλο που είχαν δίκιο. Όλοι μαζί. Εκτός από σένα. -Μην γελιέσαι, δεν είναι για σένα αυτό.- Ποτέ ξανά εσύ. Αυτοί από δω και πέρα.

Έχω διάβασμα, αλλά έχω ανάγκη να γράψω. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Ήταν από αυτές τις περιόδους που ένα απλό ποστ δεν σε βοηθά ούτε στο ελάχιστο να ξεπεράσεις αυτά που έχεις. Και από το να γράφω αρλούμπες και καταθλιπτικά ψευτο-ποιήματα, αποφάσισα να μην γράψω καθόλου. Κοιτούσα μόνο τα παλιά κείμενα μου και κατάλαβα πόσο σάπια και ανούσια είναι. Τόση απελπισία γιατί? Καθόμαστε και στεναχωριόμαστε για άτομα που δεν μας αξίζουν, νευριάζουμε για κακές συμπεριφορές, γράφουμε λόγια που δεν τα πιστεύουμε γιατί ξέρουμε ότι θα τα διαβάσει αυτός που τον αφορούν και θα πονέσει. Μαλακίες. Απείχα έναν μήνα, όχι μόνο από τα ποστ μου αλλά και από όλο τον μπλογκόκοσμο. Σιγά σιγά αρχίζω να καλύπτω τα κενά, διαβάζω σταδιακά τι έχετε γράψει και σχολιάζω, άλλες φορές φανερά και άλλες μόνο από μέσα μου. Κάποια στιγμή θα σας φτάσω, μην μου ανησυχείτε. Προς το παρόν, τρέξτε εσείς να προλάβετε την ευτυχία σας και αφήστε να περπατάω. Γιατί ξέρετε, δεν είμαι έτοιμη να την υποδεχτώ ακόμα. Θέλω να βάλω

Είναι αργά, πολύ αργά, αλλά θέλω να κάνω ένα ποστ. Λείπω εδώ και καιρό και έχω χάσει επαφή και με τα μπλογκς που παρακολουθώ αλλά θα την βρω την άκρη. Μου έπεσαν βλέπεις πολλά μαζί και πόσα να αντέξω η καημένη. Σκοπεύω να επανορθώσω σιγά σιγά. Δείξτε και λίγη κατανόηση όμως, για την εξεταστική που έρχεται.  Αφορμή για να γράψω ήταν η άποψη ενός φίλου μου για τον τρόπο που γράφω. Ότι δηλαδή είναι πολύ καυστικός, αν και εδώ δεν έχω δείξει κάτι τέτοιο, μόνο να κλαψουρίζω ξέρω. Τέλος πάντων, απείχα που λέτε από αυτού του είδους τις ημερολογιακές εξομολογήσεις γιατί δεν ένιωθα να με γεμίζουν. Ξέρεις, είναι σαν να θες να ξεφύγεις από αυτά που ζεις και κάνεις μέχρι τώρα και να κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό. Να ανοίξεις μια καινούργια σελίδα. Για να μην σας πω, να σκίσεις τις προηγούμενες. Είναι που έχει τελειώσει ένα κεφάλαιο στην ζωή σου και θες να πας παρακάτω, το έχεις ανάγκη. Και είσαι με το ένα πόδι στην πόρτα. Και φεύγεις. Κλείνεις την πόρτα στα μούτρα του άλλου και απλά φεύγε