Αυτά και άλλα τόσα.

Έχω διάβασμα, αλλά έχω ανάγκη να γράψω. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Ήταν από αυτές τις περιόδους που ένα απλό ποστ δεν σε βοηθά ούτε στο ελάχιστο να ξεπεράσεις αυτά που έχεις. Και από το να γράφω αρλούμπες και καταθλιπτικά ψευτο-ποιήματα, αποφάσισα να μην γράψω καθόλου. Κοιτούσα μόνο τα παλιά κείμενα μου και κατάλαβα πόσο σάπια και ανούσια είναι. Τόση απελπισία γιατί? Καθόμαστε και στεναχωριόμαστε για άτομα που δεν μας αξίζουν, νευριάζουμε για κακές συμπεριφορές, γράφουμε λόγια που δεν τα πιστεύουμε γιατί ξέρουμε ότι θα τα διαβάσει αυτός που τον αφορούν και θα πονέσει. Μαλακίες.

Απείχα έναν μήνα, όχι μόνο από τα ποστ μου αλλά και από όλο τον μπλογκόκοσμο. Σιγά σιγά αρχίζω να καλύπτω τα κενά, διαβάζω σταδιακά τι έχετε γράψει και σχολιάζω, άλλες φορές φανερά και άλλες μόνο από μέσα μου. Κάποια στιγμή θα σας φτάσω, μην μου ανησυχείτε. Προς το παρόν, τρέξτε εσείς να προλάβετε την ευτυχία σας και αφήστε να περπατάω. Γιατί ξέρετε, δεν είμαι έτοιμη να την υποδεχτώ ακόμα. Θέλω να βάλω το καλό, το γιορτινό χαμόγελό μου.

Δεν έχω καταλήξει τι είναι χειρότερο όταν πονάς: να κλαις ή να μην μπορείς να κλάψεις;

Κι αν δεν μπορείς να κλάψεις, είναι επειδή ο πόνος είναι αφόρητος ή επειδή πολύ απλά δεν σε νοιάζει αυτό που έχασες;

Εγώ κάτι έχασα, ή μάλλον κάποιον. Από την ζωή μου, από την καθημερινότητά μου. Κι όμως, δεν στεναχωρήθηκα καθόλου. Ομολογώ πως δεν ξέρω αν πρέπει να τρομάξω ή να χαρώ.

Αλλά είναι και κάποιοι άλλοι, που αν τους χάσω δεν ξέρω τι θα κάνω. Είναι δύσκολο να χάνεις τους ανθρώπους που σε στηρίζουν και τους στηρίζεις. Είναι δύσκολο να μην τους βλέπεις καθόλου από κει που ήταν συνέχεια μαζί σου. Είναι δύσκολο να μην μπορείς να τους μιλήσεις πια και να τους πεις τις σκέψεις σου. Κι είναι ακόμα πιο δύσκολο να ζεις με τον φόβο ότι θα τους χάσεις, από το οτιδήποτε, από το πιο μικρό πράγμα, από ένα ακίνδυνο πέσιμο.

Και στην τελική, η μάνα είναι για να την αγαπάς.