σχήματα

Ένα παραλληλόγραμμο θα με χωρίζει από σένα πια.

Θα το αφήσω να γεμίσει με ξύλο και θα το λέω πόρτα.

Κι αυτή η πόρτα θα μένει κλειστή από δω και πέρα, κλειδωμένη.

Με ένα κλειδί που ίσως το φυλάξω σε ένα κουτί, ίσως το κρύψω στα όνειρά μου.

Μπα...Λέω να το πετάξω. Θα το πετάξω.

Από το παράθυρο μου, θα του δώσω μια και θα το διώξω.

Όπως έδιωξα κι εσένα με τα ψέματά μου την τελευταία φορά.

Και θα σε διώχνω κάθε φορά που θα χτυπάς αυτή την πόρτα.

Κάθε φορά που θα μου ζητάς να την ανοίξω για να μπεις στον κόσμο μου.

Και κάθε φορά θα ελπίζω ότι δεν θα μένεις για πολύ εκεί, θα φεύγεις.

Κι ύστερα, όταν σου λείπω, θα ελπίζω να έρθεις και να με αναζητήσεις.

Θα περιμένω στο παράθυρο, με δυο κούπες καφέ και μπισκότα κανέλας.

Θα σε περιμένω να φωνάξεις το όνομά μου ή να μου τραγουδήσεις.

Όπως τότε. Κάτω από το παράθυρο.

Και πάντα θα ελπίζω ότι θα βρεις το κλειδί που πέταξα κάπου εκεί.

Για να έρθεις πίσω στην πόρτα μου και να μην την χτυπήσεις.

Για να έρθεις και να την ανοίξεις σαν να είναι δική σου από καιρό.

Αυτό θα περιμένω.

Γιατί δεν ζητάω το προφανές από σένα.

Θέλω αυτό που ποτέ δεν μου ζήτησε κανείς.