Blog Therapy No. 1 - Flames to Dust

Αυτή η σειρήνα με πνίγει, πάντα με έπνιγε. Μόλις ακούσω την τρελή της μελωδία θολώνει το μυαλό μου, με πιάνει ταχυκαρδία και τα χέρια μου ιδρώνουν. Είναι σαν να το βλέπω να καίγεται μπροστά μου, σαν να είναι δυο μέτρα μακρυά και να πλησιάζει κι εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα, να κάθομαι και να το κοιτάω να γίνεται στάχτη και τα χέρια μου να είναι δεμένα. Και αν με πιάσουν οι τύψεις, τότε βουρκώνω πριν καν το καταλάβω.

Δεν ξέρω πώς δημιουργήθηκε όλη αυτή η φοβία για τις φωτιές. Ίσως είναι επειδή από μικρή είχα έντονες και δυσάρεστες εμπειρίες. Έμενα μαζί με την οικογένειά μου σε ένα σπίτι στο λόφο. Υπήρχαν πολλά σπίτια τριγύρω, παρ' όλα αυτά η περιοχή χαρακτηριζόταν δασική. Λίγο πιο κάτω υπήρχαν χωράφια, άλλοτε καλλιεργημένα, και δέντρα, πολλά δέντρα. 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της φωτιάς στο μυαλό μου. Αυτή την σκηνή που βρίσκεσαι στην αυλή του σπιτιού σου και 500 μέτρα πιο μακρυά καίγονται τα πάντα. Και βλέπεις τους γονείς σου να τρέχουν, να καλούν την πυροσβεστική, να βρέχουν την αυλή με νερό, να μαζεύουν λίγα πράγματα, να βγάζουν το αυτοκίνητο από το γκαράζ. Κι εσύ εκεί, κολλημένη πίσω από την ασφάλεια της μάντρας, να παρακολουθείς αυτό τον κόκκινο διάολο να τρώει ότι βρεθεί μπροστά του. 

Αυτή η ιστορία, κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί συμβαίνει αυτό σε μας. Λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του '08 κατάλαβα ότι η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη και ότι υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται να βάζουν φωτιές. Γιατί είναι πολύ διασκεδαστικό το θέαμα ενός καμένου σπιτιού ή μιας καρβουνιασμένης δασικής έκτασης. Γιατί το συμφέρον σου, ανθρωπίσκε, το βάζεις πάνω από το περιβάλλον που σε φιλοξενεί, πάνω από το οξυγόνο που χάνεται, πάνω από την υγεία όλων μας. 

Και κάπως έτσι πέρασα όλα τα παιδικά και εφηβικά καλοκαίρια μου με τον φόβο μήπως ξεσπάσει καμιά φωτιά και κάψει σπίτια αθώων ανθρώπων. Ακούγοντας τον ήχο της σειρήνας που τρυπούσε το μυαλό μου. Βλέποντας τους καπνούς να πνίγουν την ατμόσφαιρα και να καλύπτουν τα σπίτια. 

Λοιπόν, τώρα δεν αναρωτιέμαι πια γιατί δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αναπτήρα, γιατί φοβάμαι να ανάψω τα κεράκια στο δωμάτιό μου, γιατί τρέμω όταν σβήνω την τούρτα και γιατί παθαίνω κρίση πανικού όταν ακούω σειρήνες ασθενοφόρων, περιπολικών ή πυροσβεστικής. Σ' ευχαριστώ παλιομαλάκα εμπρηστή που μου γάμησες έστω και λίγο την ζωή μου. Σ' ευχαριστώ που είσαι τόσο ζώον και ανώμαλος που δεν σε νοιάζει η ζωή των άλλων ανθρώπων. Να πας στο διάολο και να καείς ζωντανός.