Είναι αργά, πολύ αργά, αλλά θέλω να κάνω ένα ποστ. Λείπω εδώ και καιρό και έχω χάσει επαφή και με τα μπλογκς που παρακολουθώ αλλά θα την βρω την άκρη. Μου έπεσαν βλέπεις πολλά μαζί και πόσα να αντέξω η καημένη. Σκοπεύω να επανορθώσω σιγά σιγά. Δείξτε και λίγη κατανόηση όμως, για την εξεταστική που έρχεται.
Αφορμή για να γράψω ήταν η άποψη ενός φίλου μου για τον τρόπο που γράφω. Ότι δηλαδή είναι πολύ καυστικός, αν και εδώ δεν έχω δείξει κάτι τέτοιο, μόνο να κλαψουρίζω ξέρω. Τέλος πάντων, απείχα που λέτε από αυτού του είδους τις ημερολογιακές εξομολογήσεις γιατί δεν ένιωθα να με γεμίζουν. Ξέρεις, είναι σαν να θες να ξεφύγεις από αυτά που ζεις και κάνεις μέχρι τώρα και να κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό. Να ανοίξεις μια καινούργια σελίδα. Για να μην σας πω, να σκίσεις τις προηγούμενες.
Είναι που έχει τελειώσει ένα κεφάλαιο στην ζωή σου και θες να πας παρακάτω, το έχεις ανάγκη. Και είσαι με το ένα πόδι στην πόρτα. Και φεύγεις. Κλείνεις την πόρτα στα μούτρα του άλλου και απλά φεύγεις. Και έρχεσαι εδώ. Θες κάτι να γράψεις. Ξέρεις πως θα το διαβάσει. Ανοίγεις την φόρμα ανάρτησης, προσπαθείς να σκεφτείς έναν τίτλο που να πονέσει τον άλλο, κάτι ειρωνικό. Όχι, τίποτα. Κενό σου λέω. Μα πώς;
Ένας πανικός σε πιάνει πάντως εκείνη την ώρα. Στο λέω γιατί το έζησα και δεν ήξερα τι να κάνω. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι με εγκατέλειψε μια για πάντα η έμπνευσή μου. Έκλεισα το παράθυρο για να μην το σκέφτομαι άλλο.
Σχόλια