Κάτι σαν θλιβερή επέτειος.

Λένε ότι όταν χάνεις κάποιον άνθρωπο σημαντικό απ' την ζωή σου, βιώνεις την απώλεια σε 5 στάδια. Οι πράξεις του καθενός μας μπορεί να διαφέρουν πολύ από άτομο σε άτομο ανάλογα με την προσωπικότητά του αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτές είναι αποτέλεσμα 5 διαφορετικών συναισθημάτων.

ΑΡΝΗΣΗ

Στην αρχή, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι αυτό το άτομο δεν ανήκει πλέον στην ζωή σου. Αρνείσαι ότι έχει φύγει και πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι ακόμα εκεί. Περνάς από το σπίτι του και κοιτάς προσεκτικά μήπως τον δεις στην αποθηκούλα του να κάνει τα πειράματά του γεμάτος κέφι και χαμόγελα. Λες στις φίλες σου ότι δεν μπορείς να βγείτε γιατί έχεις κανονίσει να πας για ταινία με εκείνον. Τον παίρνεις τηλέφωνο και του στέλνεις "καλημέρα", "καληνύχτα", "σ'αγαπώ". Μα τίποτα. Τα εργαλεία του είναι εκεί που τα άφησε την τελευταία φορά, πάλι μένεις μέσα Σάββατο βράδυ και το τηλέφωνό του είναι πάντα κλειστό. Έτσι σου μένει μόνο ένα "μου λείπεις", καθώς συνειδητοποιείς σιγά σιγά τι συνέβη.

ΘΥΜΟΣ

Μόλις οι κοντινοί σου άνθρωποι καταφέρουν να σε κάνουν να καταλάβεις τι έγινε, ένα κύμα θυμού αναβλύζει από μέσα σου. Ένα ανεξάντλητο γιατί κρέμεται από τα χείλη σου και όσο το σκέφτεσαι τόσο πιο πολύ θυμώνεις. Θυμώνεις με τον φίλο που τον έπεισε να φύγει, με τους γονείς του που τον άφησαν, με τους δικούς σου που κάνουν σαν να μην τους νοιάζει, με εκείνον που δεν πρόσεχε. Σχεδόν μπορείς να τον μισήσεις που έφυγε, που σε άφησε εδώ, που δεν σε πήρε μαζί του, που νόμιζε ότι μπορεί να δαμάσει την φύση, που, που, που...... Εξοργίζεσαι γιατί ήταν άδικο, ο τρόπος, ο χρόνος, το μέρος, ο άνθρωπος. Όλα τόσο άδικα και μίζερα. Ξεσπάς παντού. Ώσπου όλη αυτή η ένταση ξεθυμαίνει, αδειάζεις και το μόνο που έχεις είναι ένα κενό.

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Προσπαθείς να φερθείς πονηρά, να ανταλλάξεις κάτι. Είσαι πρόθυμη να δώσεις το οτιδήποτε για να γυρίσει πίσω. Θα έδινες ότι πολυτιμότερο έχεις για να τα αλλάξεις όλα. Θα άλλαζες κι εσύ η ίδια. Προσεύχεσαι να έχεις μια δεύτερη ευκαιρία, να υπάρξει κάποιος για να στην δώσει. Αρχίζεις να αλλάζεις, δεν προκαλείς τόσο πολύ, είσαι τυπική και υπεύθυνη, σταματάς τις κακές συνήθειες, όλα αυτά που τον πείραζαν, γίνεσαι φαινομενικά καλύτερη.
"Τώρα δώσε μου πίσω τον άνθρωπό μου, σε εκλιπαρώ, γύρνα πίσω.".....

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Συνειδητοποιείς πως οτιδήποτε κάνεις για να πετύχεις αυτό που θες με την διαπραγμάτευση, είναι χαμένη υπόθεση. Δεν γυρίζει πίσω. Και τότε πέφτεις σε κατάθλιψη. Παρατάς την σχολή σου, την δουλειά σου, τον εαυτό σου. Γυρνάς σαν την άδικη κατάρα σε ένα άδειο σπίτι. Μπορεί να κουβαλάς χαρτομάντιλα και τα μάτια σου να είναι κόκκινα από την αϋπνία και τα δάκρυα. Ίσως να ζεις σε ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό και οινόπνευμα. Αλλά μπορεί να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Απλά να κάθεσαι στο κρεβάτι αγκαλιά με τα γόνατά σου και να κουνιέσαι πέρα δώθε ρυθμικά, κοιτώντας το κενό. Ή ακόμα και να συνεχίζεις την ζωή σου κανονικά και έντονα, γεμίζοντας το μυαλό σου με εικόνες, υποχρεώσεις και γεγονότα για να απασχολείσαι και να μην σκέφτεσαι, να μην τον σκέφτεσαι. Όπως και να 'χει, ζεις δυστυχισμένη χωρίς να σε νοιάζουν οι επιπτώσεις της απραξίας σου. Μέχρι να έρθει το τελευταίο στάδιο....

ΑΠΟΔΟΧΗ

Γι' αυτό το στάδιο θα με συγχωρήσετε αλλά δεν ξέρω και πολλά πράγματα. Μου έχουν πει ότι συνεχίζεις να ζεις σαν να μην ήταν ποτέ εκεί, σαν να μην σε νοιάζει αν υπήρξε, αν δεν υπήρξε ή αν έφυγε. Απλά ζεις. Και χαμογελάς και ζεις με την ψυχή σου. Λίγο ουτοπικό μου ακούγεται όλο αυτό, εγώ ποτέ δεν τα κατάφερα να φτάσω εδώ. Ούτε τώρα θα φτάσω...



Αυτό είναι αφιερωμένο.
Όχι σε σένα.
Σε εκείνον.

Γιατί η Νίκη πάντα θα σε περιμένει να γυρίσεις, ακόμα κι αν δείχνεις ότι έχασες. Γιατί οι Ερινύες σταμάτησαν να σε κυνηγάνε και άρχισαν να κυνηγούν εμένα, κι εκείνη, κι εκείνους εκεί.

Πάνε 2 καιροί.
Θα σε θυμάμαι σαν τον καπνό του εργαστηρίου ανακατεμένο με τα ιδιοφυή γέλια σου. Και θα λες "Στο είχα πει ότι έτσι θα συμβεί. Είχα δίκιο!"


Και κάθε 20 του μηνός θα είναι μια θλιβερή επέτειος για να μου θυμίζει ότι υπήρξες, ότι δεν ήσουν ένα έξυπνο όνειρο.

Εις το επανιδείν άγγελε..