Κανέλα

Είναι σαν να βρίσκομαι μπροστά από έναν καθρέπτη. Βλέπω εσένα, τον άλλο μου εαυτό. Ναι, εσένα, που σε ανακάλυψα πριν 8 χρόνια τυχαία, ή όχι τόσο τυχαία τελικά. Φοράς κάτι απλό, μαύρο, χωρίς πολλές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να τραβήξουν τα βλέμματα πάνω σου. Μισείς την εμφάνισή σου, θα σκότωνες για να τα αλλάξεις όλα και να ζήσεις την ζωή κάποιας άλλης, πιο ''όμορφης'' από σένα, πιο θαρραλέας. Όλα αυτά τα χρόνια, σε βλέπω να μου χαμογελάς χαιρέκακα και να μου ρίχνεις το βλέμμα. Και παρ' όλα αυτά σε αγαπούσα και σε δεχόμουν με τα καλά και τα κακά σου. Σε φρόντιζα και δεν με ένοιαζε που ο καθρέπτης ήταν θαμπός. Μόνο που με θολό το παράθυρό μας, σε έβλεπα έτσι όπως ήθελα, ή έτσι όπως ήθελες εσύ να σε βλέπω.

Μέχρι που έφυγες, δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα τον λόγο που σταμάτησα να σε βλέπω. Ίσως ήταν μια παραίσθηση τελικά όλη η σχέση μας, ίσως να τα φαντάστηκα όλα. Βλέπεις, οι μόνες εξηγήσεις που μπορώ αν δώσω είναι παράλογες. Γιατί δεν είναι λογικό να με αφήσεις τόσο εύκολα, μετά απ' όλα όσα περάσαμε μαζί. Θα ορκιζόμουν ότι θα είμαστε για πάντα μαζί, θα ζούμε μαζί, θα αναπνέουμε μαζί. Αλλά όχι τώρα. Όχι μετά από εκείνη την ημέρα...

Έφυγες λοιπόν και το μόνο που άφησες πίσω σου ήταν τα άγαρμπα δάκτυλά σου καθώς προσπαθούσες να βγεις από τον καθρέπτη. Και εμένα πίσω, να τα καθαρίσω, να σβήσω τα σημάδια, να μην τα βλέπω και σε θυμάμαι και σε σκέφτομαι και μου λείπεις. Μα μου έλειπες, πώς να το αρνηθώ? Πώς να αρνηθώ ότι έμεινα μόνη μου να κοιτάω μια τους τέσσερις τοίχους, μια τον καθρέπτη μήπως τύχει κ γυρίσεις κ σου φανεί σκληρό το γυαλί. Μάταια.

Όταν καθάρισα λοιπόν, είδα 3 θολές φιγούρες που μου χαμογελούσαν και κρατούσαν η μία το χέρι της άλλης. Ήταν όμως τόσο μακρυά κι ήμουν τόσο χαμένη που δεν μπορούσα να διακρίνω ποιοι ήταν αυτοί που με χαιρετούσαν κι έρχονταν προς το μέρος μου. Έδειχναν ευτυχισμένοι πάντως και αυτό μου έδωσε δύναμη.

Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω ποιοι ήταν, μια αιωνιότητα μου φάνηκε. Στην μέση ένα μικρό φοβισμένο κορίτσι με κοιτούσε στα μάτια κ νόμιζα ότι σκάλιζε την ψυχή μου. Δίπλα της, 2 αντρικές σιλουέτες, φύλακες άγγελοι έδειχναν σε μένα. Είναι δύσκολο να μιλήσω ξέροντας ότι κάποια στιγμή αυτό θα διαβαστεί απ' τους αγγέλους μου. Όμως δεν μπορώ να μην το κάνω. Ήταν που λες και οι δύο ψηλοί και μελαχρινοί, με γλυκά πρόσωπα που η τελειότητά τους μπορεί να σε πονούσε. Τους είδες εσύ πρώτη, τους είδες να έρχονται. Δεν είπες τίποτα, μάλλον φοβήθηκες, ούτε και ξέρω τι. Δεν ήρθαν για να σε αντικαταστήσουν, τους ανάγκασες να το κάνουν όταν έφυγες.

Τώρα τους βλέπω καθαρά. Έχουν την ίδια γλυκύτητα στο βλέμμα, όπως ονειρευόμουν. Μυρίζουν κανέλα, ποιος θα το φανταζόταν. Ποτέ δεν το πίστευα ότι θα ξυπνούσα μια μέρα και θα ένιωθα τέτοια μεγάλη ανάγκη να κοιτάξω τον καθρέπτη, να τους δω εκεί. Κι όμως, τους κοίταξα, τους θαύμασα, τους έβαλα στην καρδιά μου. Και ακόμα τους κρατώ. Τολμώ να ομολογήσω ότι σχεδόν τους αγάπησα, με μία αγάπη όχι από εκείνες τις ψεύτικες, όχι. Με μια αγάπη φίνα, την ακριβότερη απ' όλες.

Και μυρίζουν μήλο και κανέλα, μ' ακούς;